Was de debuutplaat van Alvvays achteraf gezien nu echt zo spectaculair als de muziekpers deed uitschijnen in 2014? Natuurlijk niet. Eigenlijk was het niet meer dan een verzameling van dromerige gitaarpopsongs zoals er wel meerdere zijn, maar het was dankzij de opvallende zang van Molly Rankin dat de band toch aandacht trok. Nu de hype gaan liggen is, moet de Canadese band zich opnieuw bewijzen en met ‘Antisocialites’ doen ze een verdienstelijke poging. Liefhebbers van het debuut mogen alvast watertanden, want de succesformule blijft vrijwel ongewijzigd op album nummer twee.

De glorieuze opener ‘In undertow’ is met zijn breed uitwaaiende shoegaze-gitaren een van de beste songs die Alvvays al vast wist te leggen (naast ‘Archie, marry me’ natuurlijk). Waan jezelf gerust cruisend in een cabriolet (met de haren wapperend in wind), want daar leent dit nummer zich uitstekend toe. Wat volgt kan niet tippen aan die openingstrack, maar ‘Antisocialites’ houdt nog wat troeven achterwege. Zo mogen we nog even wegdromen met single ‘Dreams tonite’, dat vooral echo’s van Cocteau Twins herbergt. ‘Not my baby’ is dan weer psychedelische gitaarpop op z’n best en ‘Lollipop’ is een lollige ode aan Jim Reid van The Jesus & Mary Chain. Dat niet alles volgens het boekje moet, bewijzen ze met ‘Plimsoll punks’, waarin Rankin de limieten van haar zangbereik aftast.

Alvvays maakt geen geheim van diens invloeden en is bijgevolg op instrumentaal vlak zeker niet vernieuwend: het ene moment horen we The Cranberries passeren, dan weer Belle & Sebastian. Het draait bij dit Canadese gezelschap dan ook vooral om de melodieën – en die zijn verfrissend genoeg om ons in de ban te houden. De gedrevenheid waarmee de songs worden gebracht zorgt daar eveneens voor. De groep speelt ook met tempo’s – bijvoorbeeld in de tweepop van ‘Your type’ schakelt de band nog een versnelling hoger, terwijl ze bij ‘Already gone’ net gas durven lossen. Deze tracks zorgen voor de nodige afwisseling, al is het wat ons betreft vooral opvulling.

Het songmateriaal op deze plaat moet niet onderdoen voor het debuut. Wat ‘Antisocialites’ echter onderscheidt, is de meer open productie van John Congleton, waardoor de songs meer ademen meer en de groep tegelijkertijd steviger uit de verf komt. Voor de rest doet Alvvays gewoon weer waar het goed in is : leuke gitaarpop maken zonder veel moeilijkdoenerij. Wat meer progressie zou welkom zijn, al vrezen we vrezen dat het bij “dit” zal blijven.

Alvvays speelt 16 september een uitverkochte show in Trix (info).