Waar onze album top 30 puur gebaseerd was op een wiskundige formule, konden we die bij deze lijst moeilijker toepassen omdat we met zo waanzinnig veel verschillende nummers en smaken rekening moesten houden. Mits wat kunst- en vliegwerk zijn we er echter in geslaagd om 60 songs te selecteren en die bovendien nog eens te ordenen. Het resultaat is een mix van bekende en minder bekende artiesten, een lijst die Indiestyle ademt en vooral een verzameling van geweldige muziek.
60. Balthazar – Bunker
Konden weemoedige, halfdronken slentersessies huiswaarts een lijflied hebben, ‘Bunker’ zou het zijn. De harmonieuze stempartijen zalven de wonden die de beenderbrekende lyrics achterlaten, de traag walsende melodie danst als lang verloren liefdes, de kristalheldere gitaarklanken tegen het einde doen levensnevel verdampen. Not a thing left to repeat, behalve dit nummer. – Matthijs Van Marcke
59. Foals – Mountain at my gates
Dat de meest recente Foals plaat wel eens ‘Holy Fire II’ wordt genoemd, is geen geheim. Ook ‘Mountain at my gates’ ligt helemaal in de lijn van de eerder toegankelijke, arty farty indierock, maar de riff op het eind is zonder twijfel een van de gitaarlijnen uit 2015. – Emily Griffiths
58. Ducktails – Headbanging in the mirror
Bij Real Estate strooit Matt Mondanile al gretig met zeemzoete indiemelodietjes, maar blijkbaar heeft hij nog wat moois bewaard voor zijn eigen project Ducktails. De clip geeft aan hoe je ‘Headbanging in the mirror’ het best beluistert: hoofd achterover op de achterbank, glijdend door exotische landschappen. – Mattias Goossens
57. Faze Miyaki – Ice cold
Zoals de titel van de song al doet vermoeden is ‘Ice cold’ een heel kille en afstandelijke song. Eén die zijn succes voornamelijk te danken heeft aan een perfecte match van zang en muziek, een sound die helemaal binnen huidige trends valt en een briljant begeesterende zanglijn van Inga Copeland. – Anthony Brynaert
56. TĀLĀ & Mssingno feat WA$$UP – Tell me (말해줘)
Als TĀLĀ haar creatieve uitspattingen niet altijd kan kanaliseren en haar solowerk daardoor vluchtig overkomt, dan weten mensen als MssingNo of How To Dress Well het beste in haar naar boven te halen. ‘Tell me (말해줘)’ is een ode aan multiculturaliteit en een hyper-aanstekelijke mix van lichtvoetige synths en donderende bodembassen. – Thomas Konings
55. Skrillex and Diplo – Where are Ü now (with Justin Bieber)
Met ‘Where are Ü now’ creëerde Skrillex samen met Diplo een popsong die – met reden – niet van de dansvloer weg te slaan is. De zachte strofes met een emotionele Justin Bieber houden een zekere spanning vast die in het refrein oplost in een eerder futuristische melodie. Het refrein bevat niet veel meer dan dat, en blinkt uit in zijn geniale eenvoud. – Iris Wyckmans
54. Villagers – Everything I am is yours
Kan Conor O’Brien eigenlijk lelijke liedjes maken? Wat uit de hand van de Ierse singer-songwriter vloeit, staat sowieso garant voor kwaliteit en deze ‘Everything I am is yours’ vormde een van de hoogtepunten uit het op zich al prachtige ‘Darling arithmetic’. Met zijn kenmerkende stem en onderhoudende teksten weet de kleine songschrijver steeds te boeien. – Tiffany Devos
53. Waxahatchee – Air
Meer dan saai, is een poging tot perfectie vaak ook emotioneel gezien inhoudsloos. Je moet misschien wel eerst de prikkeldraad rond Waxahatchee haar ‘Air’ verwijderen, maar eens je door de grillige vocals en gitaarsound bent, dan merk je een prachtig en gebroken liedje dat gestript van alle franjes om rauwe eerlijkheid draait. – Thomas Konings
52. Wet – It’s all in vain
