In tijden waar cover art weer steeds meer wordt gewaardeerd, springt bEEdEEgEEs solodebuut ‘Sum/One’ er moeiteloos uit. De mysterieuze bloemen vormen een mooi verlengstuk van Brian DeGraws futuristisch-elektronisch album dat alles bij elkaar genomen weinig verschilt van het New Yorkse fenomeen Gang Gang Dance. Op het eerste gehoor dan toch.
De producer begint verrassend met een zachte aansporing om de ogen te sluiten en dat blijkt doorheen de ganse plaat de meest effectieve manier om het luisteren comfortabel te houden. Terwijl Gang Gang Dance immers nog het ongedwongen midden wist te houden in de vele verschillende stijlen die de band kenmerken, klinkt ‘Sum/One’ jammer genoeg vaak te gemaakt en te afgewerkt, alsof DeGraw niet meer weet hoe hij moet loslaten.
Nummers als ‘Helium Anchor’ en ‘Bricks’ zitten bijvoorbeeld vol hoekige lagen en nerveuze huppels die niet voldoende in elkaar overvloeien om tot een coherente smeltkroes van geluiden te komen. ‘Overlook’ en ‘Quantum Poet Riddim’ zijn in hetzelfde bedje ziek wanneer ze te overvol raken door loops en glossy beats die steeds harder tegen elkaar opbotsen. DeGraw zoekt 45 minuten lang naar een manier om zijn meest creatieve ideeën op plaat te verzamelen, voegt hier en daar een snuifje balearic house of diepe synths toe, maar komt steeds weer tot een onsamenhangend resultaat dat naar het einde toe zelfs krampachtig over komt.
De momenten van ademruimte worden vreemd genoeg vooral geschept door Lizzi Bougatsos (Gang Gang Dance) of Alexis Taylor (Hot Chip) die respectievelijk ‘Like Rain Man’ en ‘(FUTD) Time Of Waste’ tot zachtere popsongs omdopen. Ze vormen zonder meer de hoogtepunten op ‘Sum/One’, al was het maar omdat het geheel zo net wat spontaner, impulsiever en vooral minder scherp wordt.
De plaat overtuigt helaas maar weinig en geeft net te vaak het gevoel te veel tegelijk te willen. Less blijkt zo maar weer eens te meer more.
