Weids uitdeinende gitaren, weemoed die in elke kier sluipt en mierzoete dreampopklanken: zowel Day Wave als Hazel English verheffen op hun debuutalbums een nostalgische blik tot kunstvorm. Het blijkt een welkome overgestatuurde filter te zijn om de soms steriele hedendaagse muziek door te bekijken en beleven. Luisteren voelt aan als een ontdekkingstocht doorheen een gedetailleerd decor waarin de Wes Anderson-invloeden kleurrijk doorschemeren.
“Wasted on this feeling” zingt Hazel English op ‘Never going home”, en het is net die dweperij met melancholie die de nummers van de in – uiteraard – Californië gevestigde artiesten zo onweerstaanbaar maak. De mengeling van euforie (denk ‘Friday I’m in love’ van The Cure) en de guitigheid van Mac Demarco maken het geheel van zweverige gitaarakkoorden en galmende stemmen zo onweerstaanbaar. Ze weten perfect hoe ze gekoesterde herinneringen aan beter tijden kunnen vatten in liedjes die zelden langer dan vier minuten aanhouden.
Jackson Phillips van Day Wave en Hazel English ontmoetten elkaar in een boekenwinkel waar Hazel achter de balie stond. Jackson moest een synthesizer laten repareren, de twee raakten aan de praat en besloten om op regelmatige basis samen aan muziek te werken. Het zou een pitch van een nooit verschenen Woodie Allen-film kunnen zijn, en da’s ook exact hoe het resultaat klinkt. Hazel was er aangespoeld nadat ze haar thuisland Australië had ontvlucht om haar muziek een ruimer klankenpalet aan te meten. Wat begon als een tijdelijke uitwijkbasis om haar muziek vorm te doen krijgen, mondde uit in een vruchtbare samenwerking. Day Wave bleek daarbij de ideale partner-in-crime om haar dagboekkrabbels en demo-tapes een rijkere inkleding te geven.
Beide artiesten wentelen zichzelf zonder schaamte in een nostalgie naar zonnigere tijden waarin wazige polaroids en rommelige cassette-opnames de enige manier waren om inspiratie fysiek te maken. Je hoort zowel Stevie Nicks als Best Coast terug in de dromerige, gepolijste soundscapes die de twee neerzetten op hun eerste volwaardige langspelers. Daarop heeft producer Justin Raisen (Angel Olsen, Sky Ferreira) merkbaar meer dan enkele vingers in de klankpap te brokken gehad.
Zowel het debuut van Daywave als de dubbel-ep van Hazel English voelt bijgevolg aan als een waardevolle toevoeging aan de reeds rijke baywave-sound. Ondanks de uitgemeten producties zoeken beide artiesten naar afwijkingen en onregelmatigheden die in hun imperfectie bijblijven, en dat hoor je op energieke songs als ‘Promises’ en ‘It’s not real’. Het tempo ligt vaak hoog, en voor navelstaarderij is er geen tijd. Toch zijn er voldoende tempowisselingen en rustigere passages die voor wat welkome dynamiek zorgen, waardoor de nummers tegen een aangename vaart voorbij dobberen.
Kampvuren, tenten die naast golvende oceanen zijn opgesteld en eindeloze zomeravonden zijn nooit veraf terwijl beide bands zich doorheen zeemzoete refreinen en uitwaaierende gitaarpartijen werken. Daarmee spelen ze zich met gemak binnen in playlists van pastelkleurige kledingwinkels en frisdrankcommercials. We laten het echter niet aan ons hart komen en troosten ons met de gedachte dat beide artiesten al een hele tijd aan hun sound timmeren – met (de illusie?) van authenticiteit maak je bij ons veel goed.
Day Wave en Hazel English spelen op 17 mei samen in de AB. Mis ze niet.
