Voor het eerst in de twintigjarige carrière van To Rococo Rot komen we uitgesproken zanglijnen tegen op een album van het in Berlijn residerende trio. De primeur hun in krautrock gewortelde ambient mee kleur te geven valt de avant-gardistische Amerikaan Arto Lindsay te beurt.
Hoewel deze met zijn ijle en vluchtige vocalen nogal loungy voor de dag komt bezorgt hij zowel opener ‘Many descriptions’ als het strategisch ergens net voor halfweg geposteerde ‘Classify’ tenminste de illusie van een traditioneel gestructureerde song. Gebruik makend van een heel arsenaal aan minimalistische soundscapes trekken de Duitsers immers nog steeds resoluut de kaart van indringende sfeerschepping.
Waar het meest groovy en aanstekelijke werk op het eerste deel van ‘Instrument’ te vinden is, worden de kadansen vanaf ‘Spreading the strings out’ voor even merkelijk klinischer. De organische drums blijven evenwel ook dan ten allen tijde voor de benodigde gevoelswarmte zorgen. Op het meer experimentele, trippy gedeelte van de plaat treedt even later een met behoorlijk wat gezellige ruis opgenomen piano naar de voorgrond op ‘Glitter’; en voor afsluiter ‘Longest escalator in the world’ mag Lindsay dan nog wel even opdraven, maar deze keer fungeert hij louter als extra geestesverruimende geluidslaag.
Uiteindelijk bevat ‘Instrument’ niet echt verrassingen. In wezen is er in twee decennia tijd nauwelijks iets veranderd aan de werkwijze van To Rococo Rot, en dat hoeft ook niet. Ze zijn namelijk erg goed in wat ze doen.
Album verdeeld door Konkurrent
