Foto’s Bart Vander Sanden, verslag Bart Somers
Oordopje oordopje aan de wand, wie is er de meest beloftevolle muzikant? Ook op dag 3 programmeerde Eurosonic 2014 een honderdtal opkomende talenten, wij waren weer van de partij om er enkele aan het werk te zien.
We begonnen in de Magic Mirrors met The Limiñanas, een stel lo-fi-adepten uit Perpignan. De Fransen brachten licht verteerbare gitaarpop die werkelijk een zuiderse feel uitstraalde, en beschreven zou kunnen worden als een iets snellere versie van de Allah-Las of lichtvoetigere Raveonettes. De zangeres klonk bovendien alsof ze niet zou misstaan bij The Breeders. Het tempo daalde zelden, de nummers werden in een vlot tempo door onze strot geramd, en leken ons nog beter te passen op een zomerse wei dan in een winterse spiegeltent. Na de goede indruk die de groep in Groningen ongetwijfeld heeft gemaakt, gokken we dat meer dan één programmator hen wel zal willen boeken voor zijn of haar festival. Au revoir, dus.
In Denemarken schieten de postpunkbands klaarblijkelijk als paddenstoelen uit de grond. Een van hen, Shiny Darkly, probeerde zich gisteren in de kijker te spelen, en lijkt klaar om de stap naar podia op het ganse Europese vasteland te zetten. Deze groep behoort tot de stroming die met veel reverb een ruimtelijk en nonchalant geluid probeert te creëren. Daardoor vertonen ze eerder gelijkenissen met acts als The Jesus and May Chain, Holograms of The Raveonettes dan met meer lawaaierige landgenoten als Iceage of Lower. We moesten het optreden voor het einde verlaten om tijdig in De Spieghel te zijn voor Dans Dans, en kunnen concluderen dat Shiny Darkly onze interesse alvast heeft gewekt.
Je merkt het, onze vuistregel om op Eurosonic geen Belgische acts te bekijken hebben we drie dagen na elkaar aan onze laars gelapt. En waar onze voetbalploegen dit jaar op Europees vlak veelal grandioos faalden, zetten de artiesten in Groningen wel hun beste beentje voor. Dans Dans besloot het principe “save the best for last” straal te negeren en te openen met ‘Au Hasard’. Meer was er niet nodig om de compleet volgelopen bovenzaal van De Spieghel te doen smullen van de spaghetti-post-rock van Bert Dockx en kompanen. Het is een hele kunst om helemaal je zin te doen en Europa toch te laten genieten. Voor het grote publiek is de muziek van dit gezelschap misschien te experimenteel en instrumentaal, maar voor een soundtrack of gelijk welke evenement of project dat graag een beetje buiten de lijntjes kleurt zijn deze klanken perfect.
De groep waar we op onze laatste avond het meest naar uitkeken was Blaenavon, een stelletje Engelse jongens met een gemiddelde leeftijd van 17 jaar. Waar de band ons in de online te beluisteren songs vooral aan een iets schevere versie van The Maccabees deed denken, schoten ons live ook referenties als Editors en de jonge Muse te binnen. En hoewel je op Eurosonic te maken krijgt met talenten uit veel verschillende landen, blijven de Britten aan het einde van de rit toch vaak met kop en schouders boven de rest uitsteken. We gokken wel dat de stem van frontman Ben Gregory je bewonderend doet fluiten of je mateloos ergert, en dat er geen weg tussen is. Wij zijn fan en zien mogelijk een hele grote toekomst weggelegd voor deze knapen.
Hiermee zit ons verslag van Eurosonic 2014 er eigenlijk op. We pikten nog flarden OWLLE, Ballet School en Truckfighters mee, maar geen van allen zagen we lang genoeg om er een eerlijke en gefundeerde mening over te geven. Helemaal afsluiten deden we in Vera op de party met De Rooie Neger als dj. Als je ‘m ooit aan ‘t werk hebt gezien of gehoord dan vergeet je hem nooit meer. Mixen is niet zijn sterkste kant, regels aan zijn laars lappen kan hij daarentegen als de beste. Stel je voor dat je op een paar minuten tijd zowel de Zangeres Zonder Naam als Slayer, de Ramones en Icona Pop te horen krijgt, en je weet zo’n beetje hoe de nacht er verder uit zag: van de hak op de tak springen met een hoop genres, veel bier, en een overdosis al dan niet artistiek verantwoord plezier.