Twee van ‘s lands meest beloftevolle bands samen aan het werk zien, daarvoor durven wij al eens een kerstmarkt te trotseren. Want alle wafels en kerstprullaria ten spijt, slagen de kerststalletjes rond de Beurs er niet echt in om een gevoel van samenhorigheid te creëren zoals de bloemen en boodschappen dat in de nasleep van 22 maart deden. Voor verbondenheid moest je zaterdagavond in de kleine AB Club zijn, waar Whispering Sons en Newmoon wederom bewezen dat airplay krijgen geen maatstaf voor kwaliteit is.
Foto’s van Jens De Meester
We zagen Whispering Sons in hun overwinningsjaar al enkele keren aan het werk, en ze pakken ons nog elke keer in (een incident met een haperende bas buiten beschouwing gelaten). De band is ondertussen een strak in elkaar hakend raderwerkje met frontvrouw Fenne Kuppens als aandrijvende motor. Kon je bij de nummers van hun eerste ep nog een nauwkeurig opgevolgd stramien ontwaren, dan deden de paar nieuwe nummers die gisteren gespeeld werden uitschijnen dat we zowaar wat variatie mogen verwachten op hun eerste langspeler, die hopelijk volgend jaar verschijnt. Met genoeg sterk werk op het conto kan die cover van ‘Break on through’ – een Rock Rally-restant – binnenkort zelfs achterwege worden gelaten.
Net als hun Amerikaanse collega’s van Nothing is Newmoon vastbesloten om shoegaze in het huidige tijdsgewricht te wringen. Dat lijkt hen aardig te lukken, want debuut ‘Space’ werd meteen met een korte Europese tournee naar de buitenwereld gebracht. Je mag uiteindelijk zoveel op verplaatsing spelen als je wil, het zijn de thuismatchen waar je het waar moet maken. Dat beseften ze maar al te goed: vanaf openers ‘Heads of stone’ en ‘Life in the sun’ werd je overspoeld door een golf feedback en galm waar geen verzet tegen mogelijk was. En al probeerden enkelingen nog weerstand te bieden, moesten ze zich toch gewonnen geven na één-tweetje ‘Mask’ en ‘Coma’. Zelfs de zang verdronk aanvankelijk wat in die vloedgolf, al werd dat gelukkig snel rechtgezet.
Natuurlijk kan je bij shoegaze met voor de hand liggende referenties gaan strooien. Dat hoeft evenwel geen probleem te zijn wanneer je als band de geldende conventies naar je eigen hand weet te zeggen. ‘Aria’ (één van hun oudste nummers) en ‘Everything is’ helden zelfs meer over naar Yuck, The Pains Of Being Pure At Heart en DIIV dan naar het gevestigde shoegazecanon. Nog een sterotypedoorbrekende verrassing was de gastbijdrage van Bab Buelens. Een Familie-actrice bij je shoegazeband: meer punk dan dit wordt het niet op een zaterdagavond.
“Ongelooflijk”: veel meer kreeg zanger Bert Cannaerts niet over z’n lippen. Na zo’n prestatie krijg je als afgematte wielrenner een bos bloemen en een kus aangereikt. Newmoon zette vooralsnog z’n eigen boeketjes op het podium maar verdiende ze des te meer. Eentje om in de gaten te blijven houden.