SPOILER ALERT: wil je niet weten waar je jezelf op Werchter aan kan verwachten, lees dan niet verder.
Om bands te ontdekken hoef je dit weekend in Werchter niet door de modder te waden – daar bestaan andere festivals voor. Daarom lees je in deze voorbeschouwing voor een keer eens geen obscure tips, maar wel gevestigde waarden die wij het afgelopen jaar al aan het werk zagen. We lijsten hieronder kort onze indrukken van toen op, zodat je hopelijk eventuele knopen met voorkennis kan doorhakken. Tijdens het festival is team Indiestyle ter plaatse om verslag uit te brengen van het hele gebeuren. Dat lees je telkens de volgende dag op onze website. Volg ons op Facebook, Instagram (Indiestylebe) en Snapchat (indiestyle.be) om niks te missen.
ALICE ON THE ROOF
Gezien in: Botanique
“Waar de opvallende zangeres met het roze haar nergens echt het verschil weet te maken met haar liedjes op plaat, werd al snel duidelijk dat ze live wel een grote troef in handen heeft: haar mooie stem. Ofwel laat zo’n akoestische set je ijskoud, ofwel word je er helemaal melig van, en dankzij die bijzondere vocals werd het gisteren overduidelijk het laatste. In Alice’s wereld maakte het niet echt uit of ze in een ABBA-cover ‘Dancing queen’ wel zoals het hoorde uitsprak, het draaide om de gevoelens die ze telkens weer in fijnzinnig en flexibel stemgeluid wist te verpakken.” (TK)
AT THE DRIVE-IN
Gezien in: AB
“Er werd strak en hard gespeeld, de frontman was goed bij stem (en bleef dat toen hij het publiek in sprong) en Rodriguez-Lopez voelde zich opnieuw thuis in zijn oude heimat. Hij kon het niet laten om hier en daar de Santana in zichzelf los te laten (tien jaar The Mars Volta kruipt niet in de koude kleren), maar dit paste moeiteloos in wat At the Drive-In vandaag is: een groep veertigers die het spelplezier van hun hoogdagen hebben teruggevonden, en die zodoende een van de shows van het jaar hebben neergezet.” (FT)
BAND OF HORSES
Gezien op: Best Kept Secret
“Dat we nog steeds naar Band Of Horses afzakken heeft meer te maken met de voorkennis dat we nog eens kunnen genieten van pareltjes uit ‘Everything all the time’ en ‘Cease to begin’, dan met de middelmatigere output die de band uit Seattle sindsdien uitbracht. Het jongste ‘Why are you ok?’ prikkelt echter wederom onze muzikale interesse dankzij eerste single ‘Casual party’ waarin alle typische elementen aanwezig zijn. Deze kudde paarden blijft een dankbare zondagmiddaggroep, al vrezen we dat opklimmen op de line-up ladder ondertussen tevergeefs is.” (MG)
BAZART
Gezien in: AB
“De toeschouwers kregen ook een frontman te zien die helemaal klaar leek om dit soort publieken in te palmen; die een struikelend intrede kon vermommen als een enthousiast loopje, die de juiste dansjes kende en de demonen in zijn hoofd met veel gevoel voor dramatiek op het podium wist uit te beelden.” (TK)
BEAR’S DEN
Gezien in: AB
“Wat ongetwijfeld in het voordeel van Bear’s Den pleit, is hun oprechtheid. Zelf lijken ze schijnbaar ook niet helemaal te snappen waar hun succes vandaan komt. Ook bij het aanschouwen van deze volgepakte zaal kan Davie een grijns niet onderdrukken. Het knuffelgehalte van de show ging daarna enkel maar bergop, ‘Isaac’ werd bijvoorbeeld gespeeld op een gitaar die speciaal voor hen gemaakt was door ene Vincent die ook aanwezig was. We misten hier en daar wel een scherp randje – in ‘The love we stole’ was het Passenger-gevoel wel erg hoog.” (MG)
BECK
Gezien op: Best Kept Secret
