Er werd enorm veel verwacht van Angèle. Ze moest een plaat uitbrengen, ze moest even goed presteren als haar familieleden, ze moest tonen dat haar online succes gegrond was en dat ze offline even leutig kan zijn. Ondanks alle druk, bleef ze opvallend nuchter en nam ze de tijd om rustig aan haar debuutplaat ‘Brol’ te werken. Ze toont haar relativeringsvermogen met de naturelle albumcover van ‘Brol’: een jonge, onschuldige Angèle met een uitgevallen tand. Het toonbeeld van imperfectie in een wereld waarin alles perfect moet zijn. Al mocht ze gerust wat meer haar op haar (melk)tanden hebben.

Vele van de nummers die op ‘Brol’ staan, zijn al enkele maanden/jaren oud. Het is geen evidentie om ouder en nieuwer werk samen te voegen tot een compleet album. De jonge artieste probeerde zeker en vast om er een samenhangend verhaal van te maken. Via haar muziek brengt ze over wie ze is en waar ze in gelooft. Ze ontpopt zich op haar debuut tot een gevoelige en geëngageerde vrouw. @Angele_vl lijkt online misschien door het leven te huppelen, hier en daar schemeren haar onzekerheden door. ‘Nombreux’ is het meest gevoelige en meteen ook het meest innemende lied op ‘Brol’. Ze zingt er met een fluwelen zachtheid over de impact van het succes op haar omgeving. “Tu te sens comme la reine du monde, mais c’est qu’une impression”, ook in het dwarrelende ‘Flou’ horen we dezelfde thematiek.

“Paris s’allume, ce qui me manque, c’est Bruxelles” zingt ze in ‘Flemme’. Angèle woont tegenwoordig in de Franse hoofdstad, maar de Belgische absurditeit stroomt nog steeds door haar aderen. Ze speelt met ritmes en lacht met de miserie. ‘Flemme’ betekent vrij vertaald ‘lui’ en gaat over iemand die liever thuis blijft dan te gaan feesten. Op zich geen probleem, maatschappelijk ligt dat blijkbaar nog steeds wat moeilijk. Zowel ‘Le loi de Murphy’, ‘Jalousie’ en ‘Les matins’ halen zulke (kleine) ergernissen aan. ‘Victime des résaux’ belicht de andere kant van de Instagrammedaille, waar Angèle een haat-liefdeverhouding mee heeft. Steeds komen er erg herkenbare thema’s aan bod. Vaak over de liefde, zo uit het leven gegrepen van een jonge vrouw anno 2018.

Die herkenbaarheid zorgt voor een aangename luisterervaring, toch zijn de momenten waarop we weggeblazen worden eerder zeldzaam. De begeleiding is bijvoorbeeld vaak simpel. Hier en daar wat reggaeritmes of wat hiphopbeats zoals in ‘La reine’, maar over het algemeen blijft het allemaal wat braaf. Uiteraard hoeft niet elk nummer opzwepend te zijn, maar enige snedigheid is welkom. Het past natuurlijk volledig bij haar imago: hoe ze in ‘Balance ton quoi’ het vuile woord enculer vervangt door een fatsoenlijke hmm hmm of hoe ze over bittere jaloezie een lieflijk, jazzy lied maakt.

Een leuk clipje van enkele seconden fabriceren op Instagram is iets anders dan een volwaardig nummer in elkaar steken. Angèle bezit de gave om op beide vlakken te scoren, al excelleert ze in het eerste en is ze net bovengemiddeld in het tweede. Haar werk blijft dagenlang hangen en in dat opzicht slaagt ze erin om degelijke popmuziek te maken. Dat ze bovendien in alle omstandigheden zichzelf blijft is ook absoluut een pluspunt, al betekent dat niet dat de muziek soms wat uitdagender of spannender mag. De Brusselse artieste voelt als geen ander aan wat er vandaag leeft bij haar fans en/of leeftijdsgenoten. Jammer genoeg is oppervlakkigheid ook een kenmerk van ons tijdperk. Het is een beladen term die we niet onlosmakelijk met Angèle willen verbinden, maar waar ze wel mee flirt.

Angèle speelt 25.10 in La Madeleine, 21.11 in een uitverkochte Vooruit, 26.11 in een uitverkochte AB en 30.11 in Trix. Volgend jaar wil ze Vorst Nationaal vullen op 25.05.