Soms moet je verder durven kijken dan je neus lang is en met diezelfde neus eens andere culturen opsnuiven. Zet even die westerse bril af en er gaat een wijde wereld met een ongerept muzieklandschap voor je open. ‘Azel’ is daar een exportproduct van.

Omara Moctar speelt onder zijn alias Bombino de zogenaamde Toeareg rock, die ontstond in Noord-Afrika uit onbehagen tegen de heersende machten. De gitaar als wapen, de muziek als soundtrack van de revolutie.  Zo overtuigend zelfs dat het instrument lange tijd verbannen werd in de regio. Dat is gelukkig nu al lang niet meer het geval. Tegenwoordig zingt de man uit Niger over liefde en vrede en neemt hij zijn nummers op in een studio in New York. Geen ramp, zij het niet dat de kracht van de muziek net uit die frustraties kwam.  Desalniettemin verloochent Bombino zijn afkomst niet helemaal, hij zingt namelijk in het Tamasheq en zonder er ook maar een woord van te verstaan, begrijp je best goed waarover het gaat. Zo straalt het nummer ‘Igmayagh dum’ gewoonweg zeer veel liefde uit (‘igmayagh dum’ betekent overigens gewoonweg ‘mijn geliefde’).

Het rebelse mag er dan wat van af zijn, ‘Azel’ is nog steeds een uitstekende plaat. Bombino is en blijft een meester in wat hij doet: als een echte alchemist verandert hij alles in goud zodra hij zijn gitaar vastneemt. De klanken die Omara Moctar uit zijn instrument weet te slaan, klinken vurig en passioneel. Het vlammende verlangen om zijn muziek te delen met de rest van de wereld is goed voelbaar. Reeds in de eerste noten van openingsnummer ‘Akhar zaman’ is zijn virtuositeit hoorbaar, en de vaak opduikende vergelijking met Jimi Hendrix is dan ook volledig terecht. Hier en daar hoor je dan weer de bluesy rock die we kennen van bij de The Black Keys. De balans is perfect: hij weet het juiste evenwicht te vinden tussen ingewikkelde en eenvoudige songs. Het enige nadeel is wel dat ze veelal gelijkaardig klinken. Ze hebben vaak dezelfde opbouw, waarin de gitaar uiteraard centraal staat. De ene keer mondt dat uit in een spetterende gitaarsolo, de andere keer blijft hij wat meer op de oppervlakte. In ‘Timidwa’ waan je je precies in een helse rit van Parijs-Dakar, terwijl je in een nummer als ‘Naqqim dagh timshar’ eerder in een oase van rust aan het kampvuur zit.

Er mogen dan wel westerse invloeden te horen zijn, de sfeer die Bombino creëert blijft ons exotisch in de oren klinken. Er hangt een unieke ambiance rond de Toeareg rock, en dat is net hetgene wat dit album zo interessant maakt: die gekke mengeling van occidentale en oriëntaalse klanken.

Album verdeeld door V2

Bombino speelt 21 mei in de AB in het kader van het gratis festival Brussels Jazz Marathon (info), komt op 26 mei naar de TRIX in Antwerpen (info & tickets) en zakt op 17 juni af naar Best Kept Secret Festival (info & tickets).