Fatima Yamaha is een jonge vrouw met een Japanse vader en Turkse moeder. Toch volgens de officiële omschrijving van de artiest. Iedereen weet ondertussen dat dit weer een van de aliassen is van Bas Bron, ook gekend als de producer van De Jeugd Van Tegenwoordig. Zijn kenmerkende funkiness en overdaad aan synths wordt in dit project ondersteund door stevige housebeats. Live staat een optreden van Fatima Yamaha garant voor euforische taferelen, geen wonder dus dat de AB uitverkocht was.
Opwarm-dj Surfing Leons was duidelijk niet van plan om iedereen zachtjes in de mood te brengen. Hij schotelde het al aanwezige publiek een vinyl-only set voor, die vooral bestond uit Afrikaanse house en funk aan een hoog en stevig tempo.
Dat Bas Bron een vriendelijke mens is, bewees hij door eerst het publiek te begroeten alvorens plaats te nemen achter zijn gear. Na een lange intro met lome, zware bassen kreeg de eerste herkenbare song uit ‘Imaginary lines’ al meteen een herwerking met extra synths, die perfect gedoseerd waren om aan de juiste kant van de grens met kitsch te blijven. De AB sloeg de eerste keer echt aan het dansen bij ‘Love invaders’, zeker met de herhaalde live-variaties die Bron uit zijn hardware toverde. Het tempo ging vervolgens nog meer de lucht in. ‘Araya’ was stukken minder catchy dan de ep-versie en dat kwam voornamelijk door de acid-invloeden die het overnamen. De opgebouwde energie werd eerder abrupt weggehaald door een droge drumtrack die de intro was voor de volgende song.
Opnieuw kreeg de drummachine de benodigde aandacht, omdat Fatima Yamaha de muziek langzaam aan liet muteren in full blown techno. Tijdens ‘Citizens’ werd duidelijk dat Bas Bron zijn eigen volksmenner is. Met een grote smile en al fistpumpend op zijn eigen muziek breidde hij nummer na nummer aan elkaar en met ‘Sushi and baklave’ kregen we een enorme apotheose. De hele AB ging uit zijn dak, maar niet voor lang. Plots werd de energieke sound vervangen door traag getik en een melancholische synthesizer. Al snel bleek het de grote hit ‘What’s a girl to do’ te zijn. Iedereen stond klaar om die eerste synth te horen. Het nummer werd lang uitgerekt, waardoor de producer tijd kreeg om er enorm veel live-elementen aan toe te voegen. Na de zoveelste ‘solo’ werd het nog wat warmer in de zaal.
Met ‘Half moon rising’ kwam ook de footworkkant van Bron even piepen. De man kwam van achter zijn opstelling tevoorschijn om de voorste rijen nog meer op te jutten, en laste vervolgens een rustpunt in. Na een korte verdwijning van het podium kwam hij terug voor de bisronde, waarin de stevigste nummers van het optreden te horen waren. Een hard en snel housenummer smeekte om de raps van Willie Wartaal, Vjeze Fur en Faberyeyo, en er werd weer geflirt met acid (iets waar we maar geen genoeg van konden krijgen). Achteraf was het duidelijk dat Bas Bron moeiteloos de AB ingepakt had. Het gebeurt niet zo vaak dat een publiek zo intens meedanst tijdens concerten. Dat belooft voor Dour.
De AB programmeert de komende weken onder meer Son Lux, Partynextdoor en Hamza. Meer info vind je hier.