Trouwe festivalgangers hebben ongetwijfeld wel eens van Cairo Liberation Front gehoord. De band bezweerde broeierige tenten op Pukkelpop, Dour en Best Kept Secret met opzwepende electro-chaabi-muziek, een stijl afkomstig uit achtergestelde wijken van Cairo. Tot voor kort focuste het duo op mixtapes en livesets, maar na een ontmoeting met producer Al Lover op een Portugees festival borrelde het idee van een eigen album op. En kijk eens aan: ondertussen hebben de Nederlanders een Egyptisch geïnspireerde plaat klaar op een Zweeds platenlabel, geproducet door een Amerikaan.

‘Nymphaea caerula’ is vernoemd naar de blauwe lotus,  dat naast een Kuifje-album ook een plant met hallucinerend effect is – vergelijkbaar met MDMA hebben we van horen zeggen. De zes nummers op de plaat heten ‘Level 01’ tot ‘Level 06’. Passend gekozen allemaal, want luisteren naar de eerste worp van CLF voelt aan als het bestijgen van een zes verdiepingen hoge piramide onder invloed van blauwe lotus: even zweterig als trippy.

Op de gelijkvloers klinkt het allemaal nog opgewekt en zelfs feestelijk. Licht beneveld bewegen we ritmisch doorheen de repetitieve percussie en variërende instrumenten van een Arabisch volksfeest. De tweede verdieping is al wat duisterder: typische Midden-Oosterse geluiden flirten – ondanks de akoestische trommels – met minimalistische techno en dub. ‘Level 03’ moet het dan weer vooral van sfeerschepping hebben. Dreigende synths vullen de lege ruimte met een mist die je doet twijfelen waar de beats nu juist vandaan komen. Een trapje hoger wordt al het voorgaande gecombineerd in een mooi gevormde wolk muziek met knappe opbouw. Het twee minuten durende ‘Level 05’ is een overbodig tussenwerpsel, maar leidt wel het grootste feestje in op de zesde en hoogste verdieping. Scheurende beats en speelse synths in Oosterse toonaarden doen je T-shirt doorweken van het zweet; stilstaan is namelijk onmogelijk tijdens de finale van de bloedhete en zwoele trip die de blauwe lotus was.

‘Nymphaea caerula’ is een erg originele muzikale collage die nooit geforceerd aanvoelt. De sfeerschepping zit bijzonder goed: ook op een frisse lentedag zal het album je de brandende Egyptische zon doen voelen op je voorhoofd – je zou voor minder een theedoek aanbinden. CLF maakt echter geen muziek die we het hele jaar door kunnen verdragen op eender welke locatie; tijdens een grauwe herfstnamiddag op kot zal het eerder overkomen als een vervelende mug die zo snel mogelijk weggedreven moet worden. Gelukkig is het nooit de bedoeling geweest van de Nederlanders om bureaumuziek te maken, en hoeft dat dus allerminst een argument te zijn. Het is vooral live dat ‘Nymphaea caerula’ tot haar recht zal komen. Een plaat als deze doet ons als geen ander uitkijken naar hete zomerfestivals, waarop CLF ons ongetwijfeld zal trakteren op opzwepende beats, Midden-oosterse sferen, natte T-shirts en hopelijk blauwe lotus verkrijgbaar bij de merchandise.