Een week geleden was het er dan eindelijk. Vijf jaar hebben de volgelingen van Amenra moeten wachten op ‘Mass VI’. Het waren echter geen saaie vijf jaar; de groep bracht een akoestische elpee en twee live-albums uit, smeet zich op allerhande meer dan geslaagde zijprojecten (Wiegedood! CHVE! Syndrome!) en tourden de halve wereld rond. Het verlangen naar nieuwe muziek werd desondanks hoe langer hoe ondraaglijk. Wat we uiteindelijk op ‘Mass VI’ hoorden loste onze verwachtingen meer dan in. Amerna moet je echter live ervaren, en dus trokken wij met tweeduizend andere zielen richting Ancienne Belgique.
Een optreden van het collectief is nooit vrijblijvend. Ook deze keer kregen fans net dat tikkeltje extra. De AB Club werd omgetoverd tot expositieruimte met foto’s van ex-bassist Maarten Kinet en relikwieën uit de geschiedenis van de groep. De merchtafel werd overrompeld om de gelimiteerde vinyl van ‘Mass VI’ te kopen en de voorprogramma’s werden verzorgd door Church of Ra-bands Monnik en All Shadows And Deliverance. Zo bereidde iedereen zich op zijn of haar manier voor op het begin van het optreden. Wanneer om klokslag negen uur ‘Children of the Eye’ met de aangehouden hoge noot van Lennart Bossu aanving, hulde het publiek zich in een sacrale stilte die twee minuten later met een eerste uithaal aan diggelen werd geslagen. De machine die Ra is trok zich op gang en een verpletterende versie van ‘Razoreater’ kon op heel wat bijval rekenen. Tweeduizend hoofden bewogen ritmisch als een geheel, volledig in de ban van de muziek. Het ouder werk werd niet geschuwd en ook ‘Thurifer’ en ‘Boden’ passeerden de revue.
Zoals altijd werd de performance ondersteund door visuals. Amenra introduceerde gisteren echter enkele nieuwe gegevens. Zo werd er een doorzichtig doek tussen band en publiek gespannen waarop beelden geprojecteerd werden. Daardoor ontstond extra diepte en het leek of de artiesten tussen de bomen van een bos of de pilaren van een kathedraal speelden. Simpele ingreep, prachtig resultaat. Toch moeten we hier even kritisch zijn en meegeven dat een deel van het nieuwe beeldmateriaal ons maar matig kon bekoren. De narratieve insteek van enkele visuals gaf weinig meerwaarde. Een mastodont van een nummer zoals ‘Plus près de ioi’ toonde aan dat de statische beelden ook de nieuwe muziek het meeste eer aan doen.
Dat laatste nummer werd meteen een grote test voor zanger Colin H. Van Eeckhout. Op ‘Mass VI’ wisselt de West-Vlaming zijn typerende geschreeuw af met cleane zang, iets wat live veel uitdagender is dan in de studio. Toch was het net dat – die stukken cleane zang – die ‘Plus près de toi’ deed excelleren. De band steeg na een kleine veertig minuten stilaan boven zichzelf uit. Een wild om zich heen slaand ‘Am kreuz’ leek de inleiding voor een langgerekt hoogtepunt naar het einde toe.
Toen besliste Van Eeckhout echter dat het tijd was voor een speciale ingreep. Twee body artists vergezelden hem op het podium en ramden een twintigtal vleeshaken door zijn rug en borstkas. Daaraan werden – op de tonen van het kille ‘Terziele’ – stenen gehangen die de zanger beroofden van zijn beweeglijkheid. En toch… Voor ‘Nowena’ trok Colin zich recht vanop zijn knieën en legde hij al de pijn die door zijn lijf raasde in zijn zanglijnen. Nooit eerder gingen zijn schreeuwen zo diep als toen. De vleeshaken plantten zich dieper in zijn lijf onder het gewicht van de zwaaiende stenen. Bloed verspreidde zich over zijn bovenlichaam terwijl Van Eeckhout – wild schuddend met het hoofd – een gevecht met zichzelf aan ging. Een voor een wierp hij de stenen van zich af en verlichtte hij zijn lijden.
‘Diaken’, het laatste nummer van ‘Mass VI’, voelde aan als een collectieve zoektocht van de groep naar gelijkaardige verlichting. Ze bouwden het nummer ziedend op tot een pletwals waar duisternis en licht hand in hand naar de apocalyps toe wandelden. Het viel ons ook op hoe bassist Levy Seynaeve als een werkpaard de muziek van Ra steeds naar een hoger niveau sleurde. Niet onlogisch aangezien hij voor het eerst mee schreef aan een ‘Mass’-plaat.
Op dat moment was het vijftal al bezig aan zijn langste optreden ooit en nogal onverwachts vatten ze daarna nog ‘A solitary reign’ aan, wat het volledige optreden boven het anderhalf uur duwde. Dat lijkt misschien niet veel voor een groep met zes albums achter zijn naam maar de mentale en fysieke tol van een Amenra optreden valt – zowel voor de band als voor het publiek – niet te onderschatten. ‘A solitary reign’, de absolute parel van ‘Mass VI’, sneed dus diep, erg diep. Voor velen was de boog al gesprongen maar zij die volhielden – soms tegen beter weten in – werden geconfronteerd met het diepste van hun zijn.
Amenra geeft geen slechte optredens. Zelfs middelmatige optredens zijn zeldzaam. Gisteren was er – om verschillende redenen – eentje voor de boeken en toch, toch bleven we ietwat op onze honger zitten. Een nachtje slapen bevestigde enkel wat we gisteren voelden; het was wat we nodig hadden maar het kan nóg beter. We misten de verstilling die zo aanwezig is op ‘Mass VI’ en de setlist mocht iets dynamischer opgebouwd worden. Echte kritiek is dat echter niet; Amenra speelt nu al in een onbestaand hoge klasse. Het is uit egoïsme. Wij willen het vooral nog meer voelen, nog dieper meegesleurd worden… We weten dat Amenra ons iets kan geven dat we nergens anders gaan vinden. Maar net als bij drugs moet de dosis dan steeds hoger. Het is de tol die je betaalt wanneer je de allerbeste bent: je moet jezelf overstijgen. Dat punt bereikte Ra gisteren nét niet. Maar het komt er sowieso aan. Voor minder gaan zij en wij niet.
In de Ancienne Belgique kan je binnenkort onder andere Mount Kimbie (4.11), Run The Jewels (5.11) en Felix Pallas (8.11) zien. Een volledig overzicht vind je op de website van de zaal.