Met Akua Naru kreeg De Roma gisterenavond één van de leading ladies van de afro-Amerikaanse emancipatie op het podium. Ze vormde de Antwerpse zaal moeiteloos om tot een knusse baarmoeder.
Antwerps hiphopduo blackwave. opende de avond in ‘Het Schoonste Gebouw’. Will en Jay lieten hun bassist, drummer en toetsenist de eer om de eerste spotlichten op te vangen, om dan energiek in te vallen. Mensen die vroeg genoeg aanwezig waren werden vriendelijk uitgedaagd om te bewegen. ‘Hands up!’ was een laatste moment waarop knikkebollen toegestaan werd, met aanstekelijk drumwerk dat deed denken aan een live versie van Anderson .Paaks ‘Heart don’t stand a chance’. Daarna werd lichaamsbeweging iets dwingender geëist met ‘Got me’, waarin een ode aan vrouwelijke aanwezigen een mooie voorbode was voor de rest van de avond. ‘Big dreams’ kon rekenen op een herkenningsreactie en dat porde omgekeerd de twee aan om nog een versnelling hoger te schakelen. ‘Funky’ was het sterke vervolg en gemakkelijk het hoogtepunt van de set.
blackwave. omschrijft zichzelf als “sensation, education and stimulation for the brain” en er was gisterenavond weinig reden om die stelling in vraag te stellen. Helemaal vlekkeloos was deze passage niet, al vermoeden we dat tijd en ervaring dit collectief ver gaat brengen. Maatschappijkritische teksten (‘Hands up!’), sterke muzikanten en twee frontmannen die plezier uitademen op het podium stonden in voor een kwalitatief broeikaseffect dat het Eilandje iets verderop waarschijnlijk tropische allures gaf.
Gehuld in het zwart en op blote voeten betrad Akua Naru het podium. Onder het applaus ging enkel een grijnzende pluk aan haar hoed het begin van haar betoog vooraf. Door een passie en furie waar Belgische politici iets kunnen leren, stond het publiek bij de mic drop tijdens de opener al met een mond vol tanden. Of we klaar waren voor “some jazz, hiphop and black woman magic”? Absoluut.
De hele avond stonden ‘haar mensen’ in het middelpunt van de belangstelling. Zwarten, hiphoppers, werklozen, moeders, haar band en iedereen in de zaal bleken daartoe te behoren. ‘Tales of (wo)men’ was een oproep om vooroordelen te laten varen en ook buiten die vier muren iedereen te zien als ‘jouw mensen’. Akua Naru wilde samen met haar mensen iets creëren dus was gewoon betalen voor je ticket niet de enige bijdrage die ze verwachtte. Elke aanwezige ziel zou bewegen, geluid maken en mee bepalen welke vorm de avond uiteindelijk zou aannemen want: “if love had a sound/this would be that sound/and we would be the band to play it.”
Daarbij nam de Amerikaanse een moederrol op zich om alles in goede banen te lijden. Consequent geleid door haar opvallend jonge en diverse band werden we overspoeld met wijsheden over onrecht, futiliteiten als sociale media, bijdragen aan positieve veranderingen en oprechtheid. Literair onderwijs was er in de vorm van ‘Toni Morrison’, opgedragen aan de zwarte schrijfster die een Nobelprijs en Pulitzerprijs won voor haar werk. Tijdens een heerlijk uitgesponnen versie van ‘Poetry: how does it feel’ greep ze dan weer de kans om het te hebben over eerste keren en het belang van voorspel. “We’re all adults here, right?”
Hoewel iedereen bij de show werd betrokken was de centrale rol weggelegd voor de vrouw. In ‘One woman’ kreeg iemand aan de overkant van de Atlantische Oceaan te verwerken dat hij “the fuck out of women’s business” moest blijven. Het enige moment waarop enkel vrouwen bejubeld werden en mannen even hun beurt moesten afwachten was ‘The world is listening’. De Roma nam net niet de vorm van een baarmoeder aan en de MC mengde zich tussen vrouwen van de eerste rij om de afstand – te groot naar haar zin – met het publiek kleiner te maken en als het ware de navelstreng intact te houden.
Omringd door fenomenale muzikanten bracht Akua Naru een ongedwongen en toch doortastende show. De solo van de saxofonist (jawel, dé Julian uit ‘Poetry: how does it feel’) was potent genoeg om spontane eisprongen te veroorzaken, al moest de toetseniste zeker niet voor hem onderdoen. Gisterenavond werden we moederlijk warm aangekleed met lessen van liefde, respect en dankbaarheid in een jasje van hiphop en jazz. Een heel nest feministen werd gebaard en tevreden uitgedreven om onderweg naar huis toch net iets zachter te zijn voor alles en iedereen in de omgeving.