Het BRDCST-festival van de AB specialiseert zich in acts die vernieuwende muziek brengen. De vrijdagavond stond in het teken van grensverleggende zwarte artiesten. Als headliner mocht Young Fathers present tekenen. De groep wist ons vorige maand nog te overrompelen met hun nieuwe album ‘Cocoa sugar’. De affiche werd verder aangevuld met Chino Amobi en Faka. Het waren drie zeer verschillende optredens, maar allemaal overtuigden ze op hun eigen manier.
De avond werd geopend door Chino Amobi die zijn verontrustende geluidscollages kwam brengen. Het optreden begon met een hoop harde en industriële soundscapes, begeleid door bevreemdende projecties die heel wat religieuze en politieke boodschappen bevatten. Zo zagen we bijvoorbeeld het woord ‘God’ gestileerd alsof het een automerk was. Amobi zelf stelde zich op als een manische prediker die met behulp van een resem aan stemvervormers het geheel een nog zonderlingere draai gaf. Ook bijzonder was het moment waarop de Amerikaan enkele zanglijnen van Björk samplede om de muziek een etherische sfeer te geven. De combinatie van de verontrustende muziek en de bevreemdende beelden zorgde voor een unieke audiovisuele ervaring. De tweede helft van de set leek iets meer beatgericht te zijn dan het abstracte begin, maar het bleef finaal een intense performance die niet geschikt was voor gevoelige zielen.
Faka verscheen ten tonele in lange netkousen en flamboyante pruiken, ongegeneerd queer zoals je wel van het performance art duo kon verwachten. Op muzikaal vlak lag de focus in het begin van de show voornamelijk op het bezweren van het publiek en niet zozeer op hun meer dansbare nummers. In plaats daarvan werd er geopteerd voor atmosferische instrumentals waar het duo hun vocale kunsten tentoon spreidde. Van sjamanistische vocals over ritmische klankspelletjes tot wolvengehuil, de Zuid-Afrikanen haalden alles uit de kast om een haast ritualistische show te brengen. Ongeveer halfweg het optreden sloeg de toon plots om en bracht het tweetal dan toch hun meer energieke nummers. De donkere sfeer maakte plaats voor aanstekelijke ritmes. Zo bouwde Faka alsnog het stomende feestje dat we op voorhand hadden verwacht. Vooral afsluiter ‘Uyang’khumbula’ wist de zaal op stelten te zetten. Het eerste deel van de set was absoluut boeiend te noemen, maar het was toch duidelijk dat het duo vooral hun sterktepunten in de verf kon zetten tijdens de tweede helft.
Na de vorige twee optredens telde Young Fathers eigenlijk als de conventioneelste act van de avond. Dat kon de pret echter niet bederven, want de Schotse groep compenseerde dat met bakken charisma en professionaliteit. Daarnaast hebben ze vorige maand natuurlijk ook een schitterend album uitgebracht waaruit ze veel materiaal konden brengen, al vergaten ze hun sterkste oudere nummers ook niet. De heren maakten er niet te veel woorden aan vuil en staken meteen van wal met de korte maar krachtige nummers ‘Wire’ en ‘Queen is dead’, waarmee de toon gezet was voor een strakke, energieke performance. Meteen viel ook op dat de nummers live nog krachtiger klonken dan op album. Een van de redenen hiervoor, naast de sterke dynamiek tussen de verschillende groepsleden, was het toevoegen van live percussie die de tracks nog extra pit gaven. Daarnaast had de band een wit doek achter zich gehangen waar telkens een enkele kleur op werd geprojecteerd die de stemming van het huidige nummer weerspiegelde. Het was een simpel trucje, maar het werkte wonderen voor het visuele aspect van de show.
De Schotten spendeerden relatief weinig tijd aan publieksinteractie en kozen ervoor om de nummers in sneltempo op het publiek af te vuren. Die aanpak bleek een goede keuze te zijn, want zo bleef de schwung er de volledige duur in. Nummers als ‘Toy’ en ‘Rain or shine’ deden het enorm goed op de dansvloer en een lied als ‘Holy ghost’, op het album een van de minder boeiende momenten, kreeg door de passionele uitvoering een nieuwe dimensie waardoor het nummer zichzelf oversteeg. Op album bewijst de groep al regelmatig dat ze uitblinken in sterke samenzang, live uitgevoerd werd ‘In my view’ echter nog tien keer dynamischer en intenser. Ook de uitbarstingen op ‘Lord’ werden extra in de verf gezet. Afsluiter ‘Shame’ slaagde er dan weer in om iedereens dansbenen voor een laatste keer uit de bol te laten gaan.
Zo kwam er alweer een einde aan BRDCST-dag vol inventieve muziek. De drie erg diverse optredens hadden allemaal hun eigen kwaliteiten die voor een gevarieerde avond zorgden. Chino Amobi wist het publiek te bedwelmen met zijn donkere soundscapes, Young Fathers gaf een energieke performance waarop het onmogelijk was om stil te blijven staan en Faka koos voor een aanpak die ergens tussen de twee uitersten lag. Voor de ruimdenkende muziekliefhebber was het een avond om van te smullen.
Vanavond kan je op het BRDCST-festival nog gaan kijken naar onder andere James Holden en Dirk Serries. Late beslissers kunnen hier nog tickets kopen.