Met de spirituele Yoruba-soul van het zelfgetitelde debuut maakte Ibeyi twee jaar geleden wereldwijd furore. De plaat werd gekenmerkt door de samenzang van Naomi en Lisa-Kaindé Díaz, de talrijke referenties naar hun Frans-Cubaanse roots en hun connectie tot Santería-heiligen. Daarnaast schipperde de tweeling vaak tussen Engels en Yoruba, een West-Afrikaanse taal die via slavenschepen de Atlantische oversteek maakte, samen met een bijbehorende godsdienst die vermengd met de katholieke tradities van Latijns-Amerika uitdraaide op het nog steeds breed gedragen Santería-geloof.
Op hun tweede langspeler ‘Ash’ lijkt er op het eerste gehoor weinig aan die formule gesleuteld te zijn. Er wordt opnieuw veelvuldig afgewisseld tussen Engels en Yoruba, zoals in de single ‘Away away’, ‘Numb’ en het afsluitende titelnummer. Op de intro ‘I carried this for years’ voelt de bezwerende harmoniezang eveneens van in de eerste seconden als thuiskomen aan. Dat samenspel tussen de twee zussen blijft doorheen het album een drijvende kracht. Een kopie van hun debuut is ‘Ash’ gelukkig allerminst. Hoe vertrouwd de intro ook klinkt, het verraadt meteen dat het duo op hun tweede plaat een ander pad betreedt. ‘I carried this for years’ is een transparante verwijzing naar hun voorouders maar Ibeyi klinkt grimmiger dan voorheen. Na die voorbode bekijkt de tweeling dat verleden door een bredere lens.
Meer dan een ode aan de spiritualiteit schenken de zussen Díaz op ‘Ash’ aandacht aan onderwerpen die meer gegrond zijn in de actualiteit. Hun achtergrond gebruiken de zussen als inspiratiebron om politieke onrust te kaderen en vooroordelen over hen te counteren. Ze dragen hun verleden met een onverontschuldigende trots uit en vertalen dat in spannende, door emotie gedreven popnummers die diep kunnen snijden maar toch een hoopvolle ondertoon meedragen. “I feel the pain, but I’m alive” luidt het op ‘Away away’ met gemoffelde politiesirènes in de achtergrond. ‘Deathless’ gaat nog een stapje verder tot een militant protestlied waar de sax van Kamasi Washington als benzine op het vuur fungeert. Zo urgent klonk Ibeyi nog nooit. Die lijn trekken ze door in hun emancipatie-anthem ‘No man is big enough for my arms’, waar Naomi en Lisa-Kaindé hun samenzang delen met een speech van Michelle Obama.
De vlam die ze doorheen de eerste nummers van het album aanwakkeren dreigt echter bijna tot as te vergaan in de kern. Na hun dynamische vertoning op de eerste helft lijken Naomi en Lisa-Kaindé op het richtingloze ‘Waves’ het spoor bijster. Wanneer de vermoeidheid toe dreigt te slaan is daar gelukkig de Spaanse bop ‘Me voy’ dat je met z’n marimba’s, opzwepende dancehall-ritme en bijdrage van rapper Mala Rodriguez terug wakker schudt. ‘When will I learn’ is eveneens een hoogtepunt op de tweede helft van het album. De autotune-zang in combinatie met Chilly Gonzales op de piano, dat ene bliepje en de West-Afrikaanse drums geven het nummer een ‘808s & heartbreak’-gevoel, bijna alsof 2008-Kanye mee in de studio zat.
Ondanks een minder boeiend middenstuk weet Ibeyi met ‘Ash’ een vollere en meer innemende belevenis af te leveren dan op het debuut. De tweelingzussen geven in een uiteenlopender palet aan protestpopliedjes blijk van een aanstekelijk vuur dat duidelijk brandt van binnenin. Naomi en Lisa-Kaindé Díaz zijn meer gefundeerd in de realiteit maar verloochenen zichzelf nergens. ‘Ash’ is een inhoudelijk activistische plaat waarmee het duo muzikaal consistent de voorspelbaarheid weet te ontwijken.
Ibeyi komt ‘Ash’ op 7 december voorstellen in Het Depot (info & tickets).