“Met zijn controversiële Grammy Award voor beste album in 2014 onder de arm, een ferme catalogus aan nummers, een recente radiohit getiteld ‘Dreams’ en een spliksplinternieuwe atypische single getiteld ‘Wow’ waren we erg benieuwd wat Beck zou brengen. We kregen niet de indiefolkie of akoestische singer-songwriter te zien, maar wel de enige rockster die er op het Best Kept-terrein te bespeuren was. Op een professionele manier bracht hij met z’n vierkoppige band een hitset. Energiek vuurden ze topsong na topsong af (zelfs ‘Loser’ passeerde zonder morren), nauwkeurig geselecteerd uit het ruime oeuvre van Beck. Hier viel weinig slechts over te zeggen.” (TDV)
BLOSSOMS
Gezien op: Best Kept Secret
“Blossoms bestaat uit allemaal langharige jongens die vierde werden in de BBC Sound of 2016. Hun looks zeggen donkere muziek à la The Horrors, maar hun gitaren staan voor schaamteloze indiepop. Voor een jonge band stond hun sound best wel goed overeind op een groot podium. Hitje ‘Charlemagne’ stemde het publiek tevreden, maar wij geloofden het toch niet helemaal.” (TDV)
COURTNEY BARNETT
Gezien op: Down The Rabbit Hole
“Courtney heeft sinds het uitbrengen van haar debuutalbum al danig wat kilometers in de benen, en haar slokdarm heeft het waarschijnlijk ook al stevig te verduren gekregen. Tijdens ‘Small poppies’ schreeuwde ze zich schor, terwijl ze zichzelf goed corrigeerde in het nieuwe nummer ‘Three packs a day’. Onze favoriete girl at the rockshow pakte de Nederlanders moeiteloos in, en niks wijst er op dat ze dat kunstje op Werchter niet nog eens overdoet.” (MG)
DAUGHTER
Gezien op: Down The Rabbit Hole
“De sirenenzang van Elena Tonra liet niemand onberoerd, en het aantal hitjesmensen dat enkel voor ‘Youth’ naar de Teddy Widder was afgezakt bleek verrassend goed mee te vallen. Het echte hoogtepunt kwam echter daarna in de vorm van de meeslepende trip ‘Fossa’, waarmee de band een gedroomde afsluiter heeft voor de rest van haar carrière.” (MG)
EDITORS
Gezien op: Best Kept Secret
““Depressing weather for depressing music” vatte Smith het samen, al kregen we wel glorieuze uitvoeringen van alle hits die de groep de afgelopen tien jaar bijeen pende: meer dan genoeg om een show van anderhalf uur mee te vullen. Net als Bloc Party ondergingen Editors een personeelswissel, al kwamen zij er minder begaaid vanaf. Oudje ‘Open your arms’ was een aangename verrasing voor de fans van het eerste uur, afgewisseld met nummers van het op new wave geënte ‘In dream’.” (MG)
FLORENCE + THE MACHINE
Gezien op: Sziget 2015
“Een frontvrouw uit de duizend, dat kan je wel stellen, zeker nu ze de juiste tonen telkens weet te halen. ‘Rabbit heart’ en ‘Cosmic love’ bijvoorbeeld liepen in het verleden vocaal wel eens mis, vanavond huppelt de zangeres er als het ware letterlijk sierlijk doorheen, schreeuwt het uit wanneer het even past en weet ze haar innerlijke wervelwind in te tomen als het moet. Maar ook de nieuwe nummers uit ‘How big, how blue, how beautiful’ zitten de nieuwe Flo nog meer dan anders als gegoten. ‘Delilah’, nochtans een song vol lastige tempowissels en verrekt hoge noten, gaat als van een leien dakje, terwijl ook nieuwe single ‘Queen of peace’ schijnbaar moeiteloos uit de brede mouw wordt geschud.” (EG)
FOALS
Gezien in: Vorst Nationaal
“Philippakis en zijn crew toonden zich gelukkig hardwerkende muzikanten die alle nodige inspanningen deden om het publiek aan het einde van de avond met een lach op het gezicht en een t-shirt in de hand naar huis te doen gaan. Met een setlist die genoeg teruggreep naar het oudere materiaal ging het er gretig aan toe: zinderende gitaren, schreeuwende zang en groots opgezette geluidsmuren bewezen waarom de band binnenkort de grootste Britse festivals mag headlinen. Momenteel is er namelijk geen andere gitaaract van die grootte in het circuit die zo diep wil gaan.” (TK)
