De Hasseltse noiserockband El Yunque gooide in 2016 hoge ogen met het debuutalbum ‘Baskenland’. Minder dan een jaar later volgt met ‘Boxes’ alweer hun tweede langspeler. Net als bij hun debuut deden ze alles zelf; van de productie tot de opnames in repetitiekot ‘de Barak’. Volgens de band zelf kunnen we ons verwachten aan NBA-spelers op pensioen, vogels, poema’s en artistieke vrijheid.

De rommelige openingsintro ‘Scottie Pippen’ trapt het album af, gevolg door het mantra ‘Michael Jordan’, terwijl het nummer genoemd is naar een andere basketbalspeler. Tot zover de artistieke vrijheid, die zich behoorlijk bevreemdend aandient. ‘Tired of dressing like a girl’ gooit het over een andere boeg met een portie welkome gelatenheid. De verschroeiende start van ‘Nafi’ doorbreekt dan weer de rust, en je hoort zelfs enkele hardcore-elementen die je wakker schudden.

De chaos van het openingstrio bestaat uit alles wat je al dan niet kan verwachten van El Yunque. Hoewel enige vorm van samenhang ver te zoeken is, word je zeker aangenaam verrast met deze eerste drie tracks. De volgende drie nummers zijn eerder typische, degelijke noiserocksongs zoals we van hen gewoon zijn. Invloeden van onder andere Swans en Slint zijn te herkennen, met hier en daar enkele energieke Sonic Youth-achtige opflakkeringen.

Buitenbeentje is het voorlaatste nummer ‘Michael Jordan’, dat een speech blijkt te zijn die de NBA-legende gaf op de ceremonie voor het pensioen van toenmalige ploeggenoot Scottie Pippen, waarnaar het eerste nummer van de plaat is vernoemd.

Die relatieve pauze kan geïnterpreteerd worden als stilte voor de storm, want het afsluitende titelnummer ‘Boxes’ is misschien wel het orgelpunt van de plaat. Met de toevoeging van ongebruikelijke instrumenten als een contrabas en klarinet wordt er subliem naar een hoogtepunt gewerkt. Noiserock op z’n best: na een paar luisterbeurten ben je aan je hoofdtelefoon gekluisterd.

El Yunque verzorgt op 4 februari het voorprogramma van Brutus in de AB, en dat concert is helaas al uitverkocht.