Het is niet de meest op evolutie en continuïteit gerichte manier om een artieste te ontdekken, maar als je op Spotify Beth Orton zoekt en daarna de shuffleknop indrukt, krijg je toch een goed beeld van waar de muzikante voor staat. Melancholie hoor je al snel: het soort dat je misschien op de betere country radio’s kan terugvinden, alsook een voorliefde voor de oersterke song: het soort dat alle voorvallen en besognes van een leven lang kan vatten in enkele coupletten en refreinen. Zelfs experiment passeert de revue: een variatie op triphop vormt weleens het canvas waarop Orton haar diepe stem verft.

Folktronica heet de stijl die stilletjes wordt verdergezet op ‘Kidsticks’, zij het met iets meer nadruk op het opzwepende dan het verleidelijke en terughoudende van eerder werk. Eén minuut in opener ‘Snow’ ontvouwt zich al een chantmelodie die de song op alle vlakken overkoepelt en verder onderschreven wordt door dansende percussie. Het doet snel denken aan de opgetogen indiefolk van Yeasayer en Local Natives, maar met een natuurlijk diepte in de vocalen die beide bands niet in huis hebben.

Dat is op zich een combinatie die kan werken. Helaas stellen we vast dat elk nummer op ‘Kidsticks’ zich rond het midden klaarmaakt om een hogere versnelling in te gaan, alsof dat een natuurwet is die muziek nu eenmaal moet volgen en waartegen niet gerebelleerd kan worden. Zelfs meer atmosferische slowjams als ‘Wave’, ‘Petals’ en ‘Falling’ kennen ergens na halfweg een plotse drang naar climax; op basis van drums of een synthmelodie die erg nadrukkelijk en dus irritant komt opzetten.

De muzikante volgt bovendien niet haar eigen richting. ‘Kidsticks’ klinkt in het algemeen als een album waarop de band tussen Beth Ortons stembanden en haar muzikale begeleiding volledig wordt doorknipt. Absolute miskleun door die disconnectie is ‘1973’, een retro springertje dat volledig uit de tweedehandsbakken van een jaren 80-discovinylwinkel is geknipt en geplakt en waaraan een vrouw met tristesse volledig verloren gaat. Enkel op ‘Corduroy legs’ wordt een gelukzalig midden gevonden: de muziek verliest zich volledig in natuurlijke psychedelica, de zangeres nestelt er zich warm tussen.

Verder is het in feite armoe troef op deze negende van Orton. Meer en meer doet de plaat ons aan de gestandaardiseerde tunes op reclame bij Spotify denken om het gevoel van een genre perfect te vatten. ‘Kidsticks’ bewijst dat de muzikante(n) erachter een diepe kennis hebben van hoe indietronica en folktronica moeten klinken. Des te jammer dus, dat er niets meer mee wordt gedaan.

Album verdeeld door PIAS