Wanneer je de digitale concertkalender doorbladert, springen sommige combinaties van artiesten en locaties meteen in het oog. Het Antwerpse Rivierenhof heeft op dat vlak een uitstekende reputatie – denk maar aan The Tallest Man On Earth, The Antlers of My Morning Jacket vorig jaar, of Sigur Rós iets langer geleden. Deze zomer was het vooral Belle & Sebastian dat op papier een gedroomde act leek om het park de avond in te leiden. Stuart Murdoch pende de afgelopen twintig jaar voldoende poreuze liedjes om ons zachtjes te laten wegdromen. Daar dachten de Schotten evenwel anders over: ook op zondag mag er duchtig gefeest worden.
Op 14 augustus 2016 speelden Belle & Sebastian en Nightman in het Openluchttheater Rivierenhof. Caroline Vandekerckhove maakte foto’s, Mattias Goossens schreef het verslag.
Als aperitief werd Nightman geserveerd, de nieuwe band rond Tijs Delbeke. Aanvankelijk bleek de ietwat gladde altrock niet te blijven plakken, al werden gaandeweg steeds meer ogen en oren richting podium gericht. Was het misschien nieuwsgierigheid naar hoe een ‘Cross eyed girl’ volgens Delbeke als achtste wereldwonder kon gelden? Of was het die energie-opstoot in ‘Always except for sometimes’ die de aandacht naar zich toe trok? Helaas was het van korte duur: de naar Das Pop knipogende melodieën bleken iets te lucht om in het openluchttheater te blijven hangen. Aan de kwaliteiten van de band lag het evenwel niet, of misschien was het wel dat gebrek aan foutjes dat ontbrak als zout op onze patatjes? Nightman bleek zo vroeg op de avond iets te vrijblijvend, in schril contrast met de hoofdact.
Van vrijblijvendheid kan je Belle & Sebastian niet betichten. Zeker op hun jongste albums neigt hun orkestrale pop soms heel hard richting kitsch, maar desondanks komen ze er meestal mee weg. De setlist voor deze show verschilde danig van andere shows in de nasleep van het vorig jaar verschenen ‘Girls in peacetime want to dance’. Daaruit passeerden slechts twee nummers de revue (‘Perfect couples’ en ‘The book of you’). ‘The party line’ blonk uit in afwezigheid, en als opener kregen we in plaats van ‘Nobody’s empire’ het instrumentale, op mondharmonica steunende ‘Fuck this shit’. Het podium was goed gevuld: de reeds omvangrijke band werd bijgestaan door een Gentse blazers- en strijkerssectie. Die voorzagen de meest vrolijke nummers uit de setlist van een symfonisch kantje (‘Step into my office, baby’) en waren op hun best wanneer ze slechts spaarzaam werden toegevoegd aan de andere instrumenten (‘If you’re feeling sinister’).
Het speelplezier dat de band voor de dag bracht, werkte behoorlijk aanstekelijk. Er werd gedold met het publiek, ‘The stars of track and field’ werd opgedragen aan onze kersverse olympische kampioene Nafissatou Thiam en Stuart Murdoch etaleerde zijn kennis van het Nederlands aan de hand van enkele goed uitgekozen en ingestudeerde crowdpleasers, aangevuld met wat gekeuvel over de Brexit. Het grote amfitheater voelde zo aan als een intieme Schotse pub, met Belle & Sebastian als groot uitgevallen huiskamerorkest. De muzikanten waren zelf ook onder de indruk van de locatie: “Why haven’t you invited us sooner? We’ve been going for twenty years and only get the good gigs now.” liet Murdoch zich gespeeld verontwaardigd ontvallen vooraleer een majeurversie van ‘Lord Anthony’ in te zetten, waarin hij zich door een vrouwelijke fan wat goed getimede mascara liet opdoen om de zin “Blue mascara running over your eye” visueel te ondersteunen.
Er werd schijnbaar willekeurig uit de discografie van de groep geplukt. Niet enkel hun jongste plaat werd nagenoeg genegeerd, ook debuut ‘Tigermilk’ bleef helaas grotendeels onaangeroerd met uitzondering van ‘Electronic renaissance’, een synthpopknaller waarop gitarist Stevie Jackson zich mocht uitleven op een keytar terwijl er op de achtergrond 90’s videogamevisuals werden geprojecteerd. Halverwege het optreden begon het plots verzoekjes te regenen vanuit het publiek, waarop Murdoch aangaf graag de setlist te willen volgen. Het op zonnige 60’s pop geënte ‘A summer wasting’ bleek evenwel een uitstekende keuze om het optreden mee verder te zetten.
Het was daarna verrassend om te merken hoe ‘The boy with the arab strap’ het tenenkrullend moment van de set werd toen de eerste rijen naar goede gewoonte op het podium werden uitgenodigd. “It’s okay to dance, we’re all friends here” liet de dame op het videoscherm weten, en dat bleek leuk voor twintig seconden. Daarna zag je de gelukkigen op het podium de ondertussen gekende stappen doorlopen: eerst enthousiasme, dan een selfie nemen en vervolgens ongemakkelijk wachten tot het nummer voorbij is. Bleek dat ze nog mochten blijven staan voor ‘Legal man’, en bijgevolg krampachtig in beweging probeerden blijven. Ondertussen was de aandacht van het publiek bij de frontman, die halverwege de tribune van het amfitheater handjes kwam schudden. Hij was nog net terug op het podium om enkele fans met een medaille te belonen voor hun dansmoves. Wanneer er mensen op het podium worden gehaald komen spontaan herinneringen aan een Limp Bizkit show bij ons naar boven – niet iets wat je noodzakelijk bij een Belle & Sebastian show wil.
De bisronde bleek even wispelturig als de rest van het optreden. Aanvankelijk was er nog wat onenigheid over wat er gespeeld zou worden. De Gentse versterkingen werden door Stuart Murdoch aangemaand om te improviseren met hun blazers en strijkers, want dit deel van de show was duidelijk niet gerepeteerd. We kregen nog ‘I’m a cuckoo’ en ‘Lazy line painter Jane’, twee nummers die in de lijn lagen van wat we het afgelopen anderhalf uur hadden gehoord en daardoor niet echt als meerwaarde golden. Het was dan ook met een gemengd gevoel dat we na afloop doorheen het park naar de parking liepen. Een succesrecept op papier blijkt in de praktijk nog steeds voor verdeeldheid zorgen, al verdienen de Schotten wel lof voor hoe ze resoluut afwijken van het greatest hits offensief dat andere groepen na twintig jaar al te graag afsteken. Wie echter vooral houdt van de zwaarmoedige kant van Belle & Sebastian, bleef gisteren wat op z’n honger zitten bij zoveel ondraaglijke lichtheid.
Lees hier onze review van ‘Girls in peacetime want to dance’
In het Rivierenhof kan je deze zomer nog naar Nas en Stikstof (23.08) en The Van Jets (02.09). Alle info en tickets vind je op de website van het OLT.