Foto’s + verslag Best Kept Secret dag 2, Beekse Bergen, 20 juni 2015

Ook op dag twee van Best Kept Secret stuurden wij onze zonen en dochter uit om het Nederlandse festival van tekst en beeld te voorzien.

• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 

En het feestje op Best Kept Secret ging gisteren lustig verder met optredens van onder meer Noel Gallagher’s High Flying Birds, The Vaccines en het legendarische Ride. Andre Joosse overnachtte in de fotopit en nam foto’s. Het verslag is van Tiffany Devos en Thomas Konings.

Het zomerse, beweeglijke en girlfronted Fickle Friends kreeg met hun kleurrijke, springerige indiepop fans van Two Door Cinema Club zeker aan het dansen. Critici merkten dan weer eerder onzuiverheden en een gebrek aan overtuiging op. Als zaterdagnamiddagmuziekje kon het vijftal uit Brighton wel onderhouden op de zonnige THREE. Of ze het ooit tot een dinsdagochtend of vrijdagavond schoppen, betwijfelen we. (TD)

Aan shoegazy gitaarrock is er geen gebrek dit jaar op Best Kept Secret. Cheatahs haalden in de FIVE hun meest gierende gitaren boven. Hier ging het niet om melodieën, maar om de sound die ze ermee optrokken. Het viertal koos zwijgzaam voor het motto “gewoon gaan en spelen”, en dat kwam best goed. (TD)

Met Mourn en Hinds stonden er zaterdag twee Spaanse meisjesgroepen geprogrammeerd. Die eerste band mocht vrij vroeg het podium op en moest, zo leek het, ook even warm draaien. Pas na een aantal nummers hoorden we de kwaliteiten die van dit extreem jonge gezelschap zo’n grote belofte maken: de griezelig donkere ondertoon in de scherpe gitaren en de pisnijdige zang waar je haast schrik van gaat krijgen. Een hele set vullen met uitzonderlijk materiaal bleek nog een moeilijke opgave, maar wanneer alle elementen goed zaten, was het ook best intens met hun strakke livesound, sterke drums en rake zang. (TK)

De meisjes van Hinds kwamen vanuit de Spaanse (gitaar)hoofdstad naar de Beekse Bergen om hun bekende, prettige chaos te zaaien in de intieme FIVE. Daar sloeg het kwartet vroeg op de middag maar half in: de omstandigheden lieten geen knotsgekke boel toe zoals het viertal die in Brussel onlangs nog uit zang en instrumenten toverde. Nochtans speelde de groep even onbezonnen als steeds, met een live-invulling die de liedjes in de slackerhemel bracht en vocals die net zo vals als aanstekelijk klonken. Uiteindelijk neeg het geheel iets te vaak naar laidback Mac DeMarco-pop in plaats van naar Spaanse garage, een spijtige zaak in dit geval. Laat deze ene review je echter niet misleiden: grijp elke kans die je krijgt om de meisjes live aan het werk te zien. (TK)

Voor een okselfrisse dosis indiepop moest je zaterdagmiddag de zandvlakte van het fijnste podium THREE opzoeken, waar Outfit geprogrammeerd stond. Het vijftal bracht hun muziek met de nodige arty-ness en speelde liedjes uit hun twee platen tellend oeuvre die zowel catchy als clever klonken. Niet verkeerd vonden wij, dankzij de plezante hooks en verrassende post-rockinvloed die heel af en toe eens in de gitaarpartij kwam piepen. Het waren evenwel vooral de oude liedjes die konden bekoren. De nieuwe richting bleek live nog niet echt te werken, mocht wel meer emotie van referentieband Wild Beasts bezitten en miste de aanstekelijkheid van materiaal uit hun sterk debuut. In een ideale wereld staan enkel vijfsterrenbands op een line-up, in een reële optimistisch beschouwde werkelijkheid verdienen bands als Outfit een plekje in het namiddagprogramma. (TK)

