Toen Ben Khan vier jaar geleden met zijn eerste ep ‘1992’ op de proppen kwam, waren we meteen verliefd op de lustopwekkende, in funk (hallo Prince!) en zwoele electronica gedrenkte r&b. Onze verwachtingen voor zijn debuut lagen bijgevolg bijzonder hoog. Dat deze niet volledig ingelost worden, zorgt er evenwel niet voor dat we ‘Ben Khan’ geen aanrader vinden. We zetten onze gedachten even op een rijtje.

Nadat Khan twee intrigerende ep’s afleverde en iedereen dacht dat er weldra een volwaardig album zat aan te komen, verdween hij een kleine twee jaar van de radar. Die tijd heeft hij kennelijk gebruikt om te sleutelen aan zijn sound waarbij de hartstocht iets meer plaats maakte voor nuchterheid. De verhalen bevatten nog steeds een smachtend kantje en hebben nu weerhaakjes meegekregen. Niet enkel de begeerte komt opnieuw bovendrijven, de keerzijde van de medaille wordt eveneens zichtbaar.

Zijn typerende elektronische r&b kreeg een update en bevat nu meer gelaagdheid, wat soms een tikkeltje overweldigend kan overkomen. In ‘Monsoon Daydream’ gebeurt er zoveel tegelijkertijd dat het tijd kan vragen om het te laten binnenkomen. Langs de andere kant drukt Khan net zijn stempel door deze soms impulsrijke doch gestroomlijnde sound. We kunnen hem niet betrappen op onsamenhangende lagen of een teveel aan muzikale prikkels die de sfeerzetting, waar hij toch een patent op heeft, onderuithaalt. Het doet ons zelf een beetje denken aan de complexheid van Stuff., we durven zelf beweren dat een samenwerking tussen beide vonken zou kunnen opleveren.

De verleiding blijft steeds in beeld bij Khan en dat heeft hij deels te danken aan zijn stem. Die heeft namelijk zo’n bezwerend kantje dat het bijna onmogelijk is om niet begeerlijk over te komen. Gecombineerd met zijn funky, trage beats blijft de plaat een absolute aanrader om de avondlijke sfeer kracht bij te zetten. Wat het extra jammer maakt dat hij er niet in geslaagd is om met enkele nummers het (verbluffende) niveau van ‘Drive, Pt.1’ of ‘Eden’ te halen. De langzaam binnen sijpelende verhaallijnen dringen de dwingende emotionele impact eerder naar de achtergrond. Die benadering levert gelukkig schone vruchten op, al smaken ze net iets minder sappig dan zijn eerder werk.  

Eigenlijk moet je Ben Khan als een totaalpakket zien. Neem er zijn ep’s bij, maar ook zijn Instagramaccount. Het is namelijk daar dat zijn muziek nog veel meer artistieke ondersteuning krijgt door middel van filmfragmenten en bijpassende visuals. Het zou zomaar kunnen dat Khan de volgende jaren geen enkele nieuwe plaat uitbrengt en opnieuw met ep’s of gewoon singles komt aandraven. Zijn nummers weten op zichzelf, geïsoleerd van het album, niet altijd te overleven, maar dat lijkt eerder een bewuste keuze dan een neveneffect. Met als gevolg dat we zijn oeuvre als geheel, deze release inbegrepen, enorm intrigerend vinden. Ben Khan levert een nieuwe aanvulling voor onze nachtelijke soundtrack af en daar zijn we verre van rouwig om.