‘It’s all in vain’ heeft een waas van verstilde pracht om zich heen sluimeren die je innig en voor altijd wil omhelzen. Zelfs al interpreteer je de woorden van zangeres Kelly niet direct, toch zorgt haar zalvende en warme manier van zingen ervoor dat je perfect begrijpt welke emotie ze tracht over te brengen. ‘It’s all in vain’ is een prachtig nummer, eentje om te koesteren. En wij willen die debuutplaat, nu. – Anthony Brynaert
51. Tennyson – Slipperz
Op label Secret Songs verzamelt Ryan Hemsworth songs die perfect in zijn “happy-sad”-richting passen en ‘SLIPPERZ’ van Tennyson belichaamt dat gevoel helemaal. Een sample van Destiny’s Child krijgt een serieuze scheut melancholie en tristesse, terwijl de beats je willen doen dansen van plezier. Mensen met een identiteitscrisis mogen volgens het stickertje op dit nummer eigenlijk niet luisteren. – Jens Van Lathem
50. Joanna Newsom – Sapokanikan
Weinig nummers waren dit jaar zo rijkelijk geïnstrumenteerd als Joanna Newsoms ‘Sapokanikan’. Nergens wordt het echter té overweldigend. Vijf minuten lang schrijdt het sierlijk voort in tal van onvoorspelbare richtingen en daarbij badend in een zelden geziene muzikale weelde. – Alexander Spriet
49. Kurt Vile – Pretty pimpin
‘Pretty pimpin’ wordt gerangschikt in de lijst van songs die je dit jaar nog gehoord moet hebben, ware het niet dat de dromerige rock met een van de meest herkenbare stemmen van nu al behoorlijk grijs werd gedraaid. Of hoe een existentiële crisis na jezelf in de badkamerspiegel te hebben gekeken wel erg aanstekelijk blijkt te zijn. – Emily Griffiths
48. Protomartyr – Dope cloud
Joe Casey oreert met de schijn van een fatalist maar verhult hiermee zijn liefde voor het menselijke ras. Nerveus en prikkelbaar chaperonneert het gitaarspel de song naar de afgrond, terwijl drums en bass afwisselend begrenzen en versterken. ‘Dope cloud’ is de schoonheid zien in het afgrijzen van maatschappelijke tendensen. – Jonas Van Laere
47. Unknown Mortal Orchestra – Necessary evil
Unknown Mortal Orchestra nodigt op ‘Necessary evil’ uit tot zelfbewust dansen. Grooven is onvermijdelijk, al krijg je ongewild een ietwat wrange nasmaak zodra je naar z’n tekst begint te luisteren. Al maken die blazers (gespeeld door Ruban Nielsons vader) veel goed. – Mattias Goossens
46. Carly Rae Jepsen – Run away with me
Hoewel nagenoeg elke song van Carly Rae Jepsens ‘Emotion’ in deze lijst had kunnen staan, kozen we uiteindelijk toch voor albumopener ‘Run away with me’. Met dank aan de zwierige saxofoonintro en vooral het machtige meebrulrefrein is dat zonder twijfel een van de popanthems van het voorbije jaar. Het instellen als vaste wekker zorgt trouwens gegarandeerd voor een goed humeur; aanrader! – Alexander Spriet
45. Rabit – Pandemic
De wereld is ziek en Rabit weet het. ‘Pandemic’ klinkt donker en hard en zoekt emoties op die zo brutaal zijn dat emoji’s ze zelfs niet kunnen uitdrukken. Waar de meeste nummers op de Amerikaan zijn Tri Angle-debuut het sluipend gif reflecteren dat onze maatschappij binnendringt, staat deze song voor de uitbarsting en chaos wanneer de druk op die etterbuil onhoudbaar wordt. – Thomas Konings
44. Deerhunter – Breaker
In december 2014 werd Bradford Cox door een wagen aangereden. De dood in de ogen kijken, het kan een enorme impact hebben op een mensenleven. Daarover gaat ‘Breaker’. Hoe pik je de draad weer op, als de broosheid van je eigen bestaan constant door je hoofd spookt? “And when I die, there will be nothing to say, except I tried not to waste another day.” – Matthias Desmet
43. Shura – 2shy