Het kon twee kanten uitgaan met Death Cab For Cutie uit Seattle: of ze putten vooral uit nieuw materiaal dat niemand echt heel goed kent, of ze doken in hun uitgebreide catalogus aan intelligente gitaarsongs. Ex-tienerhartjes klopten opgelucht toen het de tweede optie werd. De band rond Ben Gibbard en zijn melancholische zang klonk niet als de seutige Death Cab waarvoor ze soms verweten worden, maar haalde best stevig uit met een arsenaal aan onverslijtbare liedjes: ‘Soul meets body’, ‘Translanticism’, ‘Black Sun’, een uitgebreide versie van ‘I will possess your heart’ met Ben aan de piano,… We konden alleen nog ‘A lack of color’ wensen. Dat kwam er niet, maar toch: geweldige set. (TD)

Vervolgens brachten we stage FOUR een bezoekje voor een dj-set van Kane West. Het Kero Kero Bonito-lid bracht al muziek voor PC Music uit en het benieuwde ons of hij net als bijvoorbeeld A. G. Cook een verfrissende invulling aan een dj-set kon geven. Dat bleek in een alledaags en typisch namiddags draaimomentje waarin de typische KKB-samples groovy, vuile electro opleukten niet echt het geval . Dan was later op de avond het optreden van Kero Kero Bonito zelf wel leuker: zangeres Sarah had zich in een shiny, roze tenue gehuld en zette haar kinderlijke teksten kracht bij met onder meer een partyhoedje, een speelgoedtelefoon (in het roze natuurlijk) en een knuffeldiertje. Muzikaal gezien kon de show niet altijd even hard boeien, maar wanneer de electronica wat snediger mocht en de echte hits naar boven kwam – zo heeft het drietal er wel een paar – voelden we ons op een prettig Fisher-Price-feestje. (TK)

Balthazar bracht hun nieuwe post-‘Thin walls’-festivalshow naar Best Kept Secret en speelde zowaar met nog meer stijl dan anders. Daarvoor werd het geluid weer wat opgekrikt op maat van grote podia. Concreet klonken de drums imposanter dan anders en hoorden we de gitaar zelden zo hard schuren. In combinatie met de strakke aanpak van de show zorgde dat voor vonken. Zonder al te veel pauzes gleed de show van de ene climax in de andere, met uitgewerkte interpretaties van ‘The boatmen’ en ‘Do not claim them anymore’ als onbetwistbare hoogtepunten. Iets minder waren dan weer de nieuwe nummers, geplakt tussen het beste oude werk schoten ze duidelijk tekort op vlak van intrinsieke kwaliteit. Laatste opmerking nog: voer alsjeblieft snel overal statiegeldbekers in, alleen al voor ‘Blood like wine’-plezier. (TK)

Shoegazereünies zijn hot. In het kielzog van reünieshows van Slowdive en My Bloody Valentine speelden dit jaar twee legendes in het genre op Best Kept Secret Festival. Naast het optreden van The Jesus and Mary Chain vrijdag, stond zaterdagavond Ride opnieuw samen op het podium. De Britse groep trok een gitaarmuur op en sleurde het publiek de hele set lang mee in hun overvloedig van pedaalactie voorziene rode gitarenspel. Dit soort muziek brengen vergt niet veel beweging op het podium, het was echter niet moeilijk om daar geen aandacht aan te schenken en je gewoon te laten meevoeren in de machtige sound. (TD)

Als volgende mochten The Vaccines de main stage op en dat deden ze in hun gebruikelijk stijl: met even opzwepende bindteksten als nummers en met de présence van een wereldband. Dat zijn de jongens misschien dan wel niet, in de post-post-punkrevival kennen ze momenteel toch weinig concurrentie als het op liveshows aankomt. Dat toonden de Britten op BKS voornamelijk in de meer uptempo garagerock die verrassend rauw en aanstekelijk uit de boxen schalde. Hoewel de groep zelf ook leek te beseffen dat hun sterkte bij dat soort materiaal ligt – dat leidden wij alleszins toch af uit hun positionering aan het einde van het optreden – kregen we toch te veel minder goed werkende keuzes voor de kiezen. Vooral de nieuwe popgevoelige liedjes vertaalden zich niet goed naar het podiumgeluid (TK)

