Voor hun vuurdoop in België hadden de Amerikaanse funkvedettes van Vulfpeck maar één missie: een uitverkochte AB uit z’n dak laten gaan. Op relatief korte tijd wist de band een heuse hype te creëren rond zijn übercatchy, technisch ultiem onderlegde feestmuziek; dan schep je hoge verwachtingen wat de live performances betreft. Daar waren Jack, Joe, Theo, Woody en co echter op voorbereid. In de AB toonden de Vulfies zich zoals we hen al langer kennen: entertainers in hart en nieren.
Het voorprogramma werd verzorgd door Joey Dosik, een jonge songwriter en multi-instrumentalist met een onuitputtelijke liefde voor basket en r&b. In vergelijking met de allures van Vulfpeck, hield Joey het een pak minimalistischer, waardoor de nadruk geheel op z’n songs en engelenstem kwam te liggen. Om de beurt betraden de leden van ‘Vulf’ als echte diva’s het podium om hun vriend Joey bij te staan en tussendoor was er ook een deels geïmproviseerd a capella-lied dat de aandacht van de toeschouwers wist te grijpen. Deze charmante mooiboy heeft talent te over en weet maar al te goed hoe een publiek te entertainen. Dat heeft hij dan ook van de besten geleerd. Zijn songs klonken daarentegen vooralsnog wat te generisch om te kunnen blijven hangen.
Vervolgens was het aan de virtuozen van de University of Michigan-muziekacademie om voor een knalfeest te zorgen: het moet een peulenschil zijn voor de band met zowat het meest dansbare oeuvre binnen de hedendaagse indie funk. ‘Vulf’ flitste uit de startblokken met enkele kleppers als ‘Cory wong’, ‘Animal spirits’ en ‘Daddy, he bought a Tesla’.
Vooraf was er nergens info te vinden over wie de harde kern Joe, Theo, Woody en Jack on stage allemaal zouden joinen vanavond. Zo was er onder meer die coole Joey-kid van het voorprogramma, die een bescheiden rolletje als blazer vertolkte. Er volgde een uitbarsting van extase toen de levendige soulzanger Antwaun Stanley het podium betrad en het bijgevolg als een paal boven water stond dat topsongs als ‘1612’ en ‘Wait for the moment’ zouden passeren. Een dijk van een stem en eveneens een topentertainer, die Antwaun: het publiek ging niet voor het eerst – en niet voor het laatst – uit de bol.
Naast een opeenvolging van hun aanstekelijke pop-fun-songs schotelden de goedgezinde gozers ons eveneens een show voor die geen seconde ging vervelen. Plotsklaps stond gitarist Cory Wong (ja, klinkt net als het nummer) boven op het balkon als een gek te shredden en tussendoor kregen we nog een primeur toen we getuige mochten zijn van het eerste optreden van Theo Katzman’s nieuwe Vulfpeck-tribute-band. Bij momenten dreigde het iets té veel comedy te gaan worden, maar dan waren er altijd nog de adembenemende solo’s van bassist Joe Dart, die zijn top 5-plek in het lijstje ‘favoriete bassisten’ in bas-magazine ‘No Treble’ allerminst gestolen heeft.
Aan het eind was het nog losgaan en vakkundig meebrullen op hits als ‘Backpocket’ en afsluiter van de reguliere set ‘Christmas in L.A.’, wederom met zoveel spelplezier en vakmanschap gebracht. De honger van de 2000 AB-gangers was echter nog niet volledig gestild en het publiek werd dan ook uitzinnig toen Jack Stratton tijdens de bisronde “de laatste stop van de trein” aankondigde: ‘Dean town’, ladies and gentlemen, oftewel dé basriff der basriffs; een bevestiging van Joe Dart’s godenstatuut in het bassistenwereldje.
De eerste passage van Vulfpeck in België was zo meteen een schot in de roos. De Vulfies blinken uit in grenzeloze virtuositeit – Theo en Jack kunnen ook zowat elk instrument de baas, en het spelplezier spatte gisterenavond in de AB langs alle kanten van het podium. Missie geslaagd, denken we dan.