Soms krijg je de kans om een concert mee te pikken van artiesten die je eigenlijk nog niet zo goed kent maar waar de collega’s op Indiestyle lyrisch over zijn. Dan weet je dat je die kans niet moet laten liggen, want een groep live aan het werk zien blijft nog altijd de beste manier om nieuwe muziek te leren kennen. Zo trok ondergetekende zondagavond naar Muziekodroom om Isbells en William Fitzsimmons live te bekijken.
De ster van Isbells is de laatste weken flink de hoogte in geschoten nadat hun single As Long As It Takes in hoge rotatie voorbijkwam op StuBru en Radio1. En ook de verzamelde muziekpers was zeer lovend. De verwachtingen voor het concert in Muziekodroom waren dan ook hooggespannen. De set was opgebouwd rond de ingetogen nummers van Gaëtan Vandewoude, die zich liet omringen door een heel divers spectrum van instrumenten gaande van een slide guitar tot korg synths. Dit zorgde voor een set vol dromerige, sfeervolle nummers die bij een aandachtige Muziekodroom zeker in de smaak vielen.
Het publiek werd wel koud gepakt want Isbells vielen onmiddellijk met de deur in huis met As Long As It Takes. De zaal was wel dadelijk op temperatuur en de rest van de nummers moest hier niet voor onderdoen. Het absolute hoogtepunt in de set van Isbells was toch wel My Apologies. Als je een nummer voor het eerst hoort en er dan onmiddellijk kippenvel bij krijgt, dan weet je dat je iets speciaals gehoord hebt. Ondanks de vaak terugkerende vergelijking met Bon Iver – de zang van Gaëtan Vandewoude doet daar inderdaad wel aan denken – is Isbells zeker geen doorslagje van zijn bekendere soortgenoot. De Belgen weten zich zelf uitstekend recht te houden met hun mooie meerstemmige zanglijnen en intense nummers.
Toen William Fitzsimmons aan zijn set begon, was de club in de Muziekodroom volgepakt, wat bij hem de vraag ontlokte of er iemand in de zaal was die niet zijn buurman of vrouw aanraakte. Dit typeerde het optreden helemaal, want ondanks de toch wel zwaar op de hand liggende teksten van de songs, was de sfeer in de club toch ontspannen. Dat was geheel de verdienste van Fitzsimmons die het publiek met een zeker plezier entertainde over zijn toch wel accidentele levensloop. Hij wist de nummers altijd raak te plaatsen, zoals toen hij Just Not Each Other aankondigde met de boodschap: “Dit is een liedje waarin hoop zit, dus alle hardcore Fitzsimmons fans kunnen de volgende 3 minuten maar beter hun oren dichthouden.”
De set startte met 4 nummers die Fitzsimmons solo bracht met zijn fijne, breekbare stem, waaronder het van Iron & Wine geleende Naked as we Came. Daarna kwam de band mee op het podium en zo kregen we meer variatie. De groep die William Fitzsimmons rond zich verzameld had was echt sterk en wisselde zonder problemen tussen de intimistische momenten en de intensere songs met elektrische instrumenten. De interactie tussen zanger en publiek kende een hoogtepunt met You Still Hurt Me waarin de zaal zonder gêne meezong. We genoten ook nog van zeer persoonlijke liedjes als Song of the Sparrow over zijn ex-vrouw en Everything Has Changed over de relatie met zijn vader. Op die momenten zag je de jonge koppeltjes in de zaal elkaar eens extra goed vasthouden.
Eindigen deed de groep met een a cappella versie van Good Morning waarbij iedereen rond William stond en zonder versterking zong. Op dat moment kon je echt een speld horen vallen in de club. Heel straf. William Fitzsimmons bleef dan nog even staan voor een encore, hij vond het de moeite niet om zich even door het volk naar de deur te wurmen en terug te komen, we mochten zo ook wel uit het dak gaan. Wat iedereen dan ook deed.
Nu de feestdagen er aankomen, nog een gouden tip. Als je nog van plan iemand een plezier te doen met een CD als kerstkado, vergeet dan de 15-jarige re-issues en best of cd’s die nu overal verschijnen, maar ga voor die geweldige debuutplaat van Isbells. Ondergetekende heeft ze in ieder geval onmiddellijk na het concert van iTunes gehaald en ze staat nu ook bij mij op ‘heavy rotation’.