Vorig jaar gaven we de jonge artieste Shura als tip mee voor 2015. Schouderklopje voor ons, want ze staat dit jaar te pronken in onze eindejaarslijst met ‘2Shy’, een nummer met een vette knipoog naar de popmuziek van de jaren 80. Een climax of hoogtepunt moet je in het liedje niet verwachten; de synths zijn letterlijk 2 shy om te ontploffen, maar dat is net de kracht van de song. – Rana Cools
42. Sloth Prince – Casket
Hoewel het even zoeken was naar een alternatief na de split van Crystal Castles, werd de muzikale put die ze achterlieten deels gevuld door Sloth Prince. Op zijn laatste project draait het allemaal rond emoties, die in combinatie met de duistere beats vol distortion uiteindelijk op een catharsis-moment uitdraaien. Dit is zeker een van de te volgen Belgen voor 2016. – Daan Leber
41. Kendrick Lamar – King Kunta
Eigenlijk is het fout om een track uit ‘To pimp a butterfly’ zo te isoleren, aangezien het een echt conceptalbum voorstelt. Maar ‘King Kunta’ bleek – meer dan de andere nummers – geliefd radio- en dansmateriaal te zijn. Niet verwonderlijk, though: Kendrick rapt ritmisch op een strakke beat, er is dat simpele, terugkerende gitaarlijntje, en een handvol samples die er nog een extra groove bijlappen. Klasse. – Gilles Dierickx
40. iji – Cruisin’ USA
‘Cruisin USA’ is de opener van iji’s schromelijk gepasseerde ‘Whatever will happen’. De zon en de weemoed blakeren doorheen elke noot. Jazzy blazers en een laidback gitaartje zetten meteen de zwoele toon. Meer twee zal een strandvakantie nooit worden. – Matthias Desmet
39. Swings – Tiles
‘Tiles’ moet voor beginnende bands heel motiverend zijn. De song toont aan dat je aan één dodelijk effectief gitaardeuntje genoeg hebt om internationale faam te vergaren en slaagt erin zonder veel poeha direct aan te spreken. Na de eerste drie seconden ben je voor de eeuwigheid verbonden met het Swings-nummer. – Anthony Brynaert
38. Viet Cong – Silhouettes
Fuck Bart De Wever, OCAD, het IMF en IS, Poetin en Assad, als het ooit nodig was om militairen de straat op te sturen was het wel bij de talloze passages van Viet Cong in ons land. ‘Silhouettes’ is maar een van de geniale voorbeelden van hoe de band ons in 2015 met hun strakke postpunk zonder nadenken in de pas heeft doen lopen. – Jens Van Lathem
37. Drake – Know yourself
‘Know yourself’ is toch wel hét nummer uit ‘If you’re reading this it’s too late’ dat het langste zal bijblijven, niet in het minst door de iconisch uitdrukking “Running through the six with my woes” tijdens misschien wel de meest epische climax uit 2015. Hoewel de perfectie van de instrumental quasi volledig te danken is aan het samplen van Networks ‘Tinted glass’ (1980), maakte het productieteam Boi-1da, Vinylz en Syk Sense er iets nieuws en magisch mee. – Simon Kremar
36. Natalie Prass – My baby don’t understand me
Op het eerste gehoor een vrolijk wijsje, bij nader inzien een triest break-up liedje; het contrast tussen woord en geluid is bij Natalie Prass best wel groot. “Where do you go when the only home that you know is with a stranger?”, vraagt de Amerikaanse zich zo vol wanhoop af terwijl de strijkers en blazers van haar orkest voor de nodige troost en warmte zorgen. – Alexander Spriet
35. Rihanna – Bitch better have my money
Rihanna en een Kanye-beat, er zijn weinig dingen die de combinatie ervan kunnen overtreffen. De tweede single van ‘Anti’ ging de richting van Beyonce’s ‘7/11’ uit, maar dan stouter en donkerder. De bijhorende clip zorgt ervoor dat het bad girl-imago nog meer versterkt wordt. In ware Tarantino-stijl speelt Rihanna een femme fatale op wraakmissie. – Daan Leber
