Een positief gevolg van de grotere bekendheid van hiphop is dat er nu ook meer aandacht gaat naar minder bekende artiesten in het genre. All Eyes On Hiphop doet daar gretig aan mee en besloot een nieuwe festival uit de grond te stampen. Drie zalen in de Vooruit werden ingepalmd door “bekende” en onbekende namen uit de hiphop-periferie, en wij gingen op ontdekkingstocht (Daan Leber en Tobias Cobbaert)
De eer om de avond te openen ging naar Strange U, het project van rapper Kashmere en Dr. Zygote dat zich specialiseert in duistere hiphop. Hoewel de opkomst zo vroeg op de avond nog niet enorm groot was, deed het duo toch z’n best om het publiek zo warm mogelijk te maken voor de show. Met succes, want de energie die op het podium te zien was werkte erg aanstekelijk. Tussen de nummers door maakten rapper en producer vaak grapjes tegen elkaar en hun komische chemie maakte het optreden nog net dat tikkeltje entertainender. Tijdens de nummers zelf was het echter vaak bittere ernst. De duistere beats van Dr. Zygote vulden de zaal op imposante wijze en Kashmere toonde zich een meester van de microfoon met z’n vlijmscherpe raps. De mannen van Strange U bewezen dat ze een eigenzinnige act zijn binnen de hiphopwereld en wisten ons moeiteloos in hun universum mee te slepen. Op Out the Frame toonde de Britse act zich een meer dan waardige opwarmer, maar we hopen vooral dat ze in de toekomst wat hoger op de affiches mogen pronken. (Tobias)
STIKSTOF kwam in de Vooruit hun kersverse boreling ‘Overlast’ voorstellen. Gelukkige geen zoete desserts, maar donkere hiphop op deze babyborrel. Het viertal startte nochtans met de meer emotionele nummers. ‘2010’ en ‘Def’ openden de set, waarbij vooral de lichaamstaal van Zwangere Guy de aandacht trok. Hij wist perfect zijn verontwaardiging en frustraties over te brengen met zijn lichaamstaal. Vervolgens draafde ook Brihang op om zijn feature op ‘1000 milligram’ te brengen. De fameuze “Fuck de N-VA” line uit het nummer kreeg niet geheel onverwacht enorme bijval. STIKSTOF bracht niet enkel recent werk, maar ook heel wat songs uit hun tweede album passeerden de revue. Opvallend was hoeveel mensen de teksten van bijvoorbeeld ‘Ja dan’ of “De toestand + zwanger’ meelipten. Het in all black uitgedoste viertal slaagde er in om de intimiderende en duistere sfeer van de muziek op het podium weer te geven. Pas op het einde ging de zaal dan volledig aan het kolken, met afsluiters ‘Dobberman’, ‘Frontal’ en ‘Alambetant’. STIKSTOF bracht een perfect optreden, dat zeker dankzij de livevisuals van Googolplex naar een nog hoger niveau werd getild. (Daan)
Hoewel Out The Frame heel gevarieerde acts programmeerde, leek WWWater op papier niet echt te passen tussen alle hiphop in. Gelukkig was het publiek openminded genoeg om zich geen vragen te stellen en zich volop over te geven aan Charlotte Adigéry en haar twee muzikanten. Ze maakte vooral indruk door de manier waarop ze met gemak verschillende zangstijlen afwisselde. De ene keer kreeg een ijle kopstem de aandacht, om in een vingerknip over te gaan in krachtige zang. ‘WWWater’ is (zeker live) een song die een radiozender met durf in de roulatie zou moeten steken. Dankzij de weerhaken bleven de synths poppy maar interessant genoeg. Het is duidelijk dat WWWater heel wat invloeden verkent. De ene keer moest ik denken aan Forest Swords-instrumentals die dankzij de zang toch in een warme gloed baadden, op een ander moment bracht ze powerdisco over een beat die niet zou misstaan in het oeuvre van Palmbomen II. Ook de momenten waarop WWWater overging in een meer rapstijl behoorden tot de hoogtepunten van een topshow. (Daan)
