Le Colisée mocht de dag beginnen voor een klein publiekje en deed dat met de nodige dosis flair en eigenzinnigheid. Er viel niet altijd een touw aan vast te knopen, maar aangezien we net uit onze vacuüm aanvoelende tent waren gerold, hadden we ook nog niet echt de fut om naar het existentiële karakter van de Brusselaars hun muziek te zoeken. Vandaar waren we al lang content dat we in de vorm van de betere danspasjes aan wat ochtendgymnastiek mochten doen en dat de dromerige tunes van meneer David en zijn olijke gezelschap onze gedachten deden afdwalen van de uitgelopen choco in onze tas.
Waar Nozinja op plaat niet altijd even goed lijkt te werken, gingen we live wel helemaal loos op de shangaan electro-beats van de Zuid-Afrikaanse vernieuwer. Gek, want zo heel veel leek de producer ook weer niet te doen achter zijn knopjes. Dat maakte hij echter helemaal goed met zijn vrolijk bouncend buikje, roze vleugels en “ONE EIGHT SIX”-schreeuwen die – als wij er een beetje van snappen – betekenden hoe snel de flipperkastdeuntjes op en neer gingen. Net zo snel als de poepen van twee mevrouwen en één meneer die met hun achterwerk het ritme van de beats aangaven, overigens.
Op zoek naar meer Dour-verslaggeving? Check onze reviews, foto’s en Instagram.