34. Hinds – Chili town
De vier meisjes van Hinds brachten in 2015 verschillende sterke nummers uit, en topten dit met de aankondiging van hun debuutalbum dat begin volgend jaar zal verschijnen. ‘Chili town’ bevat al het beste wat het viertal te bieden heeft; simpele gitaarakkoorden waarover een sympathieke melodie getokkeld wordt, vergezeld door rommelig maar uitermate aanstekelijk gezang. Met hun grenzeloze enthousiasme maken ze er een heerlijk, vrolijk boeltje van, en dat kunnen wij wel smaken. – Iris Wyckmans
33. Neon Indian – Annie
Op ‘VEGA INTL. Night School’ tracht Neon Indian het label chillwave van zich af te shaken. Wij wanen ons op een eindeloos feestje in een nachtclub ergens diep in de jaren tachtig. Luister naar ‘Annie’, het bastaardkind van een hitsige paringsdans tussen Prince en Men At Work. – Matthias Desmet
32. Le1f – Umami/water
Eigenlijk is dit een beetje valsspelen, want het gaat hier om twee nummers die voor het gemak samengevoegd zijn. Maar toch; het blijft verbazingwekkend hoe Le1f zich staande weet te houden op producties van twee van de meest begaafde beattovenaars. Lunice zorgt met ‘Umami’ voor een kleine throwback naar de periode waarin TNGHT nog niet platgedraaid werd, en Evian Christ blijft hiphop verbasteren tot iets waar enkel hijzelf een naam op kan plakken. – Daan Leber
31. Sports – Reality TV
De meest aanstekelijke DIY-plaat kwam dit jaar op naam te staan van Sports. De voornaamste gitaarlijnen op ‘All of something’ lijken meteen zo vertrouwd in de oren te klinken, dat je je afvraagt waarom niemand ze ooit eerder schreef. ‘Reality TV’ is een van de meest directe songs op het album en weet een met emotie beladen tekst zo overtuigend en losbandig over te brengen dat je met jezelf geen blijf meer weet. – Anthony Brynaert
30. Grimes – Flesh without blood
Een perfect popnummer schrijven zonder een Miguel Wiels of een andere ploeg van gespecialiseerde analisten is een bijzonder lastige taak. Toch slaagde Grimes er dit jaar zomaar even twee keer in, en dat zowaar met onder synths bedolven gitaarriffs. Ook ‘Flesh without blood’ bevat de ene hook na de andere, en wanneer dat refrein inslaat zijn wij opnieuw even grote suckers voor Claire Boucher als in 2012. – Filip Tyskens
29. Autre Ne Veut – Age of transparency
Klonk Autre Ne Veut al ambitieus op ‘Anxiety’, dan wordt het pas helemaal buitenproportioneel op nummers als ‘Age of transparency’ die kristalheldere post-internetpop mengen met ontplofte r&b en extravagante, gemuteerde jazz. Dit is de richting waarin je muziek wil zien verschuiven de komende jaren: de song klinkt aanstekelijk en verslavend, emotioneel verwoestend en uniek maar oprecht in z’n samenstelling. – Thomas Konings
28. Yumi Zouma – Song for Zoe & Gwen
Het blijft heerlijk wegdromen bij deze ode aan Zoe en Gwen. Yumi Zouma teert in eerste instantie op de ijle, licht hese stem van zangeres Christie Simpson. Daarrond weeft de rest van de band een heerlijk luchtige T-shirt versierd met idyllische synthesizermotiefjes en frisse riffs. – Arnout Coppieters
27. BLÆGGER – HIT ME (with your lady spoon)
Als je Justin Bieber iets te poppy vond voor een post-britpopsite als de onze, blijf dan zeker mijlenver weg van deze jongens. Dansbare riffs, lyrics waar je genoeg van verstaat om te kunnen meebrullen in de Overpoort en een clip die duidelijk inzet op de Hollywood-lichamen en gezichten van de groepsleden (is het nu eigenlijk een boyband?); nog nooit hebben wij een groep zo snel en zo opzichtig de mainstream zien opzoeken. Ene F.T. uit Maaseik heeft zijn abonnement op de fanzine al opgezegd, nu jij nog. – Jens Van Lathem