GOOSE
Gezien in: AB
“De band was tot in de puntjes voorbereid, oogde zelfzeker en had zich niet laten afschrikken door Turteltaksen en consorten voor een letterlijk flitsende liveshow. Aan overgave geen gebrek, aan overtuiging des te meer. Het titelnummer van de nieuwe plaat bleek een meer dan degelijke opener, al hadden we daarna onze bedenkingen bij ‘Trip’ en ‘So long’, respectievelijk Depeche Mode en The Knife aangelengd met plat water. De urgentie bleek ingewisseld voor introspectie, de dreigende nachtclub verruild voor een gezapige afterwork. Gelukkig voor Goose blijft er in België een hele hoop mensen verknocht aan de donkerste kant van de eightees, die maar wat blij zijn dat ze tijdens pakweg ‘Control’ nostalgisch hun new wave-jaren kunnen herbeleven. Single/warme oproep tot bootycalls ‘Call me’ was dan weer wel potiger dan op plaat en kreeg de zaal eindelijk in beweging – iets waar een mak ‘Come home’ gezwind korte metten mee maakte.” (MG)
JAMIE XX
Gezien in: AB
“De reis die Jamie xx als muziekliefhebber doormaakte, vormde de rode draad doorheen z’n net geen twee uur durende set. Naast eigen nummers gaf de dj het publiek een bloemlezing uit bijna dertig jaar clubcultuur. Dancehall, dub, house, garage, zelfs een flard jungle… Allemaal passeerden ze de revue, tot verbazing en verwondering van het publiek, dat Boiler Room-gewijs op z’n eigen halve vierkante metertje bleef schuifelen. En hoewel in België de handjes-in-de-lucht-factor blijkbaar nog steeds belangrijk is om populair te zijn, was het verfrissend om meegevoerd te worden op een trip die tegelijk begeesterde en beroerde.” (MG)
LIANNE LE HAVAS
Gezien op: Down The Rabbit Hole
“De bluesy intro van haar hitje ‘Is your love big enough’ kreeg de hele tent aan het dansen, en haar innemende verschijning deed de rest. ‘Tokyo’ en ‘Green & gold’ bewezen dat ze naast de hitjes over nog heel wat sterk materiaal beschikte. Ze toert momenteel als voorprogramma van Coldplay, en spelen voor zo’n massa’s heeft haar duidelijk gesterkt. We twijfelen er niet aan dat ze na deze show heel wat nieuwe hartjes heeft verovert in Beuningen.” (MG)
MURA MASA
Gezien op: Down The Rabbit Hole
“De beloftevolle Brit is de afgelopen maanden uitgegroeid tot een bescheiden hype, en er waren duidelijk heel wat mensen die wilden weten wat daar van aan was. In een pikdonkere Fuzzy Lop leverde hij van bij de start een spervuur aan flitsende strobo’s af die je aan het wankelen brachten, terwijl zijn allesoverheersende bassen de modder van je broekspijpen trilden. Vanachter zijn synthesizer en drumcomputer zette hij iconische Britse clubmuziek zoals grime en jungle naar z’n hand, terwijl gelegenheidszangeres Bonzai (eerder achtergrondzangeres voor Nao) voor een welkome vrouwelijke touch zorgde.” (MG)
PJ HARVEY
Gezien op: Down The Rabbit Hole
“Met militair tromgeroffel kwam de band van PJ Harvey het podium op. Zij met een saxofoon aangebonden om ‘Chain of keys’ aan te blazen, haar band strak in het gareel houdend. Ze heeft zich, vooral dankzij haar recentste twee platen, ontpopt tot een maatschappijkritische indie-diva die strijdvaardiger klinkt dan ooit. Was ze tijdens haar vorige tournee nog een magisch elfje, dan aanschouwden we op Down The Rabbit Hole een schildmaagd die klaar is om The Barn in Werchter te veroveren. Zorg dat je erbij bent.” (MG)
SAVAGES
Gezien op: Down The Rabbit Hole
