Charismatische frontman Samuel T. Herring die vol overgave “Seasons change” schalt en een glimlach op ons gezicht tovert met zijn wereldvreemde danstaferelen: het staat nog steeds op ons netvlies gebrand. Ook de metal-grunts en profetische handgebaren maakten dat de Future Islands-passage bij David Letterman er een was om nooit te vergeten. Met een Youtube-hit en internet-meme als gevolg vergaarde het Amerikaanse synthpop-trio wereldfaam en werd hun majestueuze plaat ‘Singles’ (uit 2014) zowel een artistiek als een commercieel succes. De grote vraag op ieders lippen – kan het drietal uit Baltimore dat succes evenaren met opvolger ‘The far field’ ? Het antwoord is “niet helemaal”, al valt er genoeg fraais te ontdekken op deze inmiddels vijfde langspeler.

Afgezien van enkele strijkers hier en daar, is het fijn om horen hoe ‘The far field’ teruggrijpt naar het primitieve, kaalgestripte geluidspallet van de begindagen. ‘Aladdin’ en ‘Time on her side’ bevestigen ons vermoeden dat Future Islands voor de rest niets aan hun succesformule wijzigen. De band schudt de jaren 80 electropop-deuntjes wederom vlotjes uit de mouwen en zelfs na de retestrakke drumcomputer te vervangen door een live drummer zijn de ritmes nog steeds even uptempo als machinaal. De melancholische bas van William Cashion is als vanouds nadrukkelijk aanwezig met in de achtergrond de weelderige synthesizer-tapijten van Gerrit Welmers. En dan is er uiteraard Sam Herring, die als een soulvolle crooner zijn hart uitstort met de nodige pathos, al klinkt hij ditmaal ingetogener dan tevoren.

‘Ran’ en ‘Cave’ blijken goedgekozen singles, aangezien deze tot het beste behoren wat de a-kant in de aanbieding heeft. Bij laatstgenoemde begeeft de band zich naar de duistere zijde van de synthpop en teleporteert ze ons vijfendertig jaar terug in de tijd, waar we in een donkere club met een gekromde rug en sombere gelaatsexpressies onze beste new wave dansmoves demonstreren. Wat ons betreft mochten er meer kleppers van dit formaat het hof maken op ‘The far field’, want de overige nummers klinken ondanks de voortreffelijke melodieën wel erg braaf.

We verwachten uiteraard geen avant-gardetoestanden van Future Islands, maar de spannende, sfeervolle uitstapjes die eerdere albums een ruw kantje gaven, konden hier voor welkome diversiteit zorgen. De b-kant toont gelukkig meer afwisseling en is bijgevolg interessanter. Op ‘Candle’ wordt bijvoorbeeld het tempo wat teruggeschroefd en waagt Herrings zich aan een helende ballad. In het New Order-esque duo ‘Ancient water’ en ‘Day glow fire’ mogen we vervolgens onze zwarte jas en dansschoenen weer bovenhalen. Het statige ‘Shadows’ is tenslotte nog het vermelden waard, niet alleen omdat Blondie zangeres Debbie Harry een vocale bijdrage levert maar vooral omdat het simpelweg een sterke song is.

Ondanks de schatkist aan geraffineerde synthpop-nummers die ‘The far field’ herbergt, spotten we toch lichte tekenen van slijtage. Dat kan ook bijna niet anders, want Herrings snijdt immers dezelfde onderwerpen aan als voorheen en zowat elk lied start en eindigt steeds op dezelfde wijze. Voorlopig komt Future Islands nog steeds weg met dat trucje, al hopen we dat de groep op de volgende plaat andere oorden durft verkennen.

Future Islands speelt deze zomer op Rock Werchter en staat op 10 november in de AB (info & tickets).