26. Torres – Strange hellos
Gitaarstrums en de fluisterende stem van Mackenzie Scott doorbraken dit jaar de stilte na de debuutplaat van Torres. Na dat rustig begin barstte bij verrassing alle hel los en kregen we een rauwe, grungy en boze singer-songwriter geserveerd. Het ging haar onwaarschijnlijk goed af en ook de plaat ontgoochelde niet. De Amerikaanse leverde een van de beste vervolgplaten van het jaar af. – Tiffany Devos
25. Arca – Vanity
Vanity of ijdelheid geef je niet alleen zelfvertrouwen, het is ook een eigenschap die een kwetsbaarheid met zich meebrengt. Arca speelt de spanning tussen deze positieve en negatieve interpretatie waanzinnig goed uit met torenhoog reikende synths (en zelfs extatische kreetjes in de achtergrond?) die net zo snel weer neerstorten als ze de lucht in gaan. ‘Vanity’ moet inzake reliëf niet onderdoen voor de koninginnenrit van de Giro. – Thomas Konings
24. Aïsha Devi – Mazdâ
De zanglijn in ‘Mazdâ’ is van een kaliber dat we nooit eerder hoorden; kil, zoekend, intens, bevreemdend en prachtig. In vijf minuten slaagt Aïsha Devi erin een ongeziene trance te creëren die rechtstreeks op de luisteraar afstraalt en waar we ons zonder tegenspraak met veel plezier in storten. Een situatie waar we ons duidelijk heel goed bij voelen, getuige de eindeloze plays die ‘Mazdâ’ dit jaar vergaarde. – Anthony Brynaert
23. Jenny Hval – That battle is over
Soms is het leuk om op genius.com eindeloos te debatteren over de betekenis van dit of dat woord, maar het is leuker als de artiest er zich zelf mee komt bemoeien. “I wanted it to sound like a karaoke session that takes up all of these voices that I don’t agree with but which are also stuck in my head.” En dat doet ze op een manifest van een nummer. Jenny Hval sabelt op ironische, zwoele en groovy wijze elke defaitist van elke stroming neer. – Jens Van Lathem
22. SOPHIE – JUST LIKE WE NEVER SAID GOODBYE
Wat op het eerste gehoor klinkt als een naïef deuntje, blijkt volgens het gekende SOPHIE-recept toch weer een verslavend effect te hebben. De mierzoete synths, hoog gepitchte stem en het ontbreken van een beat of climax maken van dit kleinood een onweerstaanbaar hoogtepunt van zijn langverwachte debuut ‘PRODUCT’. – Beau Janssens
21. Unknown Mortal Orchestra – Multi-love
De titelsong van UMO’s derde album bleek tegelijk de perfecte opener. De plaat is veel meer gedrenkt in synths dan hun vorig werk en dat maakt de eerste minuut van het nummer op een uitgepuurde manier al duidelijk. Reken er daarna de groovy ritmesectie, het sitargitaartje én Ruban Nielsons melancholische zang bij, en je krijgt een uniek popnummer. – Gilles Dierickx
20. Courtney Barnett – Pedestrian at best
De Australische Courtney Barnett scoorde dit jaar hoog met ‘Sometimes I sit and think, and sometimes I just sit’ in alle eindejaarslijstjes. Dat was onder meer te danken aan de eerste single daaruit, vol gerammel, gierende gitaren en voorzien van nonchalant gebrachte, grappige teksten. Wanneer de witty lyricist “Put me on a pedestal and I’ll only disappoint” schreeuwt, trekt ze je gegarandeerd finaal over de streep. – Tiffany Devos
19. Skepta – Shutdown
Grime was helemaal terug in 2015 met artiesten als JME, Stormzy en Skepta aan het roer. Deze laatste leverde met ‘Shutdown’ hét anthem van deze herrijzenis. Na jarenlang vooral in de Britse underground furore te maken zorgde deze banger voor zijn echte doorbraak met steun van kleppers als Drake en Kanye. – Beau Janssens
18. Tame Impala – The less I know the better