“De ene na de andere verschroeiende song passeerde de revue – je zou haast vergeten dat de dames slechts twee albums op hun conto hebben staan. Beth sneerde, schreeuwde en leverde bovenal een fantastische performance af. Dat besefte ze zelf maar al te goed: je zag het in haar blik terwijl ze haar onderdanen overschouwde. Een zeldzaam rustpunt was het duo ‘Mechanics’ en het haast breekbare ‘Adore’, dat vanuit enkele basnoten en feedback werd opgebouwd tot een zinderende finale. Zelfs in de kalmere nummers bleven ze je aandacht stevig vasthouden. “This song is called ‘Fuckers’, and we mean every word of it” liet Beth weten voor ze de eindspurt inzette. Benieuwd of deze KO nog geëvenaard kan worden.” (MG)
TAME IMPALA
Gezien op: Pukkelop 2015
“Gezellig is een woord dat je zelfs naar Australisch Engels niet kan vertalen, en toch was het net dat wat Tame Impala in de Marquee serveerde. Van de warme gloed die hun soft-psychedelische muziek tot ver buiten de tent deed sluimeren tot de zacht kleurrijke backdrop die al eens regelmatig een error vertoonde: er was weinig plaats voor stress of prestatiedrang op het podium. Ook qua setlist en uitvoering kozen de jongens voor veiligheid. Er was geen sprake van songs die drastisch van stijl veranderden omdat ‘Currents’ toevallig net wat meer voor de synths kiest (herinneren jullie je de herwerking die ‘Fluorescent adolescent’ kreeg in het ‘Humbug’-tijdperk? Dat was in vergelijking een drastische move).” (JVL)
THE VAN JETS
Gezien in: Het Depot
“Terwijl een soort van gouden ijsberg wegzonk in de achtergrond, waren The Van Jets vast besloten ons al dansend ten onder te laten gaan. ‘Danger zone’ en ‘Here comes the light’ uit het elektronisch getinte ‘Halo’ slaagden daar moeiteloos in, terwijl nieuwkomers ‘Utopia’ en ‘Pink & blue’ een zwoelere aanpak verkozen. De band voelde elkaar perfect aan en ook onderling zochten de muzikanten geregeld elkaars gezelschap op, alsof ze elkaar speels probeerden af te troeven. Zo liet Frederik Tampere tijdens ‘If I was your man’ zijn bas heerlijk denderen vanop z’n versterker, de meeklappende massa overschouwend. ‘Shit to gold’ voelde een beetje misplaatst aan, wat gecompenseerd werd door Verschaeve die het publiek even opjutte alvorens over te schakelen op euforisch onthaalde versies van ‘Broken bones’ en ‘Down below’. Aan hits geen gebrek in het repertoire van de Oostendenaars – dat ze nog veel meer in hun mars hebben liet afsluiter ‘Two sides of ice’ alvast uitschijnen.” (MG)
TRIXIE WHITLEY
Gezien op: Pukkelpop 2015
“De piano waarachter Trixie Whitley vroeger schuilde, verdween op Pukkelpop volledig uit het gezichtsveld. Met een gitaar in de aanslag en een all American band achter haar, vulde de kersverse mama van Phoenix de Club tot ver erbuiten. Terecht, want het zat helemaal goed. Tijdens ‘Breathe you in my dreams’ dook de muzikante zelfs het publiek in voor een rondje crowdsurfen.” (TD)
UNKNOWN MORTAL ORCHESTRA
Gezien op: Best Kept Secret
“De recentste plaat van Unknown Mortal Orchestra betekende met zijn iets meer elektronische vibe en slimme productie een gooi naar een groter publiek. De Two barstte dan ook bijna uit zijn voegen. Live vergaten ze echter niet hun echte instrumenten. Gitaarsolo’s en drumpartijen stalen bijna elke song, waarbij de band zich liet meevoeren in uitgebreide jamsessies. Die liedjes werden echter niet altijd even enthousiast onthaald als de recente hits ‘Can’t keep checkin’ my phone’ of het massaal meegezongen ‘Multi-love’. Hoe fijn het ook is om die laatste twee live te horen, is UMO toch eerder een albumband.” (TDV)