Liefste DUNK! Festival
Het was weer te lang geleden dat ik nog bij je was. Mijn hart begon al weken van voordien sneller te slaan bij het dichter zien komen van de datum van ons wederzien. Ik kon niet wachten om weer tijd te spenderen in jouw warme, veilige omgeving. De afgelopen dagen werden ook nu weer al mijn verwachtingen ingelost. Keer op keer weet je me weg te blazen met je experimentele line-up, je oog voor schoonheid en de sfeer die enkel jij zo goed weet te creëren door bij alles wat je doet geen genoegen te nemen met minder dan het beste. Het siert je van je eigen lat zo hoog te leggen. Vorig jaar probeerde je het met wat grotere namen – Swans en Earth – maar toen werd je misbegrepen. Je deinsde echter niet terug. Je trok je lessen er uit en stampte met vernieuwde energie en inzichten een fantastische editie uit de grond.
Ik wil je allereerst bedanken voor alle ontdekkingen die ik weer mocht doen. De bezwerende doom van het Duitse ( B O L T ) in het prachtig verlichte bos zal me nog lang bij blijven en ook de snedige mathrock-influenced postrock van jeffk – wederom Duits en wederom in het prachtige bos – zal ik thuis nog meermaals op leggen. Zelfs op de Mainstage kon ik nog ontdekkingen doen na vijf jaar van trouw. Cloakroom blies me volledig weg. Fantastisch hoe je elk jaar meer en meer buiten de typische postrock-lijntjes kleurt en plaats laat aan bijvoorbeeld een shoegazeband als dit. In datzelfde genre was ik ook erg onder de indruk van het Franse Les discrets waar de machtige Neige van Alcest ooit bij speelde. Ik voelde zoveel liefde – en ook zoveel andere dingen, zoals dat gaat natuurlijk. Zou dat door het Frans zijn? Ik weet het niet, ik weet alleen dat ik erg blij ben dat ik ze ontdekt heb. Worriedaboutsatan, eentje dat je mij vorig jaar al leerde kennen, kleurde ook gezellig buiten de lijntjes met posttechno. Ik danste nog harder dan vorig jaar, ook al leende die muziek zich evengoed tot een introspectief moment. Ik was te euforisch om neer te zitten, ik moest en zou dansen.
Ik wil je ook bedanken voor de kansen die je geeft aan de vele Belgische bands die iets in het post-spectrum doen. I am wolves koos zijn naam goed want de roedel jonge wolven toonde hun tanden met hun muziek die naar de postmetal neigde terwijl Hemelbestormer de mainstage van zo veel rook voorzag dat ik soms gewoon op een onheilspellende wolk leken te kijken. Een wolk die me wel van goeie muziek voorzag. Astodan trok me dan weer mee in een introspectieve trip. De bezwerende, soms sacraal aanvoelende muziek kreeg dan ook de perfecte setting op de forest stage. Ten slotte wil ik ook nog even zeggen dat Huracán de lat erg hoog legde toen zij op zaterdag de laatste dag op gang mochten trekken. Hun stoner-influenced postmetal maakte mij erg daadkrachtig wakker.
Je merkt het misschien, liefste DUNK!: ik kan enkel vertellen over hoe ik genoten heb van de donderdag en zaterdag. Vrijdag moest ik er even tussenuit. Ik beloof bij deze plechtig dat ik volgend jaar niets tussen ons laat komen en trouw als ik ben op post zal zijn. Voor drie volle dagen. Maar ik heb het beste uit onze twee dagen samen gehaald dit jaar. Twee dagen was trouwens genoeg om een diep respect op te doen voor de immense diversiteit op vlak van nationaliteiten van de groepen. Postrock uit China met een traditioneel instrument in de hoofdrol? Zhaoze doet het, jij vond ze. Leuk experiment trouwens, dat Zhaoze, al waren we niet helemaal mee met die guqin. Het gaf hun muziek wel een oosterse vibe. Even Oosters van afkomst maar veel meer Westers in hun aanpak was aswekeepsearching, een collectief uit India dat postrock met Indische zang en lichte elektronica combineerde. En dan hebben we nog La Bestia De Gevaudan en Tortuganonima nog niet vernoemd, de openers van het festival, beiden uit Chili. Hoe kom je er op om daar naar postrock te zoeken, DUNK? Vertel ons je geheim! We beginnen het zelf echter ook een beetje door te hebben. Zo weten we na vijf jaar samen dat er veel gebeurt in Oost-Europa. Nonsun uit Oekraïne mocht dit jaar die scene verdedigen en deed dat voortreffelijk op de Forest Stage bij ondergaande zon. Het mooiste aan al die diversiteit? Voor veel bands is het de eerste keer dat ze buiten hun land spelen. Ze voelen het als een grote kans en dat is het ook. Een groep die kan overtuigen op DUNK! heeft meteen veel zieltjes gewonnen. De dankbaarheid van de bands is dan ook immens. Je verdient het allemaal, DUNK!, laat het over je heen komen, geniet er van.
Ook de grotere bands zijn je nog steeds dankbaar voor een plaatsje op de line-up en wij zijn je dankbaar om een sweet spot gevonden te hebben in die headliners. Geen Swans of Earth meer maar terug naar de ‘typische’ DUNK!-headliners. Dat klinkt misschien negatief maar ik ga nooit genoeg krijgen van Caspian op jouw podium met die fenomenale lichtshows en het perfecte geluid. De Amerikanen stoppen er even mee maar niet voor ze afscheid genomen hadden van jou. De laatste epische tonen van afsluiter ‘Castles high, marble bright’ voelen we nog steeds nazinderen. Of zijn dat nog naweeën van de show van Russian Circles, nog zo’n favoriet van ons beiden, die een soundtrack bij ons afscheid mocht zijn? De Amerikanen wilden ook niet dat het gedaan was maar ze gaven alles wat ze hadden om het komende jaar van gemis draaglijker te maken. En natuurlijk zijn er ook de herinneringen die we samen delen. Een van de mooiste ooit werd dit jaar bij EF gemaakt toen drummer Niklas tijdens het fenomenale ‘Final touch/hidden agenda’ melodica kwam spelen in het midden van het publiek en iedereen ging zitten. Dit opschrijven alleen al doet me terug kippenvel krijgen.
Oh, liefste DUNK!, wat hadden we het weer goed samen. Deze brief sluit ik af met pijn in een vervuld hart. Pijn omdat het weer een jaar duurt eer we terug samen zijn, vervuld door de afgelopen dagen. Ik moet jou met zo’n achthonderd anderen delen maar toch voelt het altijd alsof iedereen één grote entiteit is wanneer we allemaal samen bij jou zijn. Gelijkgestemden onder elkaar, allemaal op zoek naar schoonheid en rust en liefde. Jij bent daarbij drie dagen lang onze wegwijzer en mijn god, wat doe je dat telkens weer goed. Tot volgend jaar, mijn liefste. Verlies je charme niet, blijf hard werken en verras mij volgend jaar. De datum staat al in mijn agenda geïnkt.
Alle foto’s door Bram de Greve
