Met één van je kortste nummers je set op gang trappen, zegt iets over je band. Dat tegendraadse, haast onverschillige kantje zou evengoed tot wispelturigheid kunnen leiden, maar die valkuil ontweek Parquet Courts gisteren met gemak. Twintig nummers joegen de Amerikanen door de speakers op een dik uur tijd, en daarmee lag het tempo even hoog als het niveau.
Het viertal heeft er net een Britse tournee op zitten, en van over het kanaal namen ze voorprogramma Ulrika Spacek mee. Geen Oost-Europese dame, wel een Londens vijftal met een voorliefde voor hypnotiserende, op krautrock geënte noiserock. Er waren afgelopen jaren wel meerdere bands die in de late jaren ‘80 de muzikale mosterd gingen halen, en dus sierde het Ulrika Spacek des te meer dat de show die ze neerzetten alsnog fris en intrigerend klonk. Toen ze na twinig minuten spelen aankondigden aan hun laatste nummer toe te zijn, zagen we rondom ons bijgevolg veel beteuterde blikken – wisten zij veel dat er nog een tien minuten durende trip zat aan te komen. We waren al fan, nu zijn we nog harder overtuigd.
Foto’s By WIM
‘Human performance’, de vijfde plaat van Parquet Courts op evenveel jaar tijd, is goed op weg om zich te nestelen in de hogere regionen van menig eindejaarslijstje. Ook onze vrouw was lovend in haar recensie: “Parquet Courts bewijzen hier dat toegankelijkheid en kwaliteit perfect hand in hand kunnen gaan.” De grote doorbraak lijkt bij ons echter nog niet voor nu, want de gezellige clubzaal van Trix was niet uitverkocht. Het zal de kerels uit Brooklyn worst wezen: ze speelden eerder al de ziel uit hun lijf in legere zalen. Voor publiekspaaierij of toegiften ben je bij hen aan het foute adres, al is dat natuurlijk wel een deel van hun charme. Wel kregen we snedige uitvoeringen van hun betere nummers terwijl de muzikanten zich in het zweet werkten. Wisten wij veel dat je met een regenboogkleurige plumeau zoveel herrie uit een gitaar kon krijgen (in ‘Dust’, nota bene). De recentste singles zaten vrij vooraan in de set, want het met western-gitaartjes en keyboards gedecoreerde ‘Berlin got blurry’ passeerde eveneens al in het eerste kwartier.
Tekstueel toont tekstschrijver Andrew Savage zich wel vaker iemand die weet hoe hij met zwarte humor moet omgaan, en z’n deadpan-overlevering maakte de nummers extra bijtend. Het was ook hij die bassist Sean Yeaton en gitarist Austin Brown in het gareel moet houden wanneer ze het publiek jennen of te lang uitwijden over het weer. “How do you mean, there was no rain?” sneerde Brown ietwat gespeeld verontwaardigd, waarna Savage “This ain’t no Blind Melon shit” uitzucht en de opgefokte combo ‘Master of my craft’ en ‘Borrowed time’ inzette en daarmee de eerste energie-opstoot van de avond afleverde.
Er werd echter niet voortdurend in het rond gesprongen. Meer zelfs: het merendeel van de aanwezigen verkoos om beheerst de gitaarpartijen of drumritmes te ontleden. Niet dat Parquet Courts daar om gaf: ze gaven de indruk vooral voor zichzelf te spelen, van het hoekige ‘I was just here’ tot het gezapige ‘Steady on my mind’. Past nog in dat rijtje: ‘Dear Ramona’, dat zijn kracht put uit de simplistische eenvoud. Meestal werden de nummers vrij kort gehouden, behalve ‘One man no city’, dat net als op plaat breed mocht uitwaaieren. We noteerden verder het dissonante einde van ‘Bodies made of’ en de adrenaline-injectie van ‘Black and white’ die daarop volgde, evenals de vocale wisselwerking tussen de Savage en de andere bandleden in ‘Vienna II’. Da’s meteen nog een sterkte van Parquet Courts: doordat ze geen echte frontman naar voren schuiven (Brown neemt in zeker een vierde van de setlist de zang voor z’n rekening) staan ze er nog meer als een geheel. Een geheel dat zichzelf oversteeg en ons omver blies, met dank aan het afsluitende trio ‘Light up gold II’, ‘Sunbathing animal’ en ‘Content nausea’. Dat laatste nummer liet ons met z’n pompende drums en Savages parlando behoorlijk verstomd achter. Het verdict was unaniem: deze Parquet Courts verkeren in topvorm.
Parquet Courts spelen vrijdag op Down The Rabbit Hole (info & tickets). In het najaar staan ze opnieuw in ons land onder de Autumn Falls vlag. Waar weten we nog niet, wel dat je 14 oktober moet vrijhouden.
Lees hier onze review van ‘Human performance’
Trix programmeert in het najaar enkele bands waar wij ten huise Indiestyle behoorlijk fan van zijn, zoals Fear Of Men (17.09), Pinegrove (30.09) en White Denim (13.10). Alle info en tickets vind je op de site van de zaal.