Toen Rory Ferreira AKA Milo ten tonele verscheen, deed hij dat moederziel alleen. Een DJ had hij niet nodig, hij verzorgde alle beats zelf. We weten niet of dit de directe oorzaak is, maar de show van de Amerikaanse rapper werd getekend door wat geluidsproblemen. De stem van de Amerikaan werd net wat te diep verborgen in de mix waardoor zijn teksten nauwelijks te verstaan waren, terwijl die bij zijn muziek juist erg belangrijk zijn. Hierdoor ging er een hele dimensie van zijn werk jammerlijk verloren. Ook toen Open Mike Eagle een gastbijdrage kwam leveren klonk hij iets te stil in het geheel, maar zijn verschijning werd nog steeds gesmaakt. Tijdens sommige optredens worden dergelijke problemen gaandeweg opgelost, maar bij Milo werd de instrumental halverwege het optreden nog wat luider gezet terwijl de raps hetzelfde volume behielden. Ferreira had nog het geluk dat een groot deel van zijn beats lekker relaxt en ietwat zweverig klinken, waardoor we alsnog konden viben op het optreden. Vooral afsluiter ‘Sorcerer’ wist de juiste snaar te raken op dit vlak. Een andere troef was zijn eigenzinnige persoonlijkheid, die tijdens de bindteksten naar boven kwam. De man heeft een apart en origineel gevoel voor humor waarmee hij het publiek moeiteloos wist te amuseren. Ondanks de technische problemen konden we dus wel genieten van een degelijk optreden, maar we bleven achter met het wrange gevoel dat er meer in had gezeten. (Tobias)
Junglepussy was duidelijk geen katje om zonder handschoenen aan te pakken. Het eerste wat opviel was haar podiumpresence. Haar dominante en hyperseksuele gedragingen konden in het begin echter niet verbergen dat de backing track soms snediger voor de dag kwam dan de rapster zelf. De New Yorkse bracht hiphop met elektronische toetsen, die meteen deed denken aan gelijkaardige artiesten als Le1f en Princess Nokia. Af en toe toonde ze haar vocale kunnen, maar dat zadelde me met een dubbel gevoel op. Het bewees wat het optreden had kunnen zijn. Gelukkig schakelde ze voor de tweede helft over op een schaamteloze feestsfeer. Een trappy nummer als ‘Bling bling’ deed de temperatuur in de Balzaal de hoogte inschieten. Ze eindigde met wat meer standaardhiphop maar gelukkig nog energiek genoeg. Junglepussy had dan wel bakken charisma, maar af en toe ontbrak de muzikale achtergrond om volledig te overtuigen. (Daan)
Chynna begon haar optreden met een opeenstapeling van samples waarin Donald Trump het woord ‘China’ uitspreekt, een grapje dat ze meermaals herhaalde maar stiekem gewoon amusant bleef. Ze maakte meteen indruk met een charismatische uitstraling en in het begin van de set bracht ze een gevarieerde greep uit haar oeuvre. De jonge rapster ging van start met de koele semibanger ‘The conversation’ maar schakelde ook moeiteloos over naar meer zwoele en funky nummers. Dat ze geïnteresseerd is in een grote variatie aan stijlen bewees ze ook door een Slipknot T-shirt te dragen en een stukje Paramore te draaien tijdens haar show, al waren er hier niet al te veel invloeden van terug te horen in haar eigen muziek. Halverwege het optreden leek de rapster haar zin voor avontuur een beetje te verliezen en bracht ze vooral ietwat clichématige traprap zoals je die tegenwoordig overal hoort, maar deze nummers werden zo aanstekelijk gebracht dat ze ermee weg kwam. Chynna bleek hierdoor op muzikaal vlak niet de meest avontuurlijke act van de avond, maar ze wist duidelijk wel hoe ze haar publiek moest entertainen. (Tobias)
