De Beloften is een concours in samenwerking tussen Vzw De Beloften, Vzw Democrazy en Buurtwerking Macharius-Heirnis-Scheldeoord in het kader van de Coyendans, het jaarlijkse buurtfeest. De winnaar krijgt een jaar lang de volle steun van Democrazy in de vorm van optredenkansen. Vorig jaar ging And They Spoke In Anthems met de hoofdprijs lopen, en in het verleden stonden ook al kleppers als Intergalactic Lovers en The Bony King Of Nowhere op één van de hoogste schavotten.
The Tubbs openden de debatten met garagerock die ons onmiddellijk deed denken aan de tegelplakkerversie van Burger Records-collega’s Dead Ghosts. Er viel, zelfs voor het genre, weinig variatie te rapen in de set, al tekenden we genoeg punch op om langdradigheid te voorkomen. Onder ongeschoren vocalen en rauwe gitaren lag ergens de popgevoeligheid van Mac DeMarco verstopt, wiens invloed ook af te leiden viel uit de imiterende babbel op het einde. Het nonchalante sloeg bij de laatste song te ver door met regelrecht valse zang, hetgeen wij dan weer te weinig hoorden bij de afgemeten instrumentatie.
Tin Fingers worden wel eens vergeleken met de alternatieve indie van Grizzly Bear en Bombay Bicycle Club, maar klonken gisteren door de stevige aanwezigheid van synths in de mix eerder als een een potige versie van Beach House. Naast de toetsen hoorden we dan ook wriemelende gitaren en een frontman die het midden hield tussen bezwerend en lichtvoetig. De meer subtiele elementen en zelfverzekerde samenzang die we kenden van opnames gingen verloren en dus was een harde outro het enige dat voor de band nog enige soelaas bracht.
Mantaray verraste door te openen met wat zou kunnen doorgaan voor een alt-countrysong en ging door op dat elan door elk nummer een andere weg in te slaan. Eerst maakten ze samen het gitarenspel van Devendra Banhart eigen, daarna lieten ze het aangenaam houterige van José Gonzalez doorsijpelen. De twee groeiden tijdens het optreden, vooral op het vlak van vocalen, en zorgden zo voor de eerste passage die echt te kort leek.
Hear Hear! (a cheer) stond twee jaar geleden al op het podium van De Beloften als soloproject van Tomas Verheyen. Nu is de band zes man sterk, en dat zorgde voor een goed gevuld geluid. De groep opende met gewone riffjesrock met orgeltoetsen, maar zorgde in de volgende nummers voor wat interessantere tonen dankzij springerige synths en gitaren en een viool die de breekbare en klagerige vocalen wat broodnodige kracht bijzette. Binnenkort zie je de twaalf mannen van Hear Hear! (a cheer) op De Beloften 2016.
Hypochristmutreefuzz (dank God voor ctrl+c) werd de eerste finalist die de massaal zittende aanwezigen met enige aanmaning rechtop kreeg, en werd daarvoor later op de avond bedankt met de publieksprijs. Geen toeval, want de frontman haalde naast zijn scheurende vocalen ook alles fysiek uit de kast om de toeschouwers te entertainen met acrobatieën. De band verzandde ondertussen in harde grooves als een hyperactieve Les Butcherettes en viel vooral op door de hoge stemmetjes in het spokende tweede lied. Uit deze korte explosie kon je niet afleiden of er ook nog inhoud in de groep zat, maar het is een reden als een ander om ze eens live te gaan bekijken.
Barefoot & The Shoes zijn en blijven op hun best als de schoenen meer mogen zijn dan een begeleidingsband voor het verhalend talent van Brent Buckler. Gisteren lukte dat meer dan genoeg om er een goed optreden van te maken, ook al omdat ze de enige groep waren die de horrormix overleefde. Zo kon de gitarist in het eerste nummer tonen wat hij geleerd heeft van Stevie Ray Vaughn. Later werd Barefoot door de jury wat geringschattend vergeleken met Mumford & Sons, maar wij hoorden toch vooral een schizofrene mengeling van moerasblues en moderne emo-troubadours als Damien Rice.
Na de trukendoos van And They Spoke In Anthems mocht de juryvoorzitter het verdict geven. Tin Fingers kregen de derde plaats, Hypochristmutreefuzz mochten andermaal opdraven voor de tweede plaats en Barefoot & The Shoes werden de triomfators van de avond.