Een album voorgeschoteld krijgen van een band waar je nog nooit eerder van gehoord hebt is altijd een opgave. Als die plaat dan ook nog eens een onuitspreekbare naam heeft, wordt het pas echt leuk. Luisteren naar ‘Istiklaliya’, de tweede langspeler van Aufgang, was dan ook een zeer interessante opdracht. De groep bestaat uit twee Fransen en een Luxemburger die elkaar leerden kennen aan de muziekacademie in New York. Twee van hen studeerden er klassieke piano, de derde drums. Toen ze samen muziek begonnen te maken, experimenteerden ze al gauw met elektronische invloeden. Het resultaat van deze bizarre mengeling is te horen op ‘Istiklaliya’.
‘Kyrie’ opent het geheel met een voorzichtige piano. Wat later krijgen we een drumbeat en ten slotte valt de elektronica in. Het is het recept voor zo goed als elk nummer op het album. Het voelt in het begin allemaal wat vreemd aan, die combinatie tussen klassieke piano, rock en dance. Want dansbaar is het wel. Meer nog, zo goed als elk lied lijkt op een bepaalde stijl te focussen. Dat valt ook wel af te leiden uit de titels. Zo is ‘Balkanik’ de Aufgang-versie van balkanpop en ‘African Geisha’ een Oosters rustpunt. ‘Diego Maradona’ lijkt ons meer samba dan tango te zijn, maar we nemen aan dat pakweg ‘Ronaldo Luís Nazário de Lima’ minder goed bekte.
Af en toe schuiven de moderne invloeden wat naar achteren en worden de klassieke kwaliteiten van de pianisten in de schijnwerpers geplaatst. Dit is het geval in ‘Vertige’ waar in plaats van een synthesizer met veel effect op het geluid gekozen wordt voor heldere pianonoten. Of afsluiter ‘Rachael’s Run’, dat in een parallel universum op de Koningin Elisabeth-wedstrijd voor piano zou thuishoren. ‘Abusement Ride’ valt dan weer op door het gebruik van vocals als instrumenten. De woorden zijn onverstaanbaar, maar de melodie draagt toch veel bij tot het geheel.
Minpuntjes kunnen we eigenlijk niet vinden op ‘Istiklaliya’, al zijn er ook niet veel nummers die er voor ons boven uit steken. De topper van de plaat is misschien wel ‘Stroke’, grappig genoeg ook het kortste lied. Het schetst misschien wel het grootste probleem van Aufgang. Het klinkt allemaal wel vernieuwend en interessant, maar het slaagt er niet goed in de aandacht vast te houden. Na enkele luisterbeurten zijn we in staat de melodie mee te neuriën aan de start van de song, hoewel het telkens opnieuw een verrassing is wanneer we horen hoe die eindigt.
‘Istiklaliya’ is dan ook maar een half geslaagd experiment. Komt het doordat de nummers te lang zijn? Of omdat elk lied zijn inspiratie uit een andere stijl lijkt geput te hebben en er daardoor geen rode draad is? Het is moeilijk te zeggen. We blijven echter wel fan van het concept dat Aufgang brengt. De vereniging tussen klassiek en modern is beslist iets wat je eens moet gehoord hebben. We vermoeden ook dat dit, net als alle elektronische muziek, live veel meer tot zijn recht komt. Want geef toe, een podiumopstelling bestaande uit enkel drums, wat keyboards en een klassieke piano, dat heb je waarschijnlijk nog niet vaak gezien?
Aufgang live aan het werk zien kan op 24 april in L’Aeronef in Rijsel (info en tickets) en op 11 mei samen met Suuns en Apparat in het Koninklijk Circus in Brussel (info en tickets).
Verdeeld door V2