Tot vandaag was ‘Munki’ het laatste muzikale wapenfeit van The Jesus And Mary Chain; een onderschat album uit 1998 dat perfect belichaamde hoe de band van begin tot eind geklonken had. Want nee, op grote koerswijzigingen kun je de broers Reid in hun dertien jaar durende carrière niet betrappen. ‘Stoned and dethroned’ zweefde ergens tussen The Stone Roses en The Velvet Underground en gold daarmee als het enige licht atypsche JAMC-album. Ondanks het gebrek aan variatie klonken ze zelden afgezaagd, iets wat achttien jaar na hun laatste album nog steeds het geval is.
Met ‘Amputation’ trappen de Schotten de deur naar de comeback krachtig open. Ze mogen in die bijna twee decennia dan wel veel van hun looks verloren zijn – op concertposters wordt wijselijk voor foto’s uit de jaren ’80 gekozen – hun sound klinkt nog altijd even jong en levendig. Het wordt bovendien een grappig zicht om op 18 april in de AB honderden vijftigers met bandshirts uit lang vervlogen tijden “I’m a rock-‘n- roll amputation'” te horen meebrullen. Want ja, de eerste song van ‘Damage and joy’ is een volbloed meezinger.
Het jammere aan comebacks is dat de nieuwe songs, hoe sterk dan ook, vaak geen kans meer maken om het label ‘classic’ opgeplakt te krijgen. Van dat verschijnsel is ‘Always sad’ in dit geval het grootste slachtoffer. Moesten Jim en William dertig jaar geleden op die melodie gekomen zijn, had de song wellicht als een van hun meest legendarische gegolden. De heerlijk typische, ritmische drums ondersteunen een van de beste melodieën die de broertjes ooit schreven in een song die luistert als een conversatie tussen Jim en gastzangeres Bernadette Denning. De lyrics zijn even simpel als puur: “You ain’t like those other girls / you ain’t like those other guys. There’s something different in your eyes”. En toch always sad zijn; bitterzoetheid op z’n best. Hebben we al gezegd dat de albumtitel niet toevallig gekozen is?
Denning verblijdt ons doorheen het album meermaals met haar zoetgevooisde stem. In ‘Song for a secret’ draagt ze bij aan de heuggelijkheid, in het fantastische ‘The two of us’ maakt ze deel uit van het duo in kwestie en in ‘Los Feliz (blues and greens)’ ondersteunt ze het ironische “God Bless America”. Wanneer Bernadette het podium verlaat halen de jongens de zwaardere gitaren boven op ‘Mood rider’. Een goede keuze, want een beetje later scheuren diezelfde gitaren roekeloos doorheen ‘Get on home’, een song die met noise flirt maar waarbij de kenmerkende repetitieve drums houvast bieden. Een intens avontuur met gezonde hartslag.
Afsluitend nummer ‘Can’t stop the rock’ – wederom met Bernadette – heeft een hoopvolle titel, want o wat hopen we dat The Jesus and Mary Chain het niet bij deze plaat laat. ‘Damage en joy’ brengt niet veel nieuws onder de heropflakkerende shoegazezon, maar in het geval van de broertjes Reid hoeft dat geen probleem te zijn. Er wordt wel eens gezegd dat The Jesus and Mary Chain nog nooit een slecht nummer gemaakt heeft. Die ambitieuze uitspraak blijft na deze plaat in ieder geval gelden.
The Jesus and Mary Chain spelen op 18 april in de Ancienne Belgique (info & tickets).
