Foto’s door Bart Vander Sanden
Sinds The Pains of Being Pure at Heart met hun tweede langspeler ‘Belong’ op de proppen kwamen, is hun carrière in een opmerkelijke stroomversnelling terechtgekomen. We gaan niet zeggen dat Vlaanderen massaal viel voor de noise pop van Kip Berman en co, maar hun singles (‘Belong’ en ‘Heart In Your Heartbreak’) wisten ook hier redelijk wat airplay te verzilveren. Normaliter zou het succes van die tweede plaat bekroond worden met een laatavondstek op de affiche van Pukkelpop, maar na de passage van de weergoden werd hun wederzien met het Belgische publiek eventjes uitgesteld. Dinsdagavond kregen we hen dan toch te zien in de Orangerie van de Botanique en werden we op onze wenken bediend: afgezien van een ietwat valse start genoten wij van de bloedmooie songs en hun charmante verlegenheid, die weliswaar een volledige overgave niet in de weg stond.
Ze zijn afkomstig en Brooklyn, en we weten al langer dat muzikaal talent ginds het basisingrediënt van het bronwater vormt. Niet dat The Pains of Being Pure at Heart zo’n muzikale vernieuwers zijn: hun poppy shoegaze is in wezen niet meer dan een hommage aan klassiekers in het vak als My Bloody Valentine en The Jesus and Mary Chain. Maar toch hebben de Pains een innemende eigen sound, en mede dankzij het uitstekende tekstuele niveau is het moeilijk om geen sympathie te creëren voor de zielenroerselen van Kip Berman.
Het duurde even voor het vijftal volledig onder stoom kwam. Berman had zeker in het begin aardig wat moeite om zijn stem op niveau te houden, en leek net als de rest van de band te aarzelen om zich volledig te durven gooien. Een lichte vorm van podiumvrees, of oververmoeid door het vele toeren? Daar hebben we het raden naar, maar toen met ‘Belong’ en ‘Heart In Your Heartbreak’ dan ook nog eens de twee bekendste nummers in de strijd werden geworpen, vreesden we toch even dat het optreden de verkeerde kant zou uitgaan.
Maar vanaf het moment dat Berman ook zijn eerste woorden tot de zaal richtte en het publiek tevens wat meer in de ogen durfde te kijken, leek er een zekere rust over de groep neer te dalen. Bovendien stond het tweede deel van de set bol van de geweldige nummers: ‘Young Adult Friction’, vanop hun titelloze debuutplaat, wordt gekarakteriseerd door een heerlijk refrein en een opzwepende drum, ‘My Terrible Friend’ kan dan weer rekenen op een verslavende synthesizermelodie. En als wij één moment van genialiteit van deze band moeten aanhalen, dan is dat ongetwijfeld de gitaarbrug in ‘Everything With You’. Ook leuk: de aanwezigheid van niet-albumnummers, die bovendien ook nog eens geweldig uit de verf kwamen. In ‘Higher Than The Stars’ bewees Berman dat zijn frêle stemgeluid songs ook naar een hoger niveau kan tillen, en vlak voor de bisronde beukten wij hevig mee op de gitaarlijnen van ‘The Pains of Being Pure At Heart’.
In de bisronde kwam daar ook nog eens het heerlijke ‘Say No To Love’ bij, dat ons met één simpel gitaarriffje volledig wist in te pakken. Even daarvoor bewees Berman dat hij ook solo genoeg in huis heeft om een zaal te vermaken: gewapend met enkel een (elektrische) gitaar bracht hij een gesmaakte uitvoering van ‘Contender’, nog zo’n parel vanop die eerste plaat. Als afsluiter werden we nog getrakteerd op een shoegazemomentje pur sang: ‘Strange’ is ook op ‘Belong’ het laatste nummer, en is van een ongekende schoonheid als je het even laat rijpen. Met de ogen dicht in het gras genieten van een zonsondergang, zo beelden wij ons – zij het op ietwat kitscherige wijze – dit nummer in. Bovendien spatte bij dit nummer de speelvreugde bij de band er pas echt van af, zo getuigden de zweetplekken op Bermans shirt.
Wie er dinsdagavond niet bij was, heeft geen afspraak met de geschiedenisboeken gemist. Daarvoor moet deze groep nog iets doen aan hun podiumprésence, én aan hun sound: songs die perfect geproducet zijn (de invloed van topproducer Flood op ‘Belong’ zal daar zeker niet vreemd aan zijn), kwamen live niet altijd even goed uit de verf. Het tweede deel van het optreden maakte echter ontzettend veel goed. Prachtige songs en een sympathieke uitstraling: meer heeft een band soms niet nodig om te kunnen overtuigen. Bovendien zijn het de details die deze groep zo de moeite waard maken: de mooie backing vocals van Peggy Wang én haar werk op het keyboard – alomtegenwoordig in de songs, maar zelden echt de hoofdrol opeisend – verdienen zeker een vermelding in deze afsluitende alinea. Hun werk is nog verre van af, maar ons geloof in The Pains of Being Pure at Heart is na dinsdagavond zeker niet afgenomen.
Botanique zet binnenkort onder meer The Maccabees (09.02), Active Child (21.02) en Big Deal (01.03) op het podium. Klik hier voor tickets, de volledige kalender en verdere info.
The Pains of Being Pure at Heart spelen op 18.01 in Utrecht (Tivoli, info & tickets)
The Pains of Being Pure at Heart website
Album verdeeld door PIAS