In het dagelijkse leven kijkt het deel van de wereldbol dat boven 60 graden noorderbreedte ligt waarschijnlijk vaak met een meewarige glimlach naar het deel dat eronder leeft. Haast, maagzweren, burn-outs en individualisme zijn niet zo aan hen besteed. Het is niet toevallig dat de muziek die uit koudere windrichtingen komt, vaak een zekere sereniteit met zich meedraagt. De jongste plaat die Ásgeir grotendeels samen met z’n vader en broer schreef, vormt hier geen uitzondering op. Toch is dit familiefeestje niet zo gezellig als we gehoopt hadden.

‘Afterglow’ is een compromis geworden door getouwtrek tussen verschillende invloeden en ideeën. De blauwdruk is gemaakt in IJsland maar het wereldwijde touren met z’n debuutplaat zorgde voor verschuivingen op verschillende vlakken. Zo was het originele plan om weer eerst een IJslandse en  daarna een Engelse versie uit te brengen. In plaats daarvan is het album hoofdzakelijk Engels op twee uitzonderingen na. Het lijkt ook een trend om intrigerende stemmen in te kaderen met elektronische lijsten in plaats van traditionele instrumenten.
Dat alles hoeft niet per se negatief te zijn – in tegendeel, denk maar aan ’22, a million’ van Bon Iver- maar hier lijkt het toch enigszins z’n tol te eisen.

De openende titeltrack lijkt nochtans gewoon een uitloper te zijn van ouder werk. Net als ‘Dreaming’, waar het blazersarrangement doet denken aan een knus moment waar je met je grootmoeder zit te gniffelen om de verhalen die ze vertelt over je vader. ‘New day’ zou dan weer een uitstekende remedie kunnen zijn wanneer je lawaaiige nichtje ontiegelijk vroeg je ochtendhumeur is komen wekken. De nummers vloeien met gemak je oorschelp binnen, zonder dat je daarbij de neiging hebt om zoals na het zwemmen die laatste vervelende restjes water uit te schudden.

Aan de andere kant heb je dan nummers zoals ‘Here come the wave in’. Het lijkt een poging tot ‘Torrent’ 2.0, een lied dat meesterlijk tot een magistrale ontlading komt. Hier voelt de overdaad echter aan als een lelijke Instagram-filter die een potentieel prima familiekiekje verbrodt. Daarnaast is ‘I know you know’ de belichaming van de rendiertrui die tante Els voor je gebreid heeft vorige kerst. Jammer dat je ze te warm gewassen hebt waardoor ze nu behoorlijk ongemakkelijk zit. Het sfeervolle minimalisme van ‘Fennir yfir’ is het bewijs dat werken vanuit een IJslandse versie van een lied misschien toch wel de beste strategie blijft.

De eerder zo innemende Ásgeir weet op ‘Afterglow’ niet over de volledige lijn te betoveren. Het is alsof je demente grootvader dat ene verhaal voor de derde keer vertelt in een uur tijd, waardoor de plottwist z’n verrassing misloopt. Het is allemaal net iets te voorspelbaar om nog aangrijpend te zijn. Desalniettemin uitstekend achtergrondgeluid voor bij de pistolets op zondag.

Ásgeir is op 16 mei in het Koninklijk Circus aan het werk te zien, info en tickets vind je hier.