M83 kondigde eerder deze week een nieuwe plaat ‘Juke’ aan. In de vorm van ‘Do it, try it’ loste de Fransman meteen een eerste single en die was op z’n minst opmerkelijk te noemen. We schotelden het brokje muziek voor aan een aantal redacteurs.
Beau Janssens: Op zijn vorige platen speelde M83 behendig met bombast en toverde hij zo epische nummers die toch niet over the top gingen. Het opvallende artwork en de piano-riedel in de intro van deze nieuwe doen vermoeden dat ze een iets luchtiger pad gaan bewandelen op hun binnenkort te verschijnen nieuwe album. Zodra het nummer echter losbarst, horen we weer classic M83 met de vocale uithalen van Anthony Gonzalez en de grootse synths. De band klinkt wel opvallend speelser. Het geeft hun drukke producties wat meer ademruimte en is een geslaagde evolutie. – 3,5/5
Matthias Desmet: Het moet een zware last op de schouders van M83 geweest zijn, het succes van hit ‘Midnight city’. Je kan je meteen de writer’s block voorstellen: vijf jaar lang draaien de tandwieltjes in het hoofd van Anthony Gonzalez overuren. Eén vraag suist constant door zijn getergde brein: “Wat na de grote doorbraak?” Niet veel, zo blijkt: een lamlendige post-discoflop met een hoes die tevergeefs schreeuwt dat het allemaal luchtig bedoeld is. Roemloos is Gonzalez verpletterd onder zijn eigen balast. Dat is, ondanks de poging tot lol, niet grappig, maar tragisch. – 1/5
Arnout Coppieters: “Is er een nieuwe single van Daft Punk uitgekomen onder het pseudoniem van M83?”, is het eerste dat door mijn hoofd schiet bij het luisteren van ‘Do it, try it’. Een tintelend en stuiterend synthesizermotief bezorgt het hele nummer een extatisch tintje. Weg is de epische grandeur die eerder werk van M83 al eens durfde kleuren. Nu genieten we van een soort uit de band springend electropopliedje dat uitblinkt in aanstekelijkheid. – 3,5/5
Thomas Konings: Als M83 met z’n vorige album als buitenbeentje op Rock Werchter belandde, dan sturen we hem nu door naar Tomorrowland om daar als vreemde eend in de bijt de weide in vuur en vlam te zetten met het larger than life-anthem ‘Do it, try it’. De eerste helft is misschien iets te cartoonesk voor mijn smaakpapillen met dat huppelende, smooth pianoriedeltje. De tweede helft is daarentegen een explosief gevaarte dat na een poppy, semi-gevoelige stillere passage als een raket door de melkweg schiet en de luisteraar duizelig en benieuwd naar meer achterlaat. – 3,75/5