Op haar debuutalbum ‘Of matter and spirit’ stelde Aïsha Devi – voorheen gekend als Kate Wax – drie jaar geleden een geheel eigen sound tentoon dat ruwe, ongemakkelijke electronica vermengde met religiositeit, spirituele zangen én eurotrance-invloeden. Naast de spetterende en vooruitstrevende composities op die plaat was het vooral haar elastische stem die zich in het diepste van je ziel wist te kerven. Dat door zowel hoge toppen als donkere dieptes te verkennen, tot keelzangen aan toe.
Met ‘DNA feelings’ bouwt de Zwitsers-Tibetaanse artieste grotendeels verder op het elan van dat debuut. Al klinkt alles op deze tweede op enigszins iets meer berekend, minder stoutmoedig en voorzichtiger afgelijnd. Haar zinderende stem zwaait desalniettemin nog steeds de plak en van duidelijke grenzen is er hier evenmin weinig sprake. Mens en technologie, het gemanipuleerde en het pure, zen en chaos, het wordt allemaal een beetje één in de luwtes van ‘DNA feelings’. Devi lijkt haar universum door en door te kennen en spit nu dieper de donkere hoekjes uit.
Dit album verklapt al snel dat het decor van dat universum wel eens een verlaten bunker zou kunnen zijn, meer bepaald eentje waar jaren geleden geregeld veel volk samenkwam om er te feesten. ‘DNA feelings’ is namelijk doorspekt met kenmerkende synths en grimmige bassen die geesten van raves uit verloren tijden oproepen. Het lijkt een beetje alsof ze afstevent op een nieuwe ‘Hakken dub’ met meer elegantie in verwerkt. ‘Aetherave’ klinkt op die manier alsof het net zo hard potten zou breken op de dansvloer mocht er een beat onder gestaan hebben. In plaats daarvan verdraait de producer het tot een dans in het ijle die een schuwe euforie herbergt.
‘Intentional dreams’ en het met panfluiten versierde ‘Hyperlands’ bevinden zich in eenzelfde hoek, maar dan met minder dynamiek. Dat het starre nummers zijn betekent hoe dan ook niet dat ze minder spannend zijn. De combinatie van die rave-invloeden en Aïsha’s gemanipuleerde stem leidt tot liedjes die zich haast in dezelfde gure steegjes begeven als Burial in de tijd dat hij nog elpees uitbracht, hier dan ontdaan van de 2-step en UK garagepatronen en vervormd tot meeslepende, geduldig opgebouwde meditaties.
Die zen wordt hier en daar genadeloos – let wel, nergens lomp – doorbroken. Het mystieke ‘Dislocation of the alpha’ verdringt met gefilterde spoken word de nevel die opener ‘DNA ☤ ∞’ creëerde, terwijl de knisperende drums en oordoorborende trance van ‘Light luxury’ je bij je nekvel grijpen. De eerste vooruitgeschoven single ‘Inner state of alchemy’ is wat dat betreft dan het kille huzarenstukje van deze rustverstoorders. Devi hakt erin met een kille kickdrum, maar nog voor je denkt volledig mee te zijn laat ze in een vingerknip de grond van onder je voeten verdwijnen met enkele uithalen die geen haar op je lijf onbewogen laten.
Want het is toch opnieuw haar unieke stemgeluid dat betovert. De producer mag dan wel een klassiek getrainde zangeres zijn, ze wurmt zich consequent in bochten rond tradities heen. Gebroken, verdraaid, vervormd, gelaagd of gefilterd, de verstillende kracht van haar buitenaardse stem staat als een goed gevestigde ravebunker overeind, zelfs wanneer ze in ‘Time is the illusion of solidity’ een arend lijkt te imiteren.
Er is echter één iets dat ‘DNA feelings’ kwetsbaar maakt, en dat is de sonische consistentie. Aïsha Devi vertoont een heel singulier, etherisch en minutieus uitgewerkt geluid dat beklijft, maar ondanks zijn frisheid over het algemeen nogal eenzijdig klinkt ten opzichte van haar eerdere werk. Er was anders best wat plaats voor de schreeuwerigheid die ‘Of matter and spirit’ op tijd en stond doorkliefde, of meer ‘Inner state of alchemy’-momentjes.
Dat terzijde is ‘DNA feelings’ een knappe bevestiging van Aïsha Devi’s progressieve visie op zang en producen doorweven in een bevreemdende meditatie. Zonder begeleiding dan wel, maar die is hier niet nodig. Jezelf verliezen is bij de muziek van Aïsha Devi enkel aan te raden.
