De laatste weken was het bijna al Botanique wat de klok sloeg op Indiestyle, al bleven ook de andere zalen mooie namen afficheren. In de AB stond gisterenavond Veronica Falls op het programma.
Vooraleer we de charmantst klinkende band van de laatste drie jaar te horen kregen, werden onze oren onthaald op Dirty Beaches, het eenmansproject van de Taiwanese Canadees Alex Zhang Hungtai. Op het podium van de AB werd hij vergezeld door een man die het ritme wat meesloeg op een drumpad en een kerel die er te ruig uitzag om te geloven dat hij echt de synths op zich nam. Gitaarriffjes die meer distortion waren dan iets anders nam de frontman zelf voor z’n rekening. Met lang uitgesponnen songs zit een commerciële doorbraak er precies niet aan te komen, maar dat is ook het doel niet van deze vooral door samples gedreven en shoegazende set. Hungtai leed ook wat aan een tic die vooral inhield dat hij een aanmoedigend vuistje in de lucht pompte terwijl de gepijnigde look op zijn gezicht deed vermoeden dat hij leed aan fantoompijn door een getrokken kies. We kunnen niet ontkennen dat enkele geeuwtjes werden onderdrukt in het publiek en bij momenten werden deze ook wel vrijelijk losgelaten. Als je daarentegen mee was, kon je toetreden tot de wereld van onze Taiwanese Canadees. Je moet alleen maar een beetje openstaan voor het bevreemdende.
Veronica Falls was een ander paar mouwen. Deze band kreeg met hun toegankelijke gitaargerief wel alle hoofdjes aan het knikken, hoewel we er beschuldigd van werden een stil publiek te zijn. Dat komt misschien omdat we met zo weinig waren, de ABBox was nog niet voor de helft gevuld. Schandalig, maar het boy-girl boy-girlkwartet brengt nu eenmaal geen losgeslagen feest. Ze doen gewoon waar ze goed in zijn en dat is zonder poespas melodieuze gitaarrock spelen. Dat uitte zich ook in de lange rij bij het druk incashen van t-shirts en platen bij de merchandise achteraf.
Aan het opkomen maakten de Engelsen dus ook niet veel woorden vuil. België werd begroet met een “We are Veronica Falls from London” om daarna meteen in het eerste nummer te springen. Vervolgens volgden de liedjes elkaar in een sneltempo op, vaak afgeklopt door de drummer of door een old school “1, 2, 3, 4”. Zonder veel frutseltjes en enkel onderbroken om hun gitaren nauwkeurig te stemmen zodat we elke snaar konden horen, kregen we in high speed heerlijke gitaarpartijen met de stem van Roxanne voorop voorgeschoteld, die ondanks de vaak trieste teksten toch een happy-feel op het publiek afsturen. Af en toe werd de zangeres voor een harmonietje bijgestaan door de gitarist en de drummer, die atypisch vooral degene was die het publiek toesprak. De enige die niet veel mocht doen is de bassiste die zelfs geen micro kreeg.
Veronica Falls bracht echter een langzaam opgebouwde set die afsloot op het hoogtepunt ‘Come On Over’, dat zich door hoe het nummer ineen steekt perfect leende voor een mooie finale. En het publiek? Dat kwam ook wel los naarmate het benadrukt werd dat we zo stil waren.
Setlist
1. Tell Me
2. My Heart Beats
3. Beachy Head
4. Broken Toy
5. Waiting For Something To Happen
6. Bad Feeling
7. Found Love In A Graveyard
8. If You Still Want Me
9. Buried Alive
10. Wedding Day
11. Teenage
12 Come On Over
————————————————————————
13. Right Side of My Brain
14. Starry Eyes (Roky Erickson cover)
De AB Programmeert binnenkort onder meer Mount Eerie (16.05, diezelfde avond Indiestyle party in Bonnefooi vlak tegenover het ABCafé), Deerhunter (21.05) en Crystal Fighters (22.05). Klik hier voor tickets, de volledige kalender en verdere info.
Veronica Falls speelt vanavond in Paradiso (Info & Tickets).