DIIV is terug van weggeweest. Eindelijk kan het weer om de muziek draaien, na de nodige heisa rond de drugsperikelen van frontman Zachary en controversiële uitspraken van Ruben Perez.
Filip Tyskens: Hoe verlies je in één klap al je hippe credibiliteit? Heel simpel: witte sokken in sandalen dragen, òf verkondigen dat je de heisa rond shoegazers DIIV nooit echt begrepen hebt. Deze modebewuste zwervers hebben het warme water absoluut niet uitgevonden, en toch wordt er al jaren reikhalzend uitgekeken naar hun nieuwe worp. We kunnen nu wel perfect begrijpen dat ‘Dopamine’ het ideale nummer is om je Weltschmerz vier minuten lang mee bot te vieren, met verdronken vocals, meanderende gitaren en een algemene waas zoals enkel die enkel in ‘Mooi en meedogenloos’ bestaat. Probleem is dat er daarna te weinig blijft hangen (pakweg een écht sterke melodielijn) om ons warm te maken voor de binnenkort te verschijnen plaat ‘Is the is are’. – 3/5
Matthias Desmet: Een wolk van gitaren omzwachtelt weeïge zang. Dromerig waaiert de song uit. Eeuwig lijkt het eposje te kunnen doorgaan. Grote veranderingen lijken er niet op til in het universum van deze hofleverancier van weemoedige gitaren. Zelden klonk de band echter zo gefocust. Een onderliggende drive waar moeilijke de vinger valt op te leggen, geeft deze song een onderhuidse stuwing. Of ze die urgentie een hele plaat zullen kunnen volhouden, is nog maar de vraag. Met sterke platen van onder meer Ducktails en Iji is 2015 al een goed jaar voor melancholische rammelgitaren geweest. DIIV zal toch nog een klein tandje moeten bij steken om boven de concurrentie uit te kunnen uittorenen. – 3,5/5
Arnout Coppieters: DIIV stelt het geduld van zijn fans graag op de proef. Nieuwste plaat ‘Is the is are’ werd al een hele tijd geleden aangekondigd, zonder dat er een concrete releasedatum te bespeuren was. Nu lijkt het stilaan toch zover. Zachary Cole Smith en de zijnen lieten vandaag ‘Dopamine’ op de wereld los. Geduld is een mooie deugd, zo blijkt maar weer. Met ‘Dopamine’ duikt DIIV alweer naar de donkere diepten van de oceaan waar shoegaze, noise en dream pop elkaar kruisen. Een verbluffend gitaartapijt ondersteunt het hele nummer, de ritmesectie staat op punt. Cole Smith dropt er bovendien nog een gezellig etherisch zanglijntje bovenop. Dit is een verslavende cocktail. – 4,5/5
Gilles Dierickx: Brooklyn-based DIIV behoorde een paar jaar geleden tot het spannendste wat het indiegenre voortbracht, door die eigenzinnige, strakke combo van krautrock, shoegaze en dream pop. De songs van debuut ‘Oshin’ werden ook live telkens sterk neergezet. Na een periode van stilte mochten we ons in juni van dit jaar eindelijk weer in de handjes wrijven, want de helden van Subbacultcha! haalden DIIV naar Gent. We hoorden veel nieuw materiaal in een zweterige 019: het bleek al snel dat die tweede plaat niet zal moeten onderdoen voor ‘Oshin’. In oktober al zal ‘Is the is are’. Als single ‘Dopamine’ de referentie mag zijn voor dat album, liggen de verwachtingen zowaar nog hoger. Hun bovenvermelde geluid wordt niet verloochend, al blijft de band ook niet ter plaatse trappelen. De gitaarsound is als vanouds in heel wat delay en reverb gedrenkt, waardoor het geheel erg vol gaat klinken, maar nergens zorgt het voor overdaad. Zachary Cole Smith’s vocals klinken wel wat gepolijster, wat het nummer een smooth tintje meegeeft. Dat gevoel wordt ook in de hand gewerkt door de subtiele extra zanglijnen. Over het algemeen lijkt het edgy, rauwe kantje van het debuut er wat af te zijn, en wordt het melancholische in hun sound meer omarmd. Voor zekerheid is het wachten op meer, maar ‘Dopamine’ is zonder meer een topsingle. – 4/5