Terwijl de eerste sneeuwvlokjes naar beneden dwarrelden, werd gisteren in de Botanique het startschot gegeven van het Brusselse stadsfestival Autumn Falls dat in de Orangerie Soldier’s Heart, YellowStraps en Baths te gast had.
Soldier’s Heart mocht als eerste het podium op voor een korte, doch entertainende set. Het vijftal bevestigde zijn status als één van de grotere Belgische beloften andermaal met hun hartverwarmende indiepop die ook gisteren weer heel amusant gebracht werd. Daarnaast lijkt de band stilaan haar eigen sound ontwikkeld te hebben – één met zowel tropische als Scandinavische invloeden – en kijken we erg uit naar een nieuwe single.
Vervolgens mochten de drie jongens van YellowStraps het publiek komen opwarmen. Dat deden ze met zuiderse gitaren, laidback beats en een klokkenspel. Verder waren vooral frontman Yvan Murenzi zijn vocals opmerkelijk; die deden namelijk erg denken aan King Krules keelgeluid en hielden eveneens het midden tussen rap en zang. De songs op zich konden best wel overtuigen, variatie in de set ontbrak dan weer. Hoe dan ook blijven we dit trio volgen.
Hierna kwam Baths zijn laatste album ‘Obsidian’ voorstellen. Daarvoor had hij zijn kortste short aangetrokken en werd hij vergezeld van een hulpje dat ongeveer alles deed waarvoor Wiesenfeld geen handen vrij had. De Amerikaan kiest er immers voor om zoveel mogelijk live te doen, een lovenswaardige aanpak die één groot nadeel heeft: er kan namelijk veel fout lopen. En dat gebeurde al na drie nummers, toen de techniek het begaf. Later zou het duo na twee mislukte pogingen de intro van afsluiter ‘No Eyes’ ook laten vallen, eveneens vanwege falend materiaal. Voorts had Will nog meer kopzorgen in de vorm van stemproblemen, veroorzaakt door een voedselvergiftiging.
En toch kregen we, ondanks al die moeilijkheden, om verschillende redenen een erg geslaagd optreden te zien. Vooreerst kon Baths’ muzikale durf ons uitermate bekoren. De producer contrasteerde olijke synthriedeltjes en ijle klanken met dreunende beats en verschrikkelijk tegendraadse structuren. Daarbij hield hij zich niet aan albumversies en zocht hij steeds het onconventionele experiment op. Ten tweede geleek Wiesenfelds falsetto niet meer dan anders op kattengejank. De Amerikaan heeft een erg kenmerkend stemgeluid en switcht moeiteloos tussen lage klanken, kopstem en episch geschreeuw. Uiterst fascinerend naar onze mening, enorm irritant volgens anderen. Vervolgens wist de muzikant bijzonder veel gevoel in zijn songs te leggen. Dankzij oerkreten van de frontman en een hevige, loodzware sound, kreeg de hele set een dramatische, bijna depressieve sfeer. Tot slot komt de pianist tevens zeer sympathiek over. Door z’n grappige bindteksten konden we hem meteen de technische problemen vergeven.
Wanneer Baths terugkeert naar België, zijn we zeker weer van de partij. Hoewel hij gisteren te kampen kreeg met onvoorziene omstandigheden, bracht hij het er toch prima van af. We zijn dan ook benieuwd wat Wiesenfeld nog meer kan, wanneer alles volgens plan verloopt.
In het kader van Autumn Falls kan je in de Botanique binnenkort Califone (28.11), Scott Matthew (29.11) en Eaux (30.11) aan het werk zien. Het volledige programma van de Botanique, meer info en tickets vind je hier.