Volgens sommigen leverden Kevin Parker en de zijnen met ‘Currents’ de plaat van het jaar af, volgens anderen staat ze toch in de top drie. In elk geval verdient de band met nummertje zeven op het album al de prijs voor baslijn van het jaar. Stevige synthfundamenten, een halve discobeat en hoge vocals drijven het nummer naar het randje van de kitsch, maar wie kan dat iets schelen? Makkelijk luisterbaar, dansbaar, én meezingbaar: een tophit. – Gilles Dierickx
17. Abra – Roses
Die vuile baslijn! Die ongelooflijk strakke 808! Die nonchalance! De paradox van het o zo onschuldige gepaard met de macht om iemand helemaal te vernietigen in “I’m young and I’ll waste you away”. Kortom, het verliezen van onschuld en dat zo goed doen, misschien wel met te veel zelfvertrouwen. Van “petals fall from pink roses” tot “the thorns are showing”. – Simon Kremar
16. DIIV – Dopamine
Even verslavend als dopamine is deze song van DIIV. ‘Is the is are’ zit er begin volgend jaar eindelijk aan te komen. Geduld is een mooie deugd, zo blijkt maar weer. Op ‘Dopamine’ duikt de band alweer naar de donkere diepten van de oceaan waar shoegaze, noise en dream pop elkaar kruisen. Opperhoofd Zachary Cole Smith dropt er bovendien nog een gezellig etherisch zanglijntje bovenop. – Arnout Coppieters
15. Kanye West – All day
Middenin de (nog steeds niet ingeloste) hype die ontstond rond geruchten over een opvolger van ‘Yeezus’, bracht Kanye een van zijn meest energieke en controversiële optredens. Ondersteund door iedereen die ook maar iets betekent in de grime-wereld, liet Yeezy het publiek geschokt achter. Door het vele gebruik van het “n-word”, werd het geluid meermaals afgezet op televisies en liepen de klachten binnen, iets wat Skepta verwerkte in zijn hit ‘Shutdown’. En zegt TayTay’s gezicht niet genoeg? – Daan Leber
14. Beach House – Sparks
Zelfs twee platen later heeft Beach House nog nooit zo gevaarlijk geklonken als op deze voorloper van hun annus mirabilis. Messcherpe synths en gitaren wurmen zich tussen vocalen die het gewend waren alleenheerser te spelen en houden daar lelijk huis. Tig luisterbeurten later drijft ‘Sparks’ ons nog steeds op het puntje van onze stoel. – Jens Van Lathem
13. Flying Horseman – Money
Episch, bezwerend en duister: zo hebben we onze lievelingsnummers die de zevenminutengrens overschrijden graag. Flying Horseman bundelt dat allemaal op ‘Money’, een van de vele hoogtepunten van hun jongste album ‘Night is long’. Het raast voorbij als een trein waarin je vanuit elke wagon naar een ander landschap lijkt te kijken. – Mattias Goossens
12. Raketkanon – Florent
Muziekjournalisten schrijven graag over de vernietigende kracht van noisebands. Er was dit jaar echter slechts één groep die ons werkelijk onze bezorgdheid om lijf en leden liet vergeten omdat de muziek zodanig goed was. Raketkanon was alomtegenwoordig, en dat offensief werd in januari ingezet met ‘Florent’. Onverstaanbaar maar catchy, hard maar dromerig en een slotriff waar we een teennagel voor overhebben (don’t ask); alleen al voor dit nummer mag de groep die absurde MIA-nominatie verzilveren. – Filip Tyskens
11. Björk – Stonemilker
Waar ‘Black lake’ emotioneel gezien net zo pijnlijk is als het einde van ‘Dancer in the dark’, kan je ‘Stonemilker’ misschien beter vergelijken met de kleurrijke musicalscene naast het spoor. Terwijl de koers richting afgrond onafwendbaar is en in de vorm van een profane, donkere ondertoon al onder de oppervlakte sluimert, vindt de IJslandse een zekere rijkdom in haar miserie en zoekt ze op een rationale maar niet realistische manier naar een laatste sprankeltje hoop. – Thomas Konings
