Onze woorden over de groei van de noisescene waren nog niet koud, of we kregen een plaat in handen die het andere uiteinde van het spectrum beslaat. Alhoewel, de dosissen sluipend gif die eenmansband Innerwoud ons op ‘Mirre’ toedient zijn van eenzelfde intensiteit en geweld. De uit gemanipuleerde contrabas opgetrokken drones nemen misschien iets langer de tijd om hun grimmige punt duidelijk te maken, maar dat dit debuut zal aankomen bij iedere luisteraar staat hoe dan ook vast.

Met slechts één instrument (en enkele loopeffecten) creëert Innerwoud een trip waarin je op den duur niet goed meer weet wanneer nummers beginnen of eindigen. Dat is trouwens volstrekt onnodig, ‘Mirre’ moet je in één trek ondergaan, en afhankelijk van je gemoedstoestand kan je dat proces herhalen. Verdwalen in dit donkere bos zal namelijk voor iedereen een andere ervaring betekenen. Voor de ene zal de algemene zwaarte doorwegen, terwijl de ander zich kan optrekken aan de subtiele hoop die er uit de nummers klinkt. Het is misschien gemakkelijk om het indringende geluid en de esthetiek van Innerwoud te vergelijken met de wereld van AmenRa, want er is eveneens dat onscherpe licht dat door de duisternis priemt.

Feit blijft wel dat we aan de oppervlakte in aanraking komen met een donker universum. Met titels als ‘STERVELING’ (in nadrukkelijke hoofdletters) en ‘NACHTKUS’ weet je dat er geen songs gaan volgen over vriendjes die niet terugbellen, en ook het artwork weerspiegelt een ontembare mineurstemming. De vierendertig minuten aan muziek vallen het best te vergelijken met de meest duistere momenten uit het filmische oeuvre van Nick Cave en Warren Ellis. Daarmee doelen we niet enkel op de instrumentatie van eenzame strijkers, maar evengoed op de beelden die de muziek oproept. Denk bijvoorbeeld aan de scène in ‘The assassination of Jesse James’ waarin een trein langzaam uit de duisternis komt aangerold. Innerwoud levert daar perfect materiaal voor, al zullen de hoofdpersonages in zijn versie eerder traagjes platgewalst worden dan de trein te overvallen. De verschillende lagen contrabas, de subtiele opbouwen en de donderende laagste snaar hebben dat effect nu eenmaal.

Innerwoud levert met ‘Mirre’ een indrukwekkend eerste wapenfeit af, al kan de plaat zijn tijd nodig hebben om te onthullen wat ze kan betekenen voor iedere individuele luisteraar. Voor de volledige, directe ervaring lijkt het ons nog altijd beter om de muziek live mee te maken. Bij deze gebruiken we deze recensie een beetje om je daarheen te gidsen, en doe in de tussentijd je voordeel met ‘Mirre’.

Album verdeeld door Consouling Sounds.

Innerwoud speelt binnenkort in Antwerpen (De Groene Waterman, 22.01, info).