Youth Lagoon is het mom waaronder ene Trevor Powers uit Boise, Idaho al een tijdje onze trommelvliezen verwarmt met zijn subtiele slaapkamerdroompop. Debuut ‘The year of hibernation’ bracht uit het niets muziekliefhebbers in vervoering dankzij rustige, naar ambient neigende klanken die evenwel soms abrupt werden onderbroken door een tempoversnelling of een stevige drumroffel. De teksten kenden dan weer niets lieflijks, met dank aan zware thema’s als psychologische stoornissen en mentale aftakeling. Een andere invalshoek vonden we bij opvolger ‘Wondrous bughouse’. Zoals de titel al enigszins impliceert, handelde Powers daar eerder over verwondering om de wereld om zich heen. Ook qua geluid was een koerswijziging enigszins merkbaar: meer experiment, meer noise en iets minder geslaagd.
De grootste dealbreaker bij het beluisteren van Youth Lagoon is en blijft zijn excentrieke stem. Hoe je het ook draait of keert, als je zijn vocalen niet aangenaam vindt, wordt het moeilijk om van het totaalpakket te genieten. Op ‘Savage hills ballroom’, ’s mans ovenverse wapenfeit, kan je er opnieuw moeilijk naast luisteren. De confrontatie is meteen bijzonder stevig, al in opener ‘Officer telephone’ bestaat de eerste anderhalve minuut vooral uit gezang ondersteund door een vage gitaar. In het al vooruitgestuurde ‘Highway patrol stun gun’ en eigenlijk elke andere song op het album spelen Powers’ keelklanken steeds een prominente rol.
Ondanks die typerende stem lijkt Powers wel nog steeds zoekende naar een eigen smoelwerk. Op single ‘The knower’ leek hij resoluut weg te trekken van het slaapkamergeluid van zijn debuut, hierbij volop inzettend op het experiment dat hij al eerder begon op ‘Wondrous bughouse’. Die zoektocht lijkt in het kader van het volledige album nog steeds niet voltooid, al zet hij wel een stap vooruit. De muzikant weet de instrumentale uitbarstingen al veel beter te kanaliseren en elke toegevoegde laag geluid lijkt effectief een meerwaarde te betekenen. Tekstueel lijkt Youth Lagoon laagje voor laagje van zijn ziel te schrapen, in de hoop te ontdekken waar dit allemaal toe leidt.
Muzikale variatie is er meer dan voldoende op ‘Savage hills ballroom’. Van lieflijke, zeemzoete droompopsongs zoals het al eerder genoemde ‘Highway patrol stun gun’ en ‘Kerry’, via scheurende tempowisselingen in ‘No one can tell’ tot aan de meer uit de band springende doch fluwelen liedjes ‘Rotten human’ en ‘The knower’. Het logische gevolg is dat de samenhang soms wat achterwege blijft. ‘Doll’s estate’ bijvoorbeeld lijkt eerder opvulsel dan rechtmatig aanwezige op de plaat. Hierdoor is dit nog niet het absolute meesterwerk dat Trevor Powers absoluut in zich heeft.
