Vandaag gaan we het hier hebben over protestmuziek! Een lekker spannend onderwerp, dat we hier niet voor het eerst dit jaar aansnijden. In tijden van geschrapte cultuursubsidies voor poppodia is het misschien niet slecht dat we politieke platen hebben om het belang van de kunstwereld als belangrijke maatschappelijke speler te duiden, maar bovenal betekent die opmerkelijke opkomst van activistisch werk toch dat er zich problemen in onze maatschappij voordoen. Grote, talrijke problemen, aldus Anohni, die haar identity politics aan de kant schuift voor hardere thema’s als de klimaatcrisis, kapitalisme, oorlogsschendingen en privacy-problemen.

Dat de Britse daarvoor de kamerpop van ‘I am a bird now’ inruilt voor elektronische muziek mag niet bepaald een verrassing zijn. Zelf zegt ze dankzij die stijlswitch een perfect paard van Troje gevonden te hebben om semi-subliminaal boodschappen in te verstoppen. Wie de recente evoluties binnen de popmuziek een beetje gevolgd heeft, beseft daarnaast ook wel dat er vanuit elektronische hoek de meeste steun is voor zulke ideeën. Progressieve ideeën verkoop je immers misschien wel het best in een progressieve context.

In interviews verklaart de artieste te dansen met woede. Met de geëngageerde punk van G.L.O.S.S. of de politiek bewogen futuristische geluiden van Chino Amobi in gedachten, lijkt Anohni’s furie al bij al toch wel mee te vallen. Bovenal laat ze op ‘Hopelessness’ geruggensteund door Oneohtrix Point Never en Hudson Mohawke een collectie popsongs horen die vocaal uitblinkt in het overdragen van drama.

Gedreven door haar overtuigingen weet de New York-based zangeres de nummers steeds met de nodige inleving in te kleuren. De ene keer schiet het richting Wild Beasts, de andere keer begeven de vocals zich op minder bekend terrein. Vooral ‘Obama’ is een opmerkelijk uitstapje met een loodzware performance die bijgestaan wordt door donkere drones die klinken als dystopische didgeridoos. Het is vermoedelijk de meest opvallende song uit de verzameling, maar meteen ook de meest effectieve. Gedurfd omdat de boodschap heel directe, vaak onuitgesproken kritiek geeft, geslaagd omdat de sound meer is dan een gimmick om het statement kracht bij te zetten.

Daarnaast maakt Anohni vooral van haar stem gebruik om de staat van zaken aan te klagen en niet echt om suggesties aan te reiken. Echt aanklagen is het zelfs niet, de moedeloosheid overwint en het is een sentiment dat goed matcht met haar frêle zang. Nummers als ‘Execution’ en ‘Why did you separate me from the earth’ tonen op sublieme wijze de grootste, bombastische ondergang van onze eigen beschaving. En aan lyrics als “Execution, it’s an American dream” is gewoon geen ontkomen aan, ze hakken er in contrast met de productie best wel stevig in. ‘I don’t love you anymore’ laat dan weer zien dat de Britse puur met haar vocals een hele song volledig kan dragen.

Stilaan lijkt het wel alsof HudMo beter voor anderen kan producen dan voor zichzelf. Het album draagt prominent zijn stempel met grootse, zoemende synthvlagen die zich nestelen waar ze maar kunnen en vaak zowel fonkelend als een beetje cheesy klinken. De input van OPN laat zich wat minder makkelijk opmerken: het korte ‘Violent men’ draagt zijn invloed het meest nadrukkelijk met spannende wispelturige electronica, terwijl je elders z’n hoorbare bijdrages bijvoorbeeld moet spotten in de uitslaande climax en de zoete outro van ‘Why did you separate me’. Wat echter vooral opvalt is dat het drietal erin geslaagd is om een coherent klankenpalet voor dit album ineen te steken dat uniek en geraffineerd overkomt: de sound is majestueus, roept indrukken van uitgestrekte sterrenhemels en eindeloze ijslagen op en vult de kritische lyrics aan met verrassend fonkelende en lichte geluiden. Waar vergelijkbare muzikante Björk vorig jaar op haar break-up-plaat een triumviraat smeedde met duistere producers The Haxan Cloak en Arca voor een haast ondraaglijk resultaat, opteert Anohni voor de luchtige, soms misschien zelfs humoristische aanpak van Birchard en Lopatin.

Hoewel de combinatie van productie en zang daardoor dissonant werkt, zorgt die zoals gezegd bij momenten wel voor een shock-effect. Toch blijft de vraag natuurlijk of een setting van helse soundscapes de boodschap niet beter naar voor had gebracht. Vanuit muziekliefhebbend standpunt is deze aanpak vermoedelijk wel de juiste: waar ‘Obama’ een angstwekkende instrumentatie kracht bijzet met bezwerende vocals, toont het iets mindere, maar nog steeds heel erg mooie titelnummer dat te veel pathos (“How did I become a virus?”) dit project had kunnen fnuiken.

Dat is dus gelukkig niet het geval: Anohni toont op ‘Hopelessness’ met beide voeten in 2016 te staan dankzij een hedendaagse interpretatie van protestmuziek die relevante thema’s koppelt aan een relevante sound. De plaat herinnert ons tegelijk aan al het moois in de wereld en onze eigen verantwoordelijkheid om de wereld alsnog te redden. Zo gaat de lp uiteindelijk over durf en verandering: stap uit je stramien, onderneem actie en wees niet bang voor de gevolgen.

Anohni speelt op 24 juni in de AB (info & tickets) en staat ook op Down The Rabbit Hole (info & tickets).

Album verdeeld door Konkurrent.