Op de vraag of je ooit al hoorde van Twin Peaks, mag je vanaf heden ten dage nooit meer antwoorden dat je reikhalzend uitkijkt naar het nieuwe seizoen. Of de jongens uit Chicago daadwerkelijk hun inspiratie haalden bij de gelijknamige serie, is niet geheel duidelijk. Wat we wél weten, is dat ze al enkele keren het voorprogramma verzorgden van Hinds, wat niet verwonderlijk is gezien ook hun derde album ‘Down in heaven’ een affiniteit vertoont met waar de Madrileense dames voor staan; een immer charmante nonchalance.
De zonnige intro van ‘Walk to the one you love’ zet meteen de sfeer: probeer maar eens niet vrolijk te worden van de rommelige gitaren en hun gigantische aanstekelijkheidsfactor. De jongens hebben ook een piano ter hande genomen, wat resulteert in het swingende piano-ondertoontje waar we óók al zo vrolijk van worden. Het blijft echter niet altijd rozengeur en maneschijn, want met ‘Wanted you’ tonen Twin Peaks dat niemand gespaard blijft van een gebroken hart, lid van een rockband of niet. De slagzin “I wanted you but you didn’t want me”, in combinatie met de meer ernstige instrumenten en diepere vocals tempert de opgewekte sfeer en maakt plaats voor één die bijna aanleunt tegen medeleven.
Wat meer over de vocals nu: drie van de vijf bandleden nemen de zang voor hun rekening, waardoor ze op dat gebied een erg grote variatie aan de dag kunnen leggen. Gekke schreeuwtjes, diepe melancholie of slordige doch opgewekte uithalen: alles kan op ‘Down in heaven’. Toch hadden de jongens misschien iets beter hun best kunnen doen om origineel uit de hoek te komen met hun lyrics. Al te vaak horen we iets à la “I’m in love with you” en het ergerlijke parapa parapa ouh en oh oh oh doen vermoeden dat de poëtische bevliegingen van Twin Peaks snel bekoeld waren.
Muzikaal blijven we echter wel geïnteresseerd: de afwisseling tussen de speelse, opgewekte en niet al te ruige blues en tragere, gevoelige ballades verloopt erg natuurlijk: de twee uiteinden van het spectrum lopen perfect in elkaar over. Toch is er nog een ander element dat ervoor zorgt dat we van ‘Down in heaven’ niet meteen van onze sokken geblazen zijn: instrumentaal gezien blijft het over de hele lijn gevaarlijk conventioneel en ontbreekt er een tikkeltje eigenheid. Na enkele luisterbeurten steekt het dertien-in-een-dozijn-gevaar de kop op: wat onderscheidt dit album van de andere massa vrolijke indierockplaatjes? We zouden het je niet meteen kunnen zeggen.
Dat neemt niet weg dat ‘Down in heaven’ enkele goede nummers bevat, single ‘Butterfly’ bijvoorbeeld krijg je voor de rest van de dag niet meer uit je hoofd. Gemoedelijke rondspringrock maken is altijd leuk, al is het vaak gewoonweg niet meer dan dat: leuk. Helaas zijn Twin Peaks er nét niet in geslaagd dat adjectief te overstijgen.
Twin Peaks hebben geen concerten gepland in ons land.