10. Alex G – Salt
‘Beach Music’ werd niet de doorbraak voor Alex G zoals we vooraf gehoopt hadden. Dat het album weelderig diversiteit zaait kan zowel als een voor- als nadeel bestempeld worden. Toch zijn het vooral de songs die zich duidelijk afzetten tegen rechtlijnigheid die eruit springen. ‘Salt’, het minst directe nummer op ‘Beach Music’, slaagt erin emotioneel te raken. Het is tevens het lied dat ons dit jaar het snelst in een droomstatus bracht; de rustige en weemoedige sfeer die het kleinood uitstraalt laat ons toe af te dwalen naar plaatsen die we in eerste instantie nooit zoeken. Van deze gelegenheid willen we dan ook gebruik maken om ‘Salt’ tot hét slaapliedje van 2015 te verkiezen. – Anthony Brynaert
9. Jamie xx – I know there’s gonna be (good times)
Vraag eens rond bij een aantal mensen wat hun favoriete zomernummer van 2015 is, en je krijgt gegarandeerd ‘I know there’s gonna be (good times)’ van Jamie xx te horen. Ontkomen aan de song was onmogelijk tijdens de zonnigste maanden van het jaar – dat op zich is al een verdienste – maar dat we het op de Indiestyle-redactie nog steeds niet beu gehoord zijn, is een nog grotere prestatie van de Brit. Het nummer is waarschijnlijk het meest lichtvoetige op zijn debuutplaat ‘In colour’, mede de verdienste van dancehallwonder Popcaan en rapper Young Thug. Glimlach (en misschien wat festivalherinneringen) tijdens het beluisteren gegarandeerd. – Rana Cools
8. Tame Impala – Let it happen
2015 was het jaar waarin Kevin Parker niet langer verdronk in zijn eigen zweverigheid, maar naar adem kon happen en volledig zijn elektronische zin kon doen. Een van de beste uitlopers van die bevrijding was ‘Let it happen’, een nummer dat zijn epische potentieel pas na vele luisterbeurten openbaart. Dan pas voel je de onderliggende groove en zie je het grotere geheel in de opeenvolging van dromerige melodieën, haperende intermezzo’s en gemanipuleerde vocals. Samengehouden door een loepzuiver klinkende drum (die roffels!) baant ‘Let it happen’ zich een weg naar je popgevoeligheid, tot je het ‘Bohemian rhapsody’-gewijs van voor tot achter kan meezingen/neurieën. – Filip Tyskens
7. Empress Of – How do you do it
De dansbare house-beat, catchy synths en sterk refrein maken van ‘How do you do it’ een van de meer toegankelijke nummers op Empress Ofs indrukwekkende debuut ‘Me’. Waar op de rest van de plaat zwaardere thema’s zoals feminisme, drugmisbruik of inkomensongelijkheid niet geschuwd worden, bezingt ze hier op even overtuigende wijze een erg intense liefde. Waarom ze er uiteindelijk geen hit mee scoorde, is ons een groot raadsel, aangezien het perfect radiovoer is. Wat we wel weten is dat ze met ‘How do you do it’ een van de beste en aanstekelijkste popnummers van het jaar schreef. – Beau Janssens
6. Kendrick Lamar – Alright
2015 was ongetwijfeld het jaar van Kendrick Lamar. In een periode van hevige rassenrellen, voornamelijk in de VS, bracht de rapper een hyperactueel en tegelijkertijd tijdloos album uit. ‘To pimp a butterfly’ kadert die strijd tegen onderdrukking in een intiem en persoonlijk relaas over de strijd tegen depressie. ‘Alright’ lijkt een van de minder complexe nummers op de langspeler. Een boodschap van hoop volgt rechtstreeks op het enorm zware ‘u’. De enigszins geladen context die aan ‘Alright’ toegeschreven wordt, is afkomstig uit gebeurtenissen die eerder buiten de muziek om gebeurden. Eerst en vooral kreeg de song een prachtige videoclip, die bol stond met verwijzingen naar politiegeweld tegen zwarten. De adoptie door de Black Lives Matter-beweging in de VS bleek echter het belangrijkst voor dit nummer. Bij protesten werd het refrein als hoopvolle kreet en daad van positief verzet gebruikt. Dit bevestigde de status van Kendrick Lamar als heerser van het jaar nog meer. – Daan Leber
5. Justin Bieber – Sorry
Ja, wij beseffen ook dat Justin Bieber het afgelopen jaar een product in plaats van een persoon bleef, en dat die befaamde langspeler ‘Purpose’ vaak zo glad, flitsend en bijna-wetenschappelijk berekend was om een zo groot mogelijk publiek aan te spreken. Toch wist de Canadees met enkele oprecht ogende moves soms door z’n eigen plastic verpakking te steken. ‘Sorry’ bleek de meest indrukwekkende daarvan: over een flashy, dancehall-geïnspireerde productie sprak de zanger een ex-liefje maar vooral ook de luisteraar toe met puppy-ogen en vol zelf-reflectie. En, hoe naïef waren we, we geloofden hem. JB klonk eerlijk en oprecht, menselijker dan eender welke andere popster in 2015. – Thomas Konings
4. Communions – Out of my world
Communions imponeerden dit jaar op hun zelfgetitelde ep, met dit nummer als de kers op de taart. ‘Out of my world’ bouwt heerlijk op met een klanktapijt van iets meer dan een minuut, waarna zanger Martin Rehof zijn opvallend stemgeluid in volle glorie ontbloot. Ondertussen blijven de gitaren hun gal spuwen in de vorm van Smiths-esque licks waar Johnny Marr met recht en reden trots op zou zijn. ‘You’re so out of my wo-o-o-orld’ croont Rehof, hetzelfde kan gezegd worden over dit liedje: buitenaards. – Arnout Coppieters
3. Oneohtrix Point Never – Sticky drama
‘Sticky drama’ is meer dan een symbiose, het is een som van meerdere sommen der delen die met haar verschillende bouwstenen een kathedraal monument neerzet waarin alle bestanddelen hun eigenheid verliezen. Oneohtrix Point Never maakte een nummer dat de gevoelens en onderdelen van een heel album in vier luttele minuten weet te bundelen. Het situeert zich noch in de toekomst, noch in het heden en noch in het verleden, en doet jeugddrama’s herleven met de intensiteit van weleer, al kan het tegelijk een nabeschouwende lach niet onderdrukken. ‘Sticky drama’ katapulteert je middenin een clash van gitaren en electronica, van tegenstrijdige emoties en angsten, maar ook van al het goed en kwaad in de wereld. – Thomas Konings
2. Sufjan Stevens – Should have known better
We hebben het al vaak gezegd: Sufjan Stevens draagt als een hedendaagse messias de zonden van de wereld op z’n schouder. Op ‘Carrie & Lowell’ gaat Sufjan z’n innerlijke demonen frontaal te lijf, en tijdens ‘Should have known better’ krijgen we ongeveer een idee waaruit die bestaan wanneer hij de Golgotha opwandelt richting hemel. Zelden klonk zelfbeklag over zelfbeklag tegelijkertijd zo aanstekelijk, pijnlijk en mooi als op deze tocht van Stevens’ “black shroud” naar “illumination“. – Mattias Goossens
1. Grimes – Realiti (demo)
Claire Boucher schonk ons dit jaar maar liefst twee versies van ‘Realiti’. Het was uiteindelijk de veel eerder uitgebrachte demo die ons met grote voorsprong het meest wist te raken en niet de finale studioversie die op ‘Art angels’ belandde. Badend in een vergelijkbare ‘Lost in translation’-sfeer en minstens even hypnotiserend als het oudere ‘Genesis’ leent het zich uitstekend tot eindeloze luisterbeurten. Het vormt immers de soundtrack bij uitstek bij het soms heersende gevoel van verlatenheid in de overweldigende chaos van het leven. More than this? There is nothing! – Alexander Spriet
Stream de hele lijst via de onderstaande Spotify-playlist.