In de vorm van A$AP Rocky had Best Kept zaterdag een gedurfde TWO-headliner. Ondanks heel wat technische problemen – zijn backline stond schijnbaar nog in België – bracht de fashion killa een geweldige en loeiharde set die nog lang bleef nazinderen. Muzikaal verliep ook niet alles perfect: de zang van Rocky was naar de verwachtingen niet opperbest, intieme liedjes kwamen meer als adempauzes over en een blokje nieuwe nummers met hulp van protegé Joe Fox verliep aan het begin meer dan rommelig. Daartegenover stonden dan wel heftige hits die opzwepend gebracht werden door Pretty Flacko en dankzij bulderende beats (airhorns en explosies inclusief) monsterachtig overkwamen. Bovendien had de rapper zijn A$AP Mob meegenomen en zorgde hun inbreng voor leuke extraatjes als ‘Shabba ranks’ en knetterende, verrassend gestructureerde stukken die het tempo hoog hielden. Naar het einde van de show toe toonde Rocky zich steeds prominenter de leider van de roedel en op een gelijkaardige manier eigende hij zich ook steeds meer het optreden toe om uiteindelijk uitzinnig met ‘Peso’ te eindigen. Ga dat zien op Les Ardentes. (TK)

Verwachtte je je aan een verslag van Noel Gallagher en zijn High Flying Birds? Helaas, wij zochten andere oorden op, en met succes. Kindness in de FIVE was mogelijk de beste ervaring van deze editie. Producer Adam Bainbridge had een driekoppige funkmachine/dancesquad meegebracht en enthousiaste achtergrondzangeressen die regelmatig een glansrol opeisten. Bainbridge – groot, mager en met lang haar – zelf schuwde evenmin Michael Jackson-moves en ingestudeerde dansjes en wanneer zijn microfoonstatief per ongeluk maar half meekwam, ging hij daar gewoon Freddie Mercury-style in mee. Zijn songs ontspoorden in bekende hits als ‘I wanna dance with somebody’ en full-on danceparties waarin ook het publiek betrokken en opgezweept werd. Bainbridge verspreidde nog een zak met handdoeken over de toeschouwers, ging loos met zijn bandmaatjes op de drums en verdween in de coulissen. Daarop werd er voor de eerste keer dit weekend ‘we want more’ gescandeerd. Graag nog een keer dus. (TD)

Future Brown bracht gisterenavond de hipste muziek naar Hilvarenbeek en draaide de meest onbekende beats uit de mengelmoes aan genres die de avant-gardistische electronicascene momenteel vorm geeft. Hoewel dat best verfrissend was, miste het optreden, op het veel te vroeg gedraaide ‘Wanna party’ na, hitjes om tot echte climaxen te komen. In het tweede deel domineerde een MC de instrumentals van Fatima en co, wat langs de ene kant een meerwaarde voor de dj-set vormde, maar langs de andere kant soms ook de gebrekkige kwaliteit van de onderliggende songs moest maskeren. (TK)

Na een vluchtige passage bij patten die zijn geweldige A/V-show met overdonderende, abstracte collages inruilde voor een vermoeiende IDM-set zonder gitaar en vocalen, kwamen we terecht bij het gehypete Kiasmos. Het tweetal speelde minimal met Erased Tapes-duisternis en kwam daar aan het begin en einde van de show bijzonder goed mee weg. Emotionele electronica en subtiele opbouwen zorgden dan voor een tegelijk beklijvende en euforische ervaring. Het middenstuk durfde daarentegen soms bijna te vervallen in ongeïnspireerde en platte ‘Sonnentanz’-spaarzaamheid, hetgeen vooral levende-lijkendansjes in het publiek opleverde. Ondanks deze kritische noot stelden we toch vast dat het duo met haar laidback liedjes een ideale afsluiter voor een vermoeiende dag vormde. (TK)

Best Kept Secret programmeert vandaag nog STUFF., Waxahatchee en meer lekkers.