Hier zijn ze, de Plonsjes van deze week. Deze week kozen Pascal, Matthias, Jens, Zeno en Thomas tien nieuwe liedjes die je zeker eens gehoord moet hebben.
James Blake – If the car beside you moves ahead
Ik ben zelf altijd fan geweest van wat James Blake op zijn albums laat horen, maar op zijn oudere ep’s en in losse singles zit een groot deel van Blakes interessantste werk verstopt. Met ‘If the car …’ keert de Brit terug naar de glitchy stijl die zo alomtegenwoordig was op dat vroegere werk (zoals ‘Klavierwerke’ en ‘200 press’). Ook in 2018 slaagt de producer erin om dat fris te laten klinken. James manipuleert zijn stem tot in het oneindige en dat past perfect op de groezelige bandruis-beat, met als resultaat een zinderend nummer dat zich al snel comfortabel weet te nestelen in je achterhoofd. (Pascal)
Kangding Ray – Glacier
Houndstooth loste deze maand druppelsgewijs elke dag twee nummers uit hun “dark music for dark times”-compilatie ‘In death’s dream kingdom’. Nu is met 25 grauwe producties het glas vol. Als een van de laatste onthullingen uit de verzameling is Kangding Rays ‘Glacier’ een pareltje dat als gegoten past binnen het apocalyptische kader. ‘Glacier’ straalt een aantrekkelijke ingehouden spanning uit met een dikke Forest Swords feel en zorgt daarnaast bijna acht minuten lang voor een effectieve hypnose. (Pascal)
Camp Cope – How to socialise & make friends
‘How to socialise & make friends’ is alles waarmee Camp Cope me blij maakt. Het is minder een song dan een relaas van wat Georgia “Maq” McDonald wakker houdt en waarin efficiënte bas, drum en gitaar enkel dienen om ruimte te maken voor haar romantische anekdotes, feministische kritieken en moderne metaforen (zie ook: ‘Jet fuel can’t melt steel beams’). Gelukkig wordt haar innerlijke monoloog op het gelijknamige album opgedeeld in negen van dat soort nummers en kunnen we op twee maart onze favorietjes kiezen. (Jens)
Sur Back- Anyone else
Bij de meeste barokke pop heb je al snel door hoe de instrumentatie indrukwekkende vocalen moet ondersteunen. Niet zo bij ‘Anyone else’, al betekent dat niet dat Sur Backs stem me niet intrigeert. Wel hoor ik haar één worden met de song, hoe ze soms leidt en zich soms laat leiden. Dat kat-en-muisspel past perfect bij het thema (seks en romantiek) en zorgt muzikaal voor enkele verrassende wendingen. (Jens)
SUPERTEEN – Sodium pill
HALLO? KAN JE MIJ HOREN? JA SORRY HET IS HIER NOGAL LUID. HALLO! HALLO??? EY SEG WA IK WOU VRAGEN LIGT MIJN FIETSLICHTJE NOG BIJ U? KGA ER DAN ACHTER KOMEN HE. HE??? (Jens)
MANTIS – MIASMA
HALLO???? JA HALLO! AMAI JA TIS HIER NOGAL LUID. JA SEG IK GA NI ACHTER MIJN FIETSLICHTJE KOMEN WANT HET IS NEGEN MAART EN IK GA NAAR HUIS STAPPEN MET DE NIEUWE MANTIS IN MIJN KOPTELEFOON. HE???? JA OK??? (Jens)
Palm – Composite
HOE LANG GAAT GIJ UW STOM FIETSLICHTJE HIER NOG IN DE WEG LATEN LIGGEN. NU IS MIJN APPARTEMENT NIET MEER FENG SHUI… *kortsluiting in mijn hoofd* … *kortsluiting in mijn hoofd* … *kortsluiting in mijn hoofd* … (MD)
The Voidz – QYURRYUS
Eén dag is er gepasseerd na de aardbeving in NYC die ‘Leave it in my dreams’ betekende en er volgde een veel ergere naschok. Terwijl de volledige fanbase van The Strokes extatisch op hun stoel danste, werd de officiële single voor het aankomende album van The Voidz gelost. Het nummer begint met synths en een veelbelovende riff, verandert plots in een instrumental van Depeche Mode, gaat over in Julian Casablancas’ gebrabbel met een Duits accent en komt dan aanzetten met een gitaarsolo waarvan de helft wegviel bij de opname omdat de zekering gesprongen waren. Dat allemaal nog voordat het nummer de kaap van één minuut rondt. En dan moet Julian Casablancas nog beginnen croonen in auto-tune. Had je ons verteld dat het een feature van Kanye was, wij hadden er niet aan getwijfeld. Met andere woorden, ‘QYURRYUS’ is een boeltje, maar wel een glorieus boeltje dat ik met de beste wil van de wereld niet uit mijn hoofd kan krijgen. (Zeno)
Hop Along – How simple
Frances Quinlans hart mag dan wel simpel zijn, de eerste single van Hop Alongs nieuwe album is dat allesbehalve. Dit indierockliedje met tanden doet qua zang een beetje denken aan Waxahatchee, maar ondersteunt z’n vocals verder met springerige gitaren en een aanstekelijk refrein. Daardoor wordt het nummer een verrassende oorworm, één zoals je die niet zo vaak tegenkomt in de ondergrondse indie rock. (Thomas)
Eaves – Whitecaps
Met zijn emotionele, bijna filmische sci-fi-electronica weet Eaves steevast de sweet spot te raken. ‘Whitecaps’ is deel van zijn eerste release van dit jaar en buldert tussen scheurende industrial naar een quasi transcendentaal hoogtepunt. Geen idee of je daar dan vervormde zang of schreeuwende machines tussen hoort, feit is in ieder geval dat dit post-Arca-futurisme niemand onberoerd kan laten. (Thomas)
Foto’s: James Blake, Camp Cope, Mantis