Madensuyu koppelt vakmanschap aan intensiteit in Het Depot

Wat Madensuyu deed op meest recente plaat ‘Current‘ viel op zijn minst gewaagd te noemen. Een van de meest opwindende Belgische gitaarbands van de laatste jaren wisselde vanuit het niets de snaren in voor pianotoetsen – iets wat opvallend goed werkte. In Het Depot bewezen de Gentenaars dat de intiemere sfeer ook in een grote zaal zielen kan raken.

• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 

(Foto’s: Lotte Torsin)

Voorprogramma Go March was onherkenbaar geworden voor zij die hen enkele jaren geleden aan het werk zagen. Waar het Antwerpse trio vroeger focuste op de gitaren, trad nu de electronica trots op de voorgrond. Muzikale bombast en een spectaculaire lichtshow deden denken aan Soulwax, A Brand en af en toe zelfs aan Goose. Nu en dan werd er toegegeven aan de overdaad, maar het professionalisme van de band bewaarde de geloofwaardigheid. Ja, Go March is klaar voor een headlineshow.

Madensuyu-frontman Stijn Ylode De Gezelle gaf eerder al aan dat de piano het instrument is waarmee hij zichzelf het beste kan uiten. Op ‘Current’ laat hij dan ook het instrument vaak in zijn plaats spreken, met emotionele en vooral intense songs als gevolg. De boeiende nuance in de riffs van vroegere gitaarsongs is ook in de nieuwe pianonummers terug te vinden. Technisch zijn deze songs echter veel moeilijker uit te voeren, waardoor we – onterecht – bang waren voor een stijve show.

De Gezelle heeft een hele show neergezeten, piano en gitaar afwisselend, en toch voelde de set erg dynamisch aan. Hij focuste zich enorm op zijn toetsen tijdens songs als ‘One more time’ en ‘The flood the flow the roar’, muziekstukken waarbij je geen frontman nodig hebt. De klassieke melodieën werden voorzien van een stevige, intense drive door uitmuntende drummer Pieterjan Vervondel. Een atypisch huwelijk, maar het publiek verloor zichzelf er helemaal in vanaf prachtige openingsdans ‘A current’. Het fenomenale ‘Ill timed’ zorgde voor de kers op de bruidstaart.

Doordat de gitaarstukken minder technische focus vereisten, kon De Gezelle zich tijdens die momenten iets losser en nonchalanter gedragen. Toch bleef de muzikale intensiteit op een hoog niveau, waardoor de onderling gelijkaardige songstructuren (denk aan ‘Little F’ en ‘Tread on tread light’) snel vergeven waren. Publiekslievelingen ‘Fafafafuckin’ en ‘Ti:ME’ tot de bisronde kunnen sparen, was een luxe. Het samenspel tussen de twee mannen was bovendien ronduit uitstekend. Naast professionalisme merkte je vooral vriendschap tussen De Gezelle en Vervondel, die al 26 (!) jaar samen muziek maken.  Madensuyu heeft zichzelf op het perfecte moment heruitgevonden, zonder daarbij ook maar een greintje van z’n identiteit te verliezen.