Drie jaren zijn inmiddels verstreken sinds George Lewis Jr.’s hand geopereerd moest worden, ten gevolge van het befaamde tourbus accident. Gelukkig is het sympathieke brein achter Twin Shadow er weer helemaal bovenop gekomen. Bijgevolg is het niet verrassend dat zijn vierde plaat tekstueel handelt over ‘negatieve ervaringen’ en daardoor in een volgende fase van je leven belanden. Het achtergrondverhaal is jammer genoeg interessanter dan het album in kwestie. ‘Caer’ (Spaans voor ‘vallen’) flirt net als de rest van Twin Shadow’s oeuvre met invloeden uit de popmuziek van de jaren 80, maar weet ons nauwelijks te raken omwille van te flauwe songs. De plaat is dan ook makkelijk in te delen in twee helften : een belabberde a-kant, en een behoorlijke b-kant.

De a-kant bestaat vooral uit zeemzoete ballads (‘Brace’), al dan niet met voorbijgestreefde autotune (‘Little woman’), oftewel is het pure jaren 80-verafgoding (’18 years’). Het absolute dieptepunt krijgen we echter in de vorm van ‘Sympathy’, dat verrassend genoeg geen bijdrages van The Chainsmokers bevat, want dat is wel degelijk het geluid waar deze miskleun naartoe streeft. ‘Saturdays’, het springerige singeltje met de Haim-zusjes vormt samen met de aanstekelijke eigentijdse pop van ‘When you’re young’ een klein lichtpunt, al hebben we hem dit soort uptempo tracks toch al beter zien doen.

Na een sfeervol interlude herpakt de songwriter zich gelukkig op de b-kant. In de ballads ‘Littlest things’, ‘Obvious people’ en ‘Runaway’ (of simpelweg de beste songs van dit album) heeft hij zijn doseringen kitch en meligheid iets beter onder controle. De warme synths en nostalgische melodieën vieren hoogtij, waardoor dat typische, naar de jaren 80 verlangende ‘Twin Shadow’-gevoel van weleer eventjes wederkeert. Tussen al deze tegelplakkers mag er echter ook nog gedanst worden : ‘Too many colors’ is een luchtige discotrack die op zich geen dubbele bodems zal prijsgeven, maar op het juiste moment ingezet wordt en daardoor aangenaam wegluistert.

De tegenvallende, stroperige afsluiter ‘Bombs away (RLP)’ brengt ons helaas weer met de voeten op de grond, waarna we besluiten dat ‘Caer’ als geheel te wisselvallig is. De gladde pop die Lewis hier presenteert steekt compositorisch wel goed in elkaar, maar vooral op de a-kant komen de songs zeikerig over en dat werkt behoorlijk op de zenuwen. De sterkere b-kant verhindert nog net dat Twin Shadow kopje onder gaat. We vragen ons af wat Lewis eigenlijk bezielt om voor dit melig pad te kiezen (op zijn vorige plaat deed hij dat ook al). Nochtans heeft de man duidelijk wat in zijn mars, waarvan de eerste twee albums getuigen.