Filip Tyskens bezoekt concertzalen voor de Leuvense cultuursite Club Kultuur en Indiestyle, vrijdag was hij bij Perfume Genius. Het verslag lees je hieronder, met dank aan Club Kultuur.
Perfume Genius is zo’n artiest waarvan men zich herinnert wanneer men hem voor de eerste maal hoorde. Zo weten wij bijvoorbeeld nog dat we verkocht raakten ten tijde van zijn tweede plaat ‘Put your back n 2 it’, nochtans in een periode waarin we het niet zozeer begrepen hadden op emotioneel overladen pianoballads. Mike Hadreas wist echter meerdere gevoelige snaren te raken waarvan we tot dan toe niet eens wisten dat we ze hadden. Gisterenavond, tijdens zijn optreden in Het Depot, gingen we proberen te achterhalen hoe hij dat precies voor mekaar had gekregen.
Vanaf de eerste nummers werd duidelijk dat het publiek een schizofrene performance te zien zou krijgen, want hoe verlegen het geparfumeerde genie blijkt te zijn wanneer er gepraat hoort te worden, zo zelfzeker is hij tijdens het spelen van zijn songs. Vooral tijdens het materiaal uit zijn laatste plaat ‘Too bright’ zagen we Hadreas zowaar zijn innerlijke showman loslaten en bewoog hij alsof hij vond dat het Leuvense publiek dringend eens deftig verleid moest worden. Combineer dat dan met die hemelse stem die moeiteloos van fluisteren naar krijsen en weer terug glijdt, en je hebt een performer die moeiteloos kan boeien.
Perfume Genius weten dus perfect waar ze mee bezig zijn en slagen erin om, ondanks de relatieve uniformiteit van de door ogenschijnlijk simpele pianodeuntjes gedreven muziek, het publiek in te pakken. Waren het niet Hadreas’ innemende lachje of timide ‘thank you’s’ die het voor u deden, dan toch wel de subtiele bijdragen van de band die de in veelal zeer korte songs verpakte ontboezemingen van de frontman versterkten. Ook over de setlist was trouwens goed nagedacht. Hij mocht dan wel identiek zijn aan die van de andere Europese concerten, hij had voor iedereen wat wils, ongeacht welke van zijn drie platen u over de streep wist te trekken. Favorieten als ‘Mr Peterson’ uit het debuut ‘Learning’, ‘Hood’ uit de knappe tweede of excellente nieuwe single ‘Queen’ passeerden allemaal de revue en vormden bescheiden hoogtepunten.
Het enige waar we in het geval van deze Amerikanen voor vreesden was het loodzware, verstilde sérieux waarin de songs doorgaans gewenteld zijn, en dat dit tijdens een concert van tachtig minuten te zeer zou doorwegen. Deze vrees bleek slechts op enkele momenten gegrond, maar het verschoof de aandacht wel al eens naar de geluiden rondom ons. Dat doet er ons aan denken: als er één groep is waarbij u uw gsm op trillen zet, dan is het wel Perfume Genius, wilt u tenminste niet een halve zaal nét tijdens het laatste nummer in de lach doen schieten.
Dit geheel terzijde, want over de hele lijn wisten Hadreas en kompanen een krachtige sfeer te creeëren die nodig is om zulke muziek te laten gedijen. Ze wisten waarvoor het publiek gekomen was, en leverden een concert af dat ons eraan herinnerde waarom wij ooit meegezogen werden in de wereld van Perfume Genius.