Onze favoriete punkrockers hebben niet lang op zich laten wachten: twee jaar na de triomftocht van “The ’59 Sound” komt The Gaslight Anthem met een nieuwe plaat op de proppen. “American Slang” moet de definitieve doorbraak voor de jongens uit New Jersey betekenen. Wij kunnen ons alvast moeilijk voorstellen dat het niét zou lukken, want opnieuw slaagt The Gaslight Anthem erin om stevige punk oh zo aantrekkelijk te verpakken. “American Slang” is de logische verderzetting van “The ’59 Sound” geworden: de bijzonder aanstekelijke gitaarlijnen zijn nog steeds omnipresent, terwijl nostalgie en het verleden ook hier het hoofdingrediënt van de teksten is.
The Gaslight Anthem lijkt in weinig opzichten nog op de band die in 2007 “Sink Or Swim” uitbracht. Dat was nog een vrij typisch punk album, maar toch bleek ook daar al hier en daar dat deze jongens meer in hun mars hadden. Een jaar later werd dat met “The ’59 Sound” uitgebreid gedemonstreerd, waarin The Gaslight Anthem feilloos gebruik maakt van de betere elementen van punk en classic rock à la Bruce Springsteen en The Clash. De CD staat vol met verwijzingen naar oude Amerikaanse muziekhelden als Miles Davis, Tom Petty en “The Boss” Springsteen himself. Ook “American Slang” staat bol van de invloeden, wat uit zowel tekst als muziek blijkt. Om het met een citaat uit de CD-review van Pitchfork te zeggen: “Where so many young rock bands struggle to liberate themselves from the tyranny of influence, the Gaslight Anthem simply embrace it.” In verscheidene nummers wordt opnieuw verwezen naar het “Cool-era” van jazzheld Miles Davis: opmerkelijke tekstuele toevoegingen van frontman Brian Fallon, een man die eruitziet als een ruwe zeebonk met een abonnement op de lokale tatoeageshop.
In een interview met Humo zei Fallon dat ze nog een brug nodig hadden tussen “The Backseat”, de epische afsluiter van “The ’59 Sound”, en de nieuwe plaat. Titelsong “American Slang” is het resultaat geworden: een uitstekend voorbeeld van een mid-tempo, maar toch opzwepend nummer. De geweldige aanhoudende gitaarriff is daar niet vreemd aan. De toon is meteen gezet voor de rest van het album. De geniale gitaarriffjes van Alex Rosamilia komen opnieuw tot hun recht in catchy knallers als “Stay Lucky” en “Boxer”, dat perfect vergeleken kan worden met “Casanova, Baby” vanop de vorige plaat. Ook het refrein van “Bring It On” blinkt uit in aanstekelijkheid, terwijl “The Diamond Church Street Choir” het dan weer van subtiele, doch lichtjes swingende gitaarlijnen moet hebben. “The Queen of Lower Chelsea” wordt gekenmerkt door een mysterieuze spanning en intense zang van Fallon.
Volgens critici is “American Slang” net iets teveel een herhalingsoefening geworden, en daar kunnen we inkomen wanneer we “Orphans” horen, dat net wat meer dan goed is op “Stay Lucky” lijkt. “Old Haunts” brengt op het eerste zicht niet ontzettend veel bij, al kan deze song dan weer rekenen op een dijk van een tekst over ouder worden en het verleden: “So don’t sing me the songs about the good times, those days are gone and you just should let them go”, zingt Brian Fallon vol melancholie. Want als we één ding mogen besluiten uit zijn tekstwerk, is het wel dat de tand des tijds –Fallon heeft net de kaap van de dertig overschreden– hem opzadelt met een hardnekkig melancholisch gevoel. Ook in afsluiter “We Did It When We Were Young” is dat het geval, en daarnaast is dit nummer wat ons betreft de perfecte opvolger van het bloedmooie “Here’s Looking At You, Kid”: zacht en traag, maar tegelijkertijd door merg en been snijdend dankzij de schitterende zang en een simpel gitaarritme.
The Gaslight Anthem verschilt op “American Slang” niet zo ontzettend veel van hun vorige album. De vraag is echter of dat wel nodig is, want van enige slijtage is absoluut nog geen sprake. De evolutie van Fallon en co is nu al opmerkelijk te noemen: nog geen drie jaar geleden waren ze niet veel meer dan een doordeweekse punkband, met “American Slang” zijn ze er definitief in geslaagd om het werk van hun muzikale voorbeelden te incorporeren in hun eigen unieke sound. Dat deze dan ook nog eens van hoge tekstuele kwaliteit is én over een bijzonder hoge aantrekkelijkheidsfactor beschikt, spreekt alleen maar in hun voordeel. Het levert hen over enkele weken al een plaatsje in de Marquee van Rock Werchter op: het spreekt voor zich dat wij daar op de eerste rij zullen staan.
The Gaslight Anthem live zien kan begin juli 2010 in Amsterdam (Melkweg, 01.07) en Werchter (Rock Werchter, 02.07)
Album verdeeld door Suburban