Een goede soundtrack moet met enkele noten de beelden van een film kunnen heropwekken bij de luisteraar. Filmmuziek waarvan je de bijhorende beelden nooit gezien hebt heeft bijgevolg meer moeite om zich te bewijzen, zeker als je bedenkt dat veel ‘klassieke’ soundtracks te snel verzanden in vrijblijvende klanktapijten, op bestelling gefabriceerd door studiohuurlingen. Hoewel het verzameld werk van de Schotse postrockers van Mogwai altijd het potentieel heeft gehad om als soundtrack te functioneren, heeft de band zich nooit in dat keurslijf laten duwen.

‘Atomic’ vormt de muzikale begeleiding bij de gelijknamige documentaire van Mark Cousins, bekend van de reeks ‘The story of film’. Hierin behandelt hij de nucleaire aanval op Hiroshima, en hij wist Mogwai te strikken om het geheel een intense, broeierige en melancholische kracht mee te geven. Het is gemakkelijk om de doeltreffende opbouwen van de postrockveteranen te vergelijken met een muur van licht en stof die op je afkomt, en toch is het die rijkheid aan beelden die de band zo typeert. Met of zonder film draait de fantasie van de luisteraar bij Mogwai overuren. De vraag blijft echter: kan ‘Atomic’ op eigen benen staan en de verbeelding prikkelen? Absoluut, daarvoor is Mogwai te goed in wat ze doen.

De groep heeft zich, ondanks wat minder memorabele platen, altijd weten te vernieuwen en onderscheiden van de gigantische middenmoot in het genre. Zelfs als je niet intensief naar ‘Atomic’ luistert, kan je meteen weten dat het om Mogwai gaat. Het experiment met electronica van ‘Rave tapes’ smelt hier op een overtuigende manier samen met de klassieke postrock van ‘The hawk is howling’. Op die laatste vonden we enkele afleggertjes zoals ‘Local authority’ en ‘Kings meadow’, kortere schetsen die te veel kuierden. Bij een eerste luisterbeurt kan het materiaal op ‘Atomic’ op een vergelijkbare manier binnenkomen, maar na een tijd vervaagt de schetsmatigheid en hoor je de kracht van de beste songs. De opkomende zon in ‘Ether’, de beats in ‘SCRAM’, de slome gelaagdheid van ‘Tzar’ en de treurige strijkers in ‘Are you a dancer?’; allemaal nummers die makkelijk tot het betere Mogwai-werk gerekend mogen worden. Hier kan de groep straks live weer indruk mee maken, en voor ons part mag deze muziek in één keer ook elke superheldenfilm komen verbeteren.

Mogwai doet dus vooral verder wat ze goed kunnen, en afhankelijk van je affiniteit met de groep is dit een interessante plaat waar je even voor gaat zitten dan wel een eenzijdige trip die je snel vergeet. Niet alles is even beklijvend, en na vijftig minuten ‘Atomic’ verlang je mogeljks naar het brute geweld van een ‘Batcat’ of ‘Glasgow mega-snake’. Dat is echter weer het knappe aan het oeuvre van Mogwai: na twintig jaar heeft de band voor ieder wat wils in de catalogus. Wij weten zeker dat ‘Atomic’ daarin zijn plaats zal vinden.

Album verdeeld door Rock Action.

Mogwai speelt op 20 mei in Brussel (Koninklijk Circus, Les Nuits Botanique, info & tickets).