Floris van Team William hield zich bezig met te ontleden uit welke elementen zijn muzikaal jaar bestond. Het resultaat lees je hieronder.
Dit zijn tien platen die ik dit jaar ontdekt heb en waar ik heel veel heb naar geluisterd. Ik let nooit echt op de tijd waaruit een nummer of een plaat komt. Misschien zit er eentje bij uit 2014, misschien niet. Ik weet het niet en het maakt ook niets uit.
The Cure – Disintegration
Perfecte mix tussen melancholie en euforie, donker en licht. Alles wat ik nodig heb in muziek. De plaat staat vol met nummers die langer dan zes minuten duren, iets wat ik maar zéér zelden kan smaken, maar hier werkt het, simpelweg omdat Robert Smith zoveel te vertellen heeft dat hij niet anders kan dan de nummers langer dan 4 minuten maken. Elke song is zo duidelijk uit pure noodzaak gemaakt. Een unicum in de muziekgeschiedenis.
Iceage – Plowing into the field of love (foto)
Pijn, pijn, pijn en nog eens pijn. Meer moet dat niet zijn. Ice Age overtreft met grootste onderscheiding alle concurrentie op vlak van het verscheuren der harten dit jaar. Tekstueel moet de plaat zelfs niet onderdoen voor de poëzie van Joy Division en de eerste platen van Modest Mouse.
Vampire Weekend – Modern Vampires Of The City
Ik ben altijd fan geweest van Vampire Weekend, maar met deze plaat hebben ze echt een tijdloze popklassieker te pakken. Perfecte teksten, songs, arrangementen, oprechte weirdness a volonté, melancholie, euforie, alles is er. Van begin tot einde één groot feest.
Frank Soundtrack
Ik ben al maanden in de ban van Frank. Kijk er zelf eens naar en u snapt (hopelijk) waarom. Elke dag herbeleef ik wel één van de scènes in mijn hoofd of probeer ik mijn gedrag aan te passen aan één van de principes van Frank. Ik heb me nog nooit zo verwant gevoeld met een filmpersonage, dan bij Frank. De soundtrack helpt om alles dagelijks te herbeleven. Je moet wel eerst de film zien om de soundtrack te begrijpen. Dus zeker niet zomaar naar de plaat luisteren.
Alles van Sky ferreira
Drama, glitter tears, eighties synths en veel te veel reverb op de snare. Meer heeft een mens niet nodig. De New Order van nu.
Symfonie nr 9 – Beethoven
Topplaat.
Prince – Purple rain
Eén van de beste platen ooit gemaakt. Voor één of andere reden heb ik dat nu pas door.
Ping Pong Tactics – Lembeke/The Singles
Een Belgische band. Op het eerste gehoor spelen ze simpele, catchy, grappige punknummers, maar onderhuids krioelt er een soort donkere straatpoëzie in de nummers, waar ik maar niet genoeg van kan krijgen. Aanrader voor iedereen die walgt van elitarisme in muziek en op zoek is naar oprechte popmuziek.
Wire – Heartbeat
Geen plaat. Eén nummer. Toevallig ontdekt in de punk Brittania reeks van BBC.
Ik kan en wil niet eens uitleggen wat hier zo goed aan is. Tijdloze pop-perfectie.
Perfume Genius – Too Bright
Oprechte pijn verpakt in oprechte popnummers. Ik kan nooit echt lang naar Perfume Genius luisteren omdat het gewoonweg te veel pijn doet, maar ik kan ook nooit lang niet naar Perfume Genius luisteren omdat ik nood heb aan iets 100% puur en veel puurder dan Perfume Genius wordt het niet.