Open Mike Eagle had duidelijk niemand anders nodig op het podium. Gewapend met een sampler en andere panelen bracht hij zijn moeilijk te omschrijven hiphop in de Balzaal. Ten eerste zijn rapstijl. Half gezongen, half gerapt bracht hij teksten over de onzekerheden van het rapper-zijn of een fantasie over wat hij allemaal zou eten moest hij plots veel geld hebben (Gucci-tassen en andere luxueuze materialistische bezittingen). De instrumentals bleken even ongrijpbaar te zijn. De ene keer haalden psychedelische elementen de overhand, de andere keer, zoals in de outro van ‘My aunties building’, werd noise naar het voorplan geschoven. De sfeer in de zaal bleek navenant. Die fluctueerde tussen zwoel meewiegen tot ronduit feesten tijdens ‘Brick body complex’. Open Mike Eagle varieerde en zette een bleef sterk tot het einde. (Daan)
Nah deed het in de foyer van de theaterzaal zonder podium. Zijn drumstel en sampler zette hij gewoon op de grond midden in het publiek, waardoor de grens tussen artiest en toeschouwer veel dunner werd. De muziek van de man bestaat uit nerveuze melodieën en geschifte percussie en doet wat denken aan Death Grips als Zach Hill het enige bandlid was. Tijdens het optreden besloot hij ook om meermaals zijn sampler al het werk te laten doen om samen met de rest van het publiek gewoon in de muziek op te gaan. Er was welgeteld één enkel rustpunt toen er een ietwat bluesy stuk gespeeld werd, maar voor de rest bestond het optreden voornamelijk uit verstikkende intensiteit. De herrieschopper bespeelde zijn drum snel en hard en af en toe slaakte hij een oerkreet. Toen ‘Paint some lines’ ingezet werd ontstond er een moshpit, maar een paar nummers later evolueerde deze naar een bezeten dansvloer met Nah als demonische choreograaf. Hieruit blijkt duidelijk dat zijn muziek niet enkel heftig is, maar op een onconventionele manier ook erg aanstekelijk. Met ‘Creepin worse’ (op plaat met Ho99o9 maar als liveversie instrumentaal) als voorlaatste nummer werd er een genadeloze climax bereikt en toen het optreden eindigde was het alsof iedereen brutaal uit een trance geschud werd. Nah was zonder twijfel de meest meedogenloze artiest van Out the Frame. (Tobias)
Wist Nah ons net nog te bezweren met agressie en intensiteit, deed Gaika hetzelfde met totaal andere middelen. Met zijn aardedonkere mengeling van dub, grime en dancehall dompelde hij de balzaal van de Vooruit onder in een bedwelmende atmosfeer. De combinatie van pulserende bassen en sjamanistische vocals wekten een zeer benevelende sfeer op en Gaika zelf kreeg in het donker met zijn gewaad een haast mythische uitstraling. De hypnotiserende trance werd halverwege de set een enkele keer onderbroken, toen de Brit een vreemd turn-up nummer speelde met een passage die zelfs lichte gabber-allures had. Het was een atypisch moment tijdens het optreden, maar het werkte wel om de monotonie te vermijden. De rest van het optreden beleefden we vooral als een duistere roes die een perfecte nachtelijke afsluiter was voor een geslaagd festival vol creatieve hiphop-artiesten. (Tobias)
Zo kwam er een einde aan een eerste geslaagde editie van Out the Frame. Hiphop is een genre waarin er tegenwoordig enorm veel boeiende dingen gebeuren en het is fijn om te zien dat dergelijke initiatieven uit de grond gestampt te worden om creatieve, avontuurlijke artiesten in de verf te zetten. We hopen dan ook dat we volgend jaar weer een minstens even sterke editie mogen bijwonen.