Op de zevende dag van Les Nuits leden niet enkel onze zweetklieren en warmteregulerende hersencentra onder de temperaturen. Uitgebreide treinvertragingen zorgden ervoor dat we het optreden van Tim Darcy integraal misten. Gelukkig waren er enkele bereidwillige aanwezigen die hun oordeel voor ons klaar hadden in drie woorden.
Ongezouten mening 1: “Echt stief goed”
Ongezouten mening 2: “Pas trop terrible”
Ongezouten mening 3 (licht aangeschoten): “Geil!” Dat is maar één woord. “SUPER GEIL!”
Als we daar een gemiddelde van nemen kunnen we gerust stellen dat Darcy de avond in de Chapiteau behoorlijk had ingezet.
De Ought-frontman bracht begin dit jaar een niet onaardige soloplaat uit met daarop een arsenaal aan aanstekelijke en/of intieme nummers.
Foto’s door Dimly Lit Stages en DOT.
Daarna was het de beurt van Ryley Walker en de zijnen. De frontman sprak iedereen toe met het aura van een sarcastische, norse 80-plusser en zou dat de rest van de set aanhouden. De vier heren waren naar Brussel afgezakt om hun muzikale waas in een passende broeierige setting tentoon te stellen. Onder leiding van Ryley werden de spinsels geduldig opgebouwd. Net wanneer onze aandacht dreigde te verdampen, zetten Walker en co. het naar aanleiding van een kreet telkens even op een lopen. ‘The roundabout’ en ‘Primrose green’ werden zo boeiende en dynamische hoogtepunten in het gebeuren.
De warmte werd gewoon omhelst en gebruikt om nummers met “Let’s do this one extra deep frying” in te leiden. Wat dan wilde zeggen dat alle mogelijke lichaamsdelen werden gebruikt om kleine extra’s binnen te laten sijpelen in het kokende goedje. De belletjesketting werd door de drummer met zijn mond bediend als hij z’n handen niet vrij had. Het zegt veel als niet de versnellingen maar de vertragingen in de nummers met applaus van appreciatie aan de haal gaan. Ryley Walker coachte perfect doorheen de vier duurlopen van nummers en laste waar nodig een pittige intervaltraining in.
Angel Olsen kwam na haar band het podium opgewandeld met een paar attributen: een gestreept T-shirt, haar pony en een waaier die haar pony verloste van de zwaartekracht. Maar vooral: de meest uitgestreken gelaatsuitdrukking uit de recente geschiedenis van de mensheid. Toch was er ook vooral de innemende grijns die doorheen de set meerdere malen niet onderdrukt kon worden. Angel was zichtbaar in haar nopjes en klaar om Brussel te overrompelen.
Opener ‘Heart shaped face’ was met gemak even hemels als een glas ijswater na tien kilometer lopen in Chapiteau-omstandigheden. De eerste gooi richting de harten van de aanwezigen kwam met ‘Shut up kiss me’, want wat stond die vrouw daar te genieten. Maar vooral: hoe innemend was de oprechte glimlach die uit dat plezier voortkwam? We kunnen de fan die “Shut up kiss me!” schreeuwde tijdens de inleidende woorden voor ‘Give it up’ geen ongelijk geven.
De staat van psychedelische gelukzaligheid werd toegeschreven aan de warmte en het feit dat ze voor het eerst sinds relatief lange tijd weer op het podium stonden. In de Chapiteau waren dus geen drugs nodig. Wanneer Olsen in haar beste Frans “Je suis le tampon” giechelde, zagen we een tweede lading mensen in zwijm vallen voor haar. Toen later het verhaal van de naam van haar kat de intrede deed, bleef iedereen met bosjes door de knieën gaan.
Toch was het meest genadeloze wapen van de avond zelfzekerheid. Tijdens ‘Give it up’ en ‘High & wild’ was daar weer die onweerstaanbare grijns wanneer de band haar nog een duwtje in de rug gaf. ‘Not gonna kill you’ ontplofte magistraal en tijdens ‘Sister’ ontspoorde alles compleet wanneer de backing vocal haar bijstond in de apotheose. ‘Woman’ was een ererondje waarbij ze gestolen harten ging ophalen en er nog vriendelijk voor bedankt werd ook. Er was geen stoppen aan deze Angel Olsen.
Daarnaast waren er ook momenten van verstilde pracht. Al werd die tijdens ‘Acrobat’ liefelijk aan gorten gescheurd. ‘Those were the days’ kabbelde rustig en aaiend voorbij. Als er op dit moment nog iemand was die niet gezwicht was, dan bracht ‘Windows’ ongetwijfeld de doodsteek. Was het niet door de schoonheid van het nummer, dan wel door de gesmoorde lach die eraan vooraf ging.
Zowat iedere aanwezige ziel is gisteren gesmolten voor deze vloed aan ontwapenend charme. Een beter moment dan de Internationale Dag tegen Holebifobie en Transfobie kon er niet gekozen worden om in de Chapiteau collectief een beetje verliefd te worden op